Nasa hallway ako ng school, abala sa paglalakad papunta sa classroom nang may marinig akong pamilyar na boses mula sa likod ko. Si Xeve. "Hanz, nagdadrama ka na naman?" tanong niya, sabay tapik sa balikat ko. Tumingin ako sa kanya, pilit na ngumiti, ngunit sa totoo lang, pakiramdam ko'y parang may mabigat na bagay na nakatambak sa dibdib ko.
"Ha? Wala. Bakit?" Sagot ko, parang wala akong pakialam. Pero sa loob-loob ko, parang nag-aalab na ang lahat ng nararamdaman ko-yung mga saloobin na matagal ko nang tinitimping hindi kayang iparating kay Xeve.
Nakatingin siya sa akin nang seryoso, parang may mga alam siya sa mga nangyayari. Laging ganoon si Xeve, parang may sixth sense siya sa mga bagay na hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi ko alam kung paano niya nalalaman, pero nararamdaman kong may mga pagkakataon na nakikita niya na masyado akong malungkot kapag nag-uusap kami ni Iyannah, o kapag nakikita ko silang magkasama.
"Alam ko na may hindi ka sinasabi. Mukha kang may iniisip." Sabi ni Xeve. At kahit gaano ko pa itanggi, hindi ko kayang magsinungaling sa kanya.
Hinawakan ko ang aking noo, sabay tingin kay Xeve, parang may naghihiwalay na mga piraso sa utak ko. Puno na ako ng pag-aalala, pero hindi ko pa rin kayang magsalita. "Hindi, Xeve. Wala akong iniisip. Okay lang ako."
Si Xeve ay tahimik na nakatingin sa akin. Hindi siya naniniwala sa sinabi ko. Ako na mismo ang nagsabi sa kanya na ako lang at siya, matagal na kaming magkaibigan, at alam na niya kung may pinagdadaanan ako. Pero ngayong andiyan siya, natatakot akong sabihin kung ano ang totoo. Naisip ko, paano ko ipapaliwanag na hindi ko kayang tanggapin ang nararamdaman ni Iyannah para kay Xeve?
---
Ang Pagbabalik ng Pagkakamali
Habang naglalakad kami papunta sa cafeteria, sumunod si Xeve at sinubukang makipagkwentuhan. Laging ganoon siya, palaging matulungin, masayahin, at walang kaalam-alam sa mga ganitong bagay. Siya lang siguro ang taong hindi kailanman nakarinig ng kwento ko kay Iyannah, o ng lahat ng nararamdaman ko. Hanggang ngayon, hindi ko pa kayang sabihin sa kanya na matagal ko nang gustong ipagtapat sa kanya ang totoo-na ako na lang siguro ang hindi nakakaalam kung paano maging tapat sa sarili ko.
Napansin kong kumain si Xeve at Iyannah nang sabay, sabay silang tumawa, magkausap, at madalas magkasama. At sa mga sandaling iyon, hindi ko kayang magtago pa. Sinubukan kong tumawa at magpanggap na wala, pero bawat titig nila sa isa't isa ay parang tinutukso ako. Ang mga bagay na hindi ko kayang aminin sa kanila ay nagiging masakit.
Nasa likod ko si Xeve, at sa hindi inaasahang pagkakataon, nagtanong siya. "Hanz, may problema ba talaga?"
Napatingin ako sa kanya. "Wala, Xeve. Okay lang." Hindi ko kayang sabihin sa kanya kung gaano ako nasasaktan. Hindi ko kayang iparating kung paano ako nakakaramdam ng pagka-isang tao lang, palaging ikalawa sa buhay ni Iyannah. Alam ko na kahit anong gawin ko, hindi na magbabago ang katotohanan.
Nagkatinginan kami ni Xeve, at napansin ko na siya ay nag-aalala. "Hanz, alam ko may pinagdadaanan ka. Hindi ka ganito dati."
Naisip ko, baka panahon na para sabihin ko na sa kanya ang lahat ng nararamdaman ko. Pero habang nag-uusap kami, bigla ko na lang naramdaman ang bigat ng puso ko. Wala akong lakas na magsalita. Paano ko sasabihin sa kanya na si Iyannah, ang matalik kong kaibigan, ang gusto ko? Paano ko sasabihin na si Xeve, ang pinakamatalik kong kaibigan, ang naging dahilan ng sakit na nararamdaman ko?
---
Sa Harap ng Pagkatalo
Habang nagsasalita si Xeve, tinitigan ko siya, at parang ang lahat ng nararamdaman ko ay pumapait. "Alam ko, Hanz. Alam ko na matagal mo nang gustong aminin. Pero hindi mo pa kayang sabihin sa kanya, 'di ba? May nararamdaman kang takot."
Hindi ko kayang sagutin siya. Hindi ko kayang aminin na si Xeve mismo ang pumipigil sa akin na magsalita. Saksi siya sa mga sandaling puno ng saya, pero siya rin ang nagpapaalala sa akin ng lahat ng hindi ko kayang gawing hakbang. Si Xeve ang dahilan kung bakit hindi ko matanggap na may chance pa ako kay Iyannah.
"Bakit kasi hindi mo na lang siya kausapin?" tanong niya, may malalim na pagkabahala sa tono.
"Dahil hindi ko kayang makitang nasasaktan ako sa mga desisyon ko." Sabi ko, at habang nagsasalita ako, may isang bahagi sa aking puso na humihikbi sa sakit. Hindi ko kayang magtanong kay Xeve. Hindi ko kayang ibukas ang pusong puno ng takot. Dahil kung magtapat ako, baka mawala na ang lahat.
"Baka kailangan mong tanggapin na hindi laging magiging ayon sa plano mo. Minsan, kailangan mong sumugal."
Suminghap ako. "Sugal ba?" tanong ko, at bigla na lang naisip ko kung talagang kaya kong magsimula sa ganoong paraan.
Si Xeve, na hindi ko kayang sabihin ang lahat sa kanya, ay parang ang bilis magbigay ng mga payo. Pero hindi ko kayang tanggapin ang mga salitang iyon, dahil natatakot akong mawalan ng lahat ng ito.
---
Ang Katahimikan ng Pagkatalo
Nagpatuloy ang araw. Si Xeve ay magiliw, tulad ng dati. Si Iyannah ay masaya. Ang saya nila ay tulad ng mga firework na naglalabas ng mga liwanag sa dilim, ngunit ako, natigil ako sa dilim. Hindi ko kayang maging bahagi ng kanilang saya. Ang nararamdaman ko ngayon ay wala nang silbi. Sa lahat ng pinaghirapan ko, ang sagot ay lagi na lang hindi sa akin.
Hindi ko alam kung paano ko siya aasikasuhin. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya ang lahat ng nararamdaman ko. Hindi ko alam kung paano ko mapapawi ang sakit sa puso ko na dulot ng takot na mawalan siya.
---
End of Chapter 3
YOU ARE READING
Same Sky, Different Lights
RomanceSi Hanzen Kiel Sueaverdez, ang childhood best friend ni Iyannah Maureze Villaruelo, na secretly may crush sa kanya. Matagal na niyang gustong aminin, pero ang problema si Iyannah, ang girl na siya na sana, ay may puso na para kay Alkino Xeve Devera...
