Aşk Doktoru || barsem

6

"Bir dakika geliyorum."kapı alacaklı varmış gibi çalıyordu.Emir'in kapıyı niye böyle çaldığını anlayamasam da domatesleri soymayı bırakıp hızlıca kapıya koştum.Biraz daha açmazsam kapım kırılacaktı.

Kapıyı yüzümde hafif bir tebessümle açtığımda gördüğüm kişiyle tebessümüm yüzümde dondu. Kapımda Barış'ı görmeyi hiç beklemiyordum üstelik dün öfkeden kıpkırmızı bir şekilde kapıyı çarpıp çıkmışken.

"Sen mi geldin."

"Başkasını mı bekliyordun."yere bakan gözleri aniden yüzüme çıktı.Gözlerinde son iki gündür görmeye alıştığım duygular vardı yine.Öfke ve kıskançlık. 

Beni başkalarıyla paylaşmak hiç hoşuna gitmiyordu bunu anlayabiliyordum,umrumda mıydı peki?Hayır,hiç umrumda değildi.Ben onun yanında başkalarını gödüğüm sürece hele ki evlenmek istediği insanları gördüğüm sürece o da benim yanımda başkalarını görecekti.Belki benim duygularımla kıskanmıyordu beni ama gün sonunda aynı kapıya çıkıyorduk.

"Semih,başkasını mı bekliyordun diye sordum ne düşündün bu kadar?"

"Evet,başkasını bekliyordum ama bundan sana ne? Ne diye alacaklı gibi kapımı çalıyorsun komşular rahatsız olacak."

"Kimi bekliyordun?"bunu söylerken beni ittirip eve girdi.Girdiği gibi beni iki kolumdan tutup dış kapıya yasladı.Sol kolu hala kolumu tutarken sağ kolunu omuz hizamdan kapıya yasladı.Sonra yüzüme iyice yaklaşıp sorusunu tekrarladı.

"Kimi bekliyordun sarı?"konuşurken sıcak nefesi yüzüme vuruyordu,her nefes alışında kalbim mümkünmüş gibi daha hızlı atıyordu.Mavilerim yüzünde dolaşmaya başladı sakallarını kesmişti.

Normalde sakallarını hep ben keserdim çünkü her kendi kesişinde aynı şimdi olduğu gibi yüzü yara olurdu.Onun azıcık da olsa canının yandığı bilmek benim de canımı yakardı.Yine canım yandı.Yaralarına dokunmamak için kendimle savaş veriyordum.Uyuşan parmak uçlarımla bu savaşa daha fazla dayanamayacağımı anlayarak mavilerimi gözlerine çıkardım.

Bana cevap bekler gibi bakan elalarla sorduğu soruyu hatırladım.Kelimelerimi toparladım ve sesimin titrememesini umarak konuşmaya başladım.

"Emir'i bekliyordum.Birlikte kahvaltı yapıcaktık. Birazdan gelir zaten sen de git bence.Sıkılırsın bizim yanımızda."tam ağzını açmış konuşacaktı ki kapı çaldı.

"Bak iyi insan la-"

"İti an çomağını hazırla"ayıplayan gözlerle baktım ona zor da olsa onu üstümden itmeyi başardığımda gülerek kapıyı açtım.

"Hoşgeldinn"deyip içten bir şekilde sarıldım Emir'e o ise arkamda duran Barış'a anlamaz gözlerle bakıyordu.

"Ben ikimiz olucaz sanmıştım."

"Umduğunla bulduğun aynı olmuyor yapacak bir şey yok."dedi ve arkasını dönüp mutfağa gitti.

"Canı sıkıldığı için gelmiş,bizim yanımızda da sıkılır zaten kahvaltıyı yaptıktan sonra gider."

Hayat her zaman tahmin ettiğimiz gibi olmuyor ama bunun en büyük kanıtı da saat öğlen olmasına rağmen tepemizde dikilip bizim ders çalışmamızı izleyen Barış'tı.