1. De Dievenliga (tijdelijk op pauze, al ken ik het einde.)

De Dievenliga deel 2

Voor de muur bleef hij staan. Zocht iets. Eerst in zijn broekzak. Daarna in zijn rugzak. Hij knielde neer, begon een hoop spullen uit de halen, schudde het ding uit en propte alles er weer in.

'Hij hangt rond je hals, schat,' mompelde Cornélia. Alsof hij haar hoorde, viste hij een koord van onder zijn shirt en trok het over zijn hoofd. Aan het touw hing een ring, de sleutel van de poort. In de oude vestingmuur, de tuinmuur van het Rozenhuis, viel een deur in het slot. In de tuin zelfs steeg de spanning tot ongekende hoogtes. De kinderen schuifelden zenuwachtig heen en weer, de ouderen gaven ze streng op hun donder. Die vreemde, geladen sfeer duurde negen hartslagen.

In de muur zat een deur.

De groep schoof collectief naar achter, alle ogen waren op de vermolmde houten planken gericht. Iemand piepte van opwinding. Een hoofd, omlijst door warrige rode haren, blikte behoedzaam naar binnen. Vast van plan ongezien naar binnen te glippen. Hij had geen rekening gehouden met zijn vrienden. Nog voor hij voet in de tuin had gezet, brak het tumult in alle hevigheid los. Cornélia zag hem verdwijnen in een waas van knuffels, armen en omhelzingen. Ze strekte haar armen en draaide, ten prooi aan een ongekend gevoel, een pirouette. Haar rokje wervelde om haar heen. Na twee toertjes, lichtelijk buiten adem omdat ze in geen tien jaar een dansje had gedaan, ging ze weer zitten. De dieven tilden de jongen op hun schouders en scandeerden zijn naam. De kleintjes holden, compleet opgefokt door het gedoe, dansend en gillend tussen de anderen door.

'Oh, zet hem neer. Ik wil hem ook eens knuffelen. Jullie kleine rotzakjes kunnen hem niet zo opeisen.'

'Alex!' De jongen was schor. Hij hinkte richting de open armen van zijn beschermengel en dook de veiligheid binnen.

'Doe dat nooit meer, jochie.' De dieven herhaalden prompt zijn woorden tot Elion lachte. Cornélia slikte een krop weg. Dat was ze vergeten. Hij was één van de weinigen die echt nog luidop, vrolijk en oprecht lachte.

'Je wordt sentimenteel,' berispte ze zichzelf streng. Ze schraapte haar keel, een zacht geluidje maar op de binnenplaats van het Rozenhuis viel alle vrolijkheid stil. Alex draaide zich om. Elion keek op.

'Mevrouw.' Hij zwaaide, nog steeds in de greep van de euforie en ze onderdrukte een glimlach.

'Elion, schat, blij om je terug in ons midden te hebben. Kom maar naar boven.' De jongen knipperde met zijn ogen en wisselde een blik met Alex.

'Laat hem toch eerst douchen,' bromde de muzikant. 'Hij stinkt uren in de wind.' Elion grinnikte en pulkte aan zijn shirt. Als ze zich niet vergiste droeg hij hetzelfde shirt als op de dag van zijn vertrek.

'Jij hoort hier niet eens te zijn, Alex. De laatste maal ik het controleerde, woonde jij hier niet meer,' maakte Cornélia een eind aan het gegiechel. 'Elion, in mijn kantoor. Nu graag.'

'Ja, mevrouw.'

Hij boog zijn hoofd. Met zijn handen diep in zijn zakken gepropt verliet hij de binnenkoer en dook het gebouw binnen. Ergens in de oude villa knalde een deur dicht. Hij nam nooit de tijd om die met respect te behandelen. Vijf tellen later schuifelde hij onrustig heen en weer voor haar kantoor.

'Kom toch binnen.' Cornélia glimlachte breed en maakte een wijds armgebaar naar het ontbijt op haar tafel. Vol ongeloof bleef hij in het deurgat staan.

'Heb je geen honger?'

'O, jawel!' riep hij verrukt uit, nog steeds met zijn hand op de klink. 'Is dat voor mij?'

'Nee, gekkie, ik heb hier heel veel jongens onder mijn hoede die grote wedstrijden winnen. Natuurlijk is dat voor jou, Elion. Tast toe.'

'Dank u wel, mevrouw.' Hij kuste haar spontaan op haar wang. In drie maand tijd was hij haar boven het hoofd gegroeid. 'U ziet er trouwens beeldig uit in dat jurkje,' voegde hij er nonchalant aan toe. Het deed haar plezier dat hij het opmerkte.