You Are My Music

Chapter 2

#YouAreMyMusic

Chapter 2
Encounter

Jade Harper

Last week Ate Willa informed me na ngayon ang recording and I felt my face flush red. I am so nervous, kulang nalang lumabas na yung puso ko sa kaba. Kararating ko lang kasi sa recording studio, at dumeristo muna ako sa restroom para mag-ayos ng sarili. Tinignan ko ang itsura ko sa salamin kung okay. A wave of self-doubt washed over me. Was I good enough? Was I ready for this?

Nakasuot ako ng blue t-shirt with my high-waisted jeans, and of course my converse at nakalugay naman ang straight brown hair ko. I tried to look confident, but the mirror reflected back a nervous me, my eyes wide with apprehension.

I'm taking a deep breath, ramdam na ramdam ko ang kaba sa dibdib ko kulang nalang lumabas na ito. Kaya mo ito self. At ito na nga ba ang sinasabi ko yung mga negative thoughts na ang hilig umepal at tumambay sa isip ko.

Ang dami na namang what ifs?

What if hindi nila magustuhan yung ginawa kong kanta?

What if ma-isip nila na hindi talaga ako magaling?

What if hindi ako makakanta ng maayos sa harap nila?

Bigla kong naalala yung sinabi ni Daddy sa akin nung sinasabayan ko siyang kumanta noon.

"You are really talented, Harper, you have potential. Keep singing, I see you shine..."

I smile after remembering my Dad. He was right, hindi dapat ako nag-papaapekto sa mga negative thoughts na iniisip ko. Hindi 'to makakatulong sa akin. But the doubt lingered, a persistent whisper in the back of my mind.

Atsaka bakit ko ba iniisip 'yon edi sana walang nakikinig sa akin kapag nag-gig at sa mga uploads ko sa YouTube di'ba? Dapat talaga positive thoughts lang iniisip ko and I should trust the process, if something happened it will happen kasi pwede pa naman akong matuto at mas galingan pa lalo sa susunod kapag may nangyari.

Huminga ako nang malalim at inayos ang sarili ko. I forced a smile, trying to convince myself that I was ready.

Tinignan ko ang mukha ko sa salamin at ngumiti.

Smile Harper, smile.

After ng huling tingin sa salamin ay lumabas na ako at dumeristo sa recording room.

‧₊˚📀 ♬ ₊˚.

"What can you say about the song po?" Tanong ko kay Sir Bry, yung producer na nagha-handle sa single ko na nasa mid-thirties na. Friendly naman siya at magaan pang kausap, which calmed my nerves a little.

Pagdating ko kasi kanina, nandito na si Sir Bry. Nagulat nga ako kasi I'm expecting na ako ang mauuna, but I guess maaga talaga siya. My heart pounded in my chest. Was he going to be critical? Would he tear my song apart? Hindi naman siguro nuh? Lord guide and help me please.

Magkahalong kaba at excitement ang nararamdaman ko sa pag-iintay sa sagot ni Sir Bry. Ganitong ganito ako dati nung Highschool everytime na sumasali ako sa mga singing contest at inaantay ko yung sagot ng mga judge about my performance. The memory of those moments, the fear of failure and the longing for validation, flooded back.

"Maganda siya. It's relatable but at the same time, realistic."

Napangiti si Sir Bry, "Pero mas maganda kung kantahin mo na."

Ngumiti ako. "Hala talaga po?"

"Sige po."

Pumunta ako sa kabilang side ng recording room kung saan ngayon ay napapagitnaan na kami ng salamin. May mic sa gitna at sinuot ko ang headset. I could feel my heart pounding against my ribs.