Wróg Ciemności

Rozdział III

Rozdział III

Zdziwiło mnie to pytanie. Nie spodziewałam się tego że taki przystojny chłopak jak Luke chciałby się ze mną umówić. Ale zgodziłam się dałam mu mój numer i na piątą przyjdzie mnie odebrać z mojego domu a potem pójdziemy do kina. Po szkole szybko weszłam pod prysznic i się ładnie umalowałam. Ma szczęście mój tata pracuje dzisiaj do późna więc nie będzie pytań typu czy to mój chłopak itp.

Byłam zdenerwowana ale też podekscytowana tym że się z nim spotkam. Przeszukałam moją szafe żeby znaleźć jakiś ładny ciuszek. Wreszcie ubrałam się w bluzkę na krótki rękaw z napisem „Hope“ oraz jeansy które kupiłam kilka dni temu. W mgnieniu oka była już godzina piąta. Luke też wyglądał jakoś inaczej. Poprawił włosy i ubrał się w koszule w kratkę i jeansy a do tego pachniało od niego męskimi perfumami. Uwielbiałam je.

- Ślicznie wyglądasz . - Powiedział po tym jak otworzyłam drzwi od mojego domu. Uśmiechnął się.

- Dziękuje. - Zarumieniłam się.

Poczułam jak splata swoje palce z moją dłonią.

- No to w drogę.

Kino było niedaleko od mojego domu w najbliższym centrum handlowym. Po 15 min. byliśmy na miejscu. Luke wybrał film „ I że cię nie opuszczę“ , komedię romantyczną. W sali kinowej usiedliśmy na samym końcu. Na szczęście nie było dużo osób na seansie. Luke cały czas mocno trzymał moją dłoń. Moje serce biło bardzo szybko. Byłam w kinie z chyba najładniejszym chłopakiem w szkole. Cały czas nie mogłam w to uwierzyć. W pewnym momencie zorientowałam się że patrzę się już tak na niego z kilka minut. Zdezorientowana spuściłam wzrok. Po kilku minutach film się zaczął. Był naprawde ciekawy. A Luke i tak nie puszczał mojej dłoni. Siedział cicho i nic nie mówił. W połowie seansu objął mnie ramieniem. Czułam że robię się cała czerwona. Jak skończył się film Luke zaproponował mi spacer. Oczywiście się zgodziłam. Usiedliśmy na ławkę w parku. Chłopak przyjrzał mi się dokładnie.

- Jak film ? - Spytał po chwili.

- Bardzo fajny. Na prawdę dziękuję że mnie dziś tutaj zabrałeś. - Uśmiechnełam się.

- Ohh... nie ma sprawy , Julie. - Jego uśmiech był tak zniewalający – Po za tym spędziłem dzień z bardzo ładną dziewczyną.

Zarumieniłam sie. Poczułam że nasze twarze zbliżają się do siebie. Gdy byliśmy zaledwie centymetr od siebie Luke szepnął:

- Przepraszam Julie, to dla twojego dobra.

A potem widziałam tylko ciemność.

Obudziłam się z wielkim bólem głowy. Powoli usiadłam na łóżku przyglądając się pokojowi. Na pewno nie byłam u siebie w domu. Ściany były koloru brązowego a okno miało widok na las. Ja nie mieszkałam w lesie. W pokoju mieściło się zaledwie łóżko i biurko. Nagle zauważyłam że w rogu pomieszczenia stała jakaś osoba.

- Wreszcie się obudziłaś. - Usłyszałam znajomy głos.

- Luke ? - Spytałam.

- Julie , tak bardzo ciebie przepraszam ale musiałem to zrobić inaczej byś mi nie uwierzyła.

- Luke , co się stało ? - Starałam się przypomnieć wczorajszy wieczór.

- Nic ci nie jest. - Usiadł koło mnie. I przytulił do siebie. - Jesteś w siedzibie elfów.

_________

Przepraszam że taki krótki rozdział ale obiecuję że w następnym będzie się działo o wiele więcej ;)