Kitaplar gözlerinde ki kırık yansımalar'dır.
Gelen ihtar
___________________
Kısacık ömürlerimiz vardı su gibi akar giderdi, her insan ölürdü her insanın bir gün öleceğini bile, bile üzülürsün ve bu en yakının ise işler daha da zorlaşır boyut büyürdü. Ben küçükken kuzenlerim ile büyüdüm dayım ikinci babam, yengem ikinci annem olmuştu ortada kalan kuzenim oluştu herkes kendi üzüntüsü ile kalacaktı yakın olanlar üzüntüsünü paylaşacaktı ama kuzenim Elisa içine atacaktı çünkü ona bu öğretilmişti kimse bir şey sormazsa sakın söyleme denmişti çocuk aklı hafızasına işlemişti.
Annemin söylediği hastaneye gelmiştim hastanenin giriş katında ki asistana durumu anlattıktan sonra dayımın nerede olduğunu söylemişti dayım kırmızı alandaydı, o bölüme girdikten sonra tanıdığım sıfatları gördüm annem, babam, yengem ve diğer akrabaları kardeşleri hepsi bir yerdeydi tek bir yüz yoktu Elisa yoktu. Annemin yanına doğru gidip "dayım nasıl anne dedim " ağlamıştı ki ağlanmayacak bir durum değildi "inci" dedi annem sesi titrerken bişey demeye çalıştı ama diyemedi boğazı düğümlendi annemi o halde gördüğümü gözlerim doldu taştı yanağımdan aktı gitti.
"Anne ağlama, dayım iyi olacak" dedim annemle beraber bende ağlıyordum, annem kaşlarını çatıp "dayın kaza yapar İnci hanımı ararız Avm'de tozuyor, ben burada ağlayayım ama İnci hanımın umurunda değil". Bir Şey diyemedim sadece sustum, ama annem ikileyip tekrar konuşmaya başladı "İnci senin gibi bir çocugum olmasaydı keşke bak Elisaya nasıl da annesinin yanında" dedi elini koluma koyup beni sarsmaya başladı. Bir şey diyemedim, bir şey yapamadım, yutkunup boş gözler ile anneme bakıp tekrar "dayım iyi mi anne?" diye sordum annem bir şey demeden babam arkamdan çıkıp beni annemin elinden kurtardı ve bir yere götürmeye doğru başladı, bir odanın önünde durduğumu babama doğru dönüp soru soran gözler ile baktım babam derin bir nefes alıp merak ettiğim soruları cevaplamaya başladı, "dayın yoğum bakımda, doktor sen gelmeden on dakika önce gelip 'her şeye hazırlıklı olun.' Diyip gitmişti yani şu an yaşayıp yaşamayacağını Elisa bu haberi duyduktan sonra fenalaştı ve bayıldı doktorlar Elisayı bu odaya yatıp dinlenmesini söyledi" dedi babam. Tam ağzımı açıp konuşacaktım ki babam bu konunun daha fazla uzamasını istemediği için odanın kapısını açtı ve hafifçe beni odaya doğru itti.
Tam karşımda baygın şekilde yatan Elisayı gördükten sonra küçük adımlar ile yanına doğru gittim, yanına vardığımı yatağın boş köşesine Elisayı rahatsız etmeyecek şekilde oturup Elisaya bakmaya başladım yüzünün rengi gitmişti, dudakları kup kuruydu Elisa normalde çok bakımlı bir kızdı taki bu kaza olana kadar uyandığımı ağlayarak dayımı soracaktı büyük ihtimalle ne yapacağımı bende bilmiyordum bu sefer bu hayatımda ki en büyük çıkmazımdı ya da ben böyle sanıyordum.
Elimi hafifçe Elisa'nın çikolata rengi saçlarına koyup okşamaya başladım. Aradan ne kadar vakit geçti bilmiyorum ama telefonumdan gelen tik sesi ile gözlerimi diktiğim yerden çekip telefonumu aldım, ana ekran açıldığımı Yağmur'dan mesaj geldiğini gördüğüm hemen Whatsapp'a girip Yağmurun mesajını yanıtlamaya koyuldum.Civcivim: Neredesin, İnci sesin soluğun yok.
Ben: Ay hiç sorma ya dayım kaza yapmış hastanedeyim , Elisa bayılmış ayrı odaya almışlar şimdi Elisa'nın yanındayım bende.
Civcivim: Geçmiş olsun, durumu nasıl?
Ben: Doktorlar her şeye hazırlıklı olun demiş...
