ზემოდან გადმომყურებდა წამოვდექი და გავსწორდი მაგრამ ის ჩემზე მაღალი იყო ამიტომ ზემოთ ყურება მიწევდა
-რაიმე გინდოდა?
ვკითხე მობეზრებით
-კი შენი გაცნობა
ღიმილიანი სახით მიყურებდა მე კი იმ გოგონებს ვაკვირდებოდი ჩემთან საუბრის დროს რომ გული მიუდიოდათ შურდათ რომ იუნგი მისნაირ გოგონებს ყურადღებას არ აქცევდა ამაყად დავდექი და მეც ვუპასუხე
-კარგი პრობლემა არაა მე კიმ იუნჰი ვარ!
-სასიამოვნოა გინდა ვიმეგობროთ?
მისმა კითხვამ დამაფიქრა: იქნებ შურისძიებას გეგმავს ან ჩემს მოტაცებას ასე უცებ რატომ მოიდომა ჩემთან მეგობრობა? უიმე იუნჰი დათანხმდი ხოარ გჭამს მართლა დღეს რაღაცა ძაან უაზრობებზე ფიქრობ
-კარგი ვიმეგობროთ და სად ცხოვრობ?
-ამდენი ფიქრი უნდოდა ჩემთან მეგობრობას?
ეს რომ მკითხა გაბრაზებული სახით შევხედე
-კაი ხო ვიხუმრე არ მომკლა მე****** ქუჩაზე ვცხოვრობ ახალი გადმოსული ვარ იქვე სახლში
-მეც მაგ ქუჩაზე ვცხოვრობ მოიცა იქვე გვერდზე რომ სახლი იყიდებოდა თქვენ იყიდეთ?
-ხო ზუსტად და შენ რა ნომერში ცხოვრობ?
-მე...165 ნომერში შენ?
-მე რაღას მეკითხები ხომ იცი შენს გვერდით ვცხოვრობ 166 ნომერში
-უი ხო დღეს რაღაც უაზროდ ვარ
-კარგი კარგი ნუ მოიწყენ წამოდი ბუფეტში დავჯდეთ და იქ ვისაუბროთ
-მაშინ ამის მერე დიდ დასვენებაზე
ზარი დაირეკა დავჯექით ჩვენს ადგილებზე მასწავლებელი შემოვიდა გაკვეთილზე დაფასთან გასვლა მომიწია იუნგი კი თვალს ვერ მაშორებდა როცა დავბრუნდი ადგილზე დავჯექი და თავი ჩავხარე ისევ ისეთი თბილი შეხება ვიგრძენი მხარზე თავი ავიღე და იუნგი გაკვირვებული მიყურბდა
-კარგად ხარ?
-კი კი
-კარგი თუ რამე დაგჭირდება მითხარი არ მოგერიდოს
-კარგი მადლობა ყურადღებისთვის
ისევ თავი ჩავხარე და ფიქრებში გადავეშვი -რა ხდება ჩემს თავს ასეთი ყურადღებიანი რატოა? ღმერთო ამის მეტი საფიქრალი ვეღარ მომეციი! თავი ავიღე ისევ და მასწავლებელს ვუსმენდი მაგრამ ხანდახან თვალი გამირბოდა იუნგის ლამაზ პროფილზე -ღმერთო ძაან საყვარელი ტიპი ჩანს გონებაში დავიწყე ფიქრი მასწავლებელი კი სულღა გადამავიწყდა იუნგის მივაშტერდი კაიფში მყოფი ადამიანივით და ირონიულად ვიღიმოდი ამასობაში ზარიც გამოვიდა მე კი ისევ ისე განაბული შევცქეროდი იუნგიმ შემამჩნია და მომიახლოვდა ისე ახლოს იყო ჩემთან სანტიმეტრებიღა იყო დარჩენილი ჩვენს შორის თვალით კონტაქტი დავამყარეთ ცოტა უკან გაიწია ახლა კი ყურში ჩამჩურჩულა
-არ წავიდეთ?
მალევე მოვედი ჭკუაზე და ფეხზე წამოვდექი ის კი ღიმილიანი სახით მიყურებდა
-მაპატიე უბრალოდ თვალი გამომექცა და ვეღარ მოგაცილე
დაბნეულმა ვუპასუხე
-წავიდეთ? თუ რათქმაუნდა შენ გინდა
-კი კი წავიდეთ
მანაც წამოდგა და კარებისკენ წავიდა მე კი უკან გავყევი
გაგრძელება იქნება...
