Same Sky, Different Lights

Chapter 2 - Doubts and Defeats

---

 
Ilang araw na ang lumipas mula nang gabing iyon, at hanggang ngayon, hindi ko pa rin matanggal sa isip ko ang mga salitang binitiwan ni Iyannah.

"May gusto na akong iba... Si Xeve." Paulit-ulit na tumatakbo sa aking utak ang mga salitang iyon, parang mga alingawngaw na hindi mawala-wala. Masakit. Masakit pa kaysa sa inaasahan ko. Yung narinig ko siya na nagsabi ng ganoon, habang nakangiti siya.

Parang wala lang, at ang sakit na nararamdaman ko ay hindi ko kayang ipaliwanag. Hindi ko kayang galit. Paano ba? Hindi ko kayang magalit dahil wala naman akong karapatan.

Hindi ko siya nasabihan ng nararamdaman ko, at siya, walang kaalam-alam sa lahat ng iyon. At ngayon, ako ang naiwan sa gilid. Pinaasa ko lang ang sarili ko.

Hindi ko kayang tanggapin na siya, na matagal ko nang iniwasang magka-ganitong nararamdaman, ay may gusto na kay Xeve, na siya na pala ang pinili. At ako? Lagi na lang ako, magkaibigan, walang special na lugar sa buhay niya.

Ilang araw ko ring iniwasan makipag-usap kay Iyannah pagkatapos ng gabing iyon. Laging magkasama sila ni Xeve, at tuwing makikita ko sila, pakiramdam ko’y tinutusok ang puso ko. Laging silang magkausap, magkasama sa mga proyekto, at madalas ko silang makita na magkasabay sa mga lakad nila.

Hindi ko kayang magsalita. Para bang ang bawat galak nila ay isang paalala na hindi ko kayang maging bahagi ng mundo nila. Hindi ko kayang maging bahagi ng mundo ni Iyannah.

---

Isang Karaniwang Araw

Ang tunog ng bell sa school ang nagpatigil sa aking mga alalahanin. Break time na, at mabilis akong nag-packing ng gamit. Ayokong makita sina Iyannah at Xeve na magkasama. Hindi ko kayang makita sila na magkasama pa. Pero, gaya ng inaasahan ko, nakita ko silang magkasama sa hallway, nagpapatawanan. Kung hindi ko lang alam, para na silang mag-jowa. Sobrang close na nila.

"Hanz!" tawag ni Iyannah mula sa likod ko, at parang may kung anong pwersang dumapo sa puso ko. Tumigil ako sa paglalakad, hindi ko kayang tumingin sa kanya agad.

"Damn, okay lang?" tanong niya, medyo nag-aalala sa kanyang mga mata.

"H-Huh? Oo, okay lang," sagot ko, sabay ngiti na pilit lang. Tumango ako, pero ramdam ko ang pag-aalangan. Hindi ko kayang magsinungaling sa kanya, pero parang hindi ko rin kayang magsabi ng totoo.

“Are you sure? You’ve been acting weird lately…” Iyon ang sinabi niya na parang nag-aalala. Si Iyannah, laging attentive, laging nauunang mag-alala sa iba kaysa sa sarili.

“Yeah, just tired. A lot of stuff on my mind, I guess,” sagot ko habang tinitingnan ko siya. Hindi ko kayang magsabi na may mas malalim pa akong iniisip. Na habang siya’y nandoon, kasama si Xeve, ako ay parang isang anino lang sa buhay nila.

“Okay… just don’t forget, if you need anything, I’m here, Hanz. You know that, right?” Nagbibigay siya ng malugod na ngiti, at sa mga sandaling iyon, parang naramdaman ko ang bigat ng bawat salita na binitiwan niya. “You can always talk to me.”

Bumuntong hininga ako, at tumango na lang. "Thanks, I appreciate it."

Bigla na lang pumasok sa eksena si Xeve, na parang walang ibang ginawa kundi manggulo sa paligid. Siya ang tipong mabait, at madalas magpatawa, kaya’t lagi siyang naging komportable sa aming dalawa ni Iyannah. Tinutok niya ang mata kay Iyannah, at sabay tawag sa akin.

“Yo, Hanz! Are you coming to the game later?” Tanong ni Xeve, malakas at medyo masaya.

“Yeah, sure,” sagot ko na lang. Ang problema ko ngayon, wala na akong lakas makipag-usap pa ng matagal. Wala akong lakas na magsalita. Tinitingnan ko sila, pero parang ang hirap. Laging silang magkasama. Lagi ko silang nakikitang magkasama, at ako? Parang isang tagapanood na lang, na hindi part ng kwento.

Sana nga ako lang. Pero hindi ko kayang aminin.

---

Ang Dilemma ni Hanzen

Pagkatapos ng araw na iyon, naglakad ako mag-isa pauwi. Nasa isip ko lang si Iyannah at Xeve. Kung anong saya nila, kung anong saya na wala sa akin. Gusto ko sanang magsalita, magtapat sa kanya, pero tuwing naaalala ko na may ibang lalaki na siya, may ibang taong mahal siya, nawawalan ako ng lakas.

Bumangon ako sa kama, hawak ang cellphone ko, tinitingnan ang mga larawan ni Iyannah sa social media. Tinutok ko ang mga mata ko sa bawat post nila ni Xeve, bawat caption, bawat reaksyon nila sa isa't isa. Bakit hindi ko magawa ang mga simpleng bagay na iyon para sa kanya? Bakit parang laging ako lang ang naiwan sa background?

Sumandal ako sa pader, tumingala sa kisame ng kwarto ko. Wala akong lakas. Sabi ko sa sarili ko na okay lang, pero hindi. Hindi ko kayang magsinungaling sa sarili ko. Minsan, gusto ko nang sumigaw. Gusto ko nang aminin ang lahat sa kanya, ngunit natatakot akong mawalan siya sa akin.

Nagpatuloy ang mga araw na parang walang nangyari, ngunit ang puso ko’y patuloy na naghihirap. Hindi ko alam kung paano ko ito haharapin. Hindi ko alam kung paano ko gagawin para maging okay lang sa akin na makita silang magkasama, o kaya ay makita ko na masaya siya kay Xeve. Pero alam ko, hindi ko kayang itago pa.

Sana makalampas na ako dito. Sana matapos ko na ang lahat ng pagdududang ito.

---

End of Chapter 2