Η Κόλαση του Δάντη

Κεφάλαιο 6°

«Η Βεατρίκη ειμ' εγώ η αποστέλλουσά σε
εκ τόπου έρχομαι, προς ον ποθώ
νά επιστρεψω
ο έρως με παρώτρυνε και να λαλώ με κάμνει.»
Θεία ο κωμωδία.
Άσμα δεύτερο.

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Το ξυπνητήρι χτυπούσε σαν αφηνιασμενο και ανοίγοντας τα μάτια, πετάχτηκε ολόκληρη. "Όχι όχι οχι. Δε μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό! Ανάθεμα!" τίναξε να σκεπάσματα, έπιασε ότι βρήκε μπροστά της και σε τρία λεπτά, έτρεχε στους κήπους του πανεπιστημίου.
Ξημερώματα κοιμήθηκε.
Η βροχή τη προηγούμενη μέρα όχι απλά δεν κόπασε καθόλου αλλά οι ειδήσεις συνέστησαν στους κατοίκους να παραμείνουν σπίτια τους με αποτέλεσμα να κολλήσει μέχρι αργά το βράδυ στο σπίτι του Λίαμ. Όταν την γύρισε στην εστία ήταν ήδη μια η ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη και κατέληξαν να μιλούν ώρες ατελείωτες για παμπάλαια συναρπαστικά κείμενα καθώς και για τους άσημους συγγραφείς πίσω από αυτά και να κάνουν θεωρίες χωρίς σταματημό.
Η ουσία όμως ήταν πως η Άλισον είχε ήδη αργήσει κατά πολύ. Το μυαλό της εστίαζε μονάχα στο ρολόι που το κοιτούσε κάθε τρεις και λίγο μέχρι που μπήκε στη σχολή και έτρεξε σφαίρα στην αίθουσα.

Φτάνοντας έξω σταμάτησε. Έστρωσε τα μαλλιά της, έπιασε τη χαμένη της ανάσα και χτύπησε.

"Περάστε!" η διαπεραστική του φωνή προκάλεσε σύγκριο στα μέσα της.

"Χίλια συγνώμη κύριε καθηγητά" ήταν οι πρώτες της κουβέντες και μπαίνοντας έτρεξε γρήγορα στη θέση της

"Η αργοπορία δεσποινίς Μπλέικ δεν είναι ένα χάρισμα που εκτιμώ στους μαθητές μου!" Ο κύριος Σμιθ έστεκε μπροστά της με σάρκα και οστά. Φορούσε τα γυαλιά του, το κοστούμι του και είχε εκείνο το παγόβουνο για πρόσωπο.

"Λυπάμαι πολύ. Δε θα επαναληφθεί"

"Λυπάστε... Τι ιδιόρρυθμη έκφραση!" σχολίασε υποτιμητικά "Κανονικά δε θα έπρεπε να σας δεχτώ"