♡YARALI YÜREK♡

0.2

İkinci bölümden selamlarrr

Umarım beğenirsiniz.

Keyifli okumalar<3

★

Odamda ablamla birlikte Elçine ne olduğunu anlatmaya çalışıyoruz.

Bu kız okuldan çıktıktan sonra mal oluyor heralde.

Galiba öyle... İç çektim. "Berdel." Dedim. Deminden beri bu kelimenin ağzımdan çıkmaması için kıvranıyorum. Nefret ediyorum bu kelimeden. Elçin hızla kafasını bana çevirdi.

"Ne?!" Bir süre duraksadı. "Nasıl yani sen şimdi... tanımadığın biri ile mi evleniyorsun?" Kafamı hafifçe sallayarak onayladım. Elçin'in gözleri dolunca iç çektim, onu kendime çekip sarıldım. Sonra ablama baktım. Benim de gözlerim dolmuştu. Sabahtan beri ağlamayan ben şimdi Elçin ağladığı için ağlıyorum.

Ablam ikimize de sarıldı. "Herşeyin güzel olacağına inanmak dışında başka yapabileceğimiz bir şey yok." Bir süre daha öyle kaldıktan sonra ayrıldık. "Hadi Elçin, bırakalımda Asmin dinlensin." Ablamın dediği ile Elçin'in yanağını öptüm. Elçin ve ablam odadan gittikten sonra yatağa uzanıp ytavana baktım.

Kapı sertçe açılınca irkilip o tarafa baktım. Annem. "Kalk hadi ne duruyorsun?! Hazırlan!" Gözlerimi devirip yataktan kalktım. Annem dolabımı karıştırırken ben lavaboya girdim. Aynaya baktığımda yüzümü buruşturdum. Saçım kabarmış.

Duşa girdim. 15-20 dakika duş aldıktan sonra çıkıp üstüme havlu sardım. Saçıma bakım yaparak buklelerini belirginleştirdim.

Lavabodan çıktığımda Annem odada yoktu. Yatağın üstüne kıyafet koyup çıkmıştı. Çekmeceden iççamaşırı alıp giydim. Sonra elbiseyi alıp giydim.

Kare yaka, uzun kollu, siyah ve uzun bir elbise. Saçımı atkuyruğu yapıp önden iki tutam bıraktım. Makyaj yapmadım. Çünkü gerek yok.

Siyah spor ayakkabımı giyip, telefonumu elime aldım ve odadan çıktım. Aşağı indim. Yüzümde ki somurtkan ifade gitmedi. Salona girdiğimde kapı çaldı. Bu evde bana rahatlık ve huzur yok...

Daha yeni girdiğim salondan çıkıp kapıya gittim ve yüzümdeki somurtma ile kapıyı açtım. Annemler arkamdan geldi. Karahanlılar teker teker içeriye girdiler. Hepsi salona gittiklerinde babaannemin zoruyla yanlarına gittim. Elçin'in yanında durup kolumu omzuna koydum. Mahmut denen adam iğrenç bir sırıtma ile beni süzüyordu. Gözlerimi devirdim. Annem sahte bir gülümseme ile bana döndü.

"E kızım hayde git kahveleri yap." Oflayarak salondan çıktım ve mutfağa girdim. Mutfakta Nurcan abla vardı. Kendisi çok iyi bir kadın kimseye bir kötülüğü olmadı.

Nurcan abla mutfağa girdiğimi görünce bana döndü. "Kızım sen otur, onlar için yorma kendini. Ben yaparım kahveyi." Dediğinde gülümsedim. "Saol, Nurcan abla. Sen olmasan ne yapıcam ben."

Nurcan abla kahveyi yapmaya başladığında bende telefonuma bakmaya başladım. Nurcan abla olan kahveleri fincanda dökmeye başlayınca telefonumu masanın üstüne bırakıp ayağa kalktım.

Fincanda tepsiye koyup Nurcan ablaya teşekkür ettikten sonra salona gidip tek tek herkese kahvesini verdim.

Saçma adetler ile hiç uğraşamam.

Herkese kahvesini verdikten sonra Elçin'in yanında durdum. Herkes sohbet ederken bıkkınlıkla etrafa bakıyorum.

Mazlum ağa bir anda konuya girdi. "Zaten sebebi ziyaretimiz belli. Allah'ın emri Peygamberin kavliyle, kızınız Asmin'i, oğlumuz Mahmut'a istiyoru-" Adam cümlesini tamamlayamadan babam araya girdi. "Verdim gitti." Pazarlıkmı yapıyorsun be adam.

Mahmut denen adam büyüklerin elini öpmeye başlarken ben Elçin'in saçını örüyordum. Odadaki herkes bana baktığında umursamadım. Elçin'im daha önemli.

İnat değil mi kardeşim? Öpmeyeceğim ellerini. Hayatımı mahveden insanlara saygı mı göstereceğim?

Çok beklerler.

Dedem boğazını temizledi. "E haydi yüzükleri takalım." Babaannemin zoruyla Mahmut denen adamın yanına geçtim. Yüzükler takılırken ben hiç oralı değildim. İçimden herkese sövüyorum.

Mahmut'un bana baktığını gördüğümde ona baktım. "Ne var?" anlamında kafa sallayıp göz kırptım. O ise sırıttı. Pişmiş kelle gibi ne sırıtıyon?

Gözlerimi devirdim. Bu haftalar zor olacak. Ve ayrıca berdel sadece karşı tarafın boşanması ile ya da birinin ölmesi ile bozulabilir. İlk seçenek imkansız...

Ama ikinci seçenekte Roni ölebilir.

Umarım bu aptal töre yakın zamanda biter ve uzun sürmez. Çünkü ben bu adam ile evli kalamam.

Bu hikayenin sonunda birisi ölecek. Ya ben ya da Roni. Hayat acımasızdır ve sürprizler ile doludur. Ne ile karşılaşacağınızı bilemezsiniz.

★