MES1: HIS BIGGEST MISTAKE

PROLOGUE

Jason Flynn Buenavista

“Congratulations, Ms. Smidcht! It's a baby boy!” ang masayang usal ko ng magtagumpay ang isinagawa naming pagpapaanak... sa kapatid ko.

Mula sa kisame, bumaling sa akin ang namumungay niyang mga mata at impit na ngumiti. Halata sa kaniyang mukha ang pagod dahil sa panganganak.

“Thank you, Doc. Smidcht... and I'm so sorry,” she said, tiredly, before passing out. Isang mapait na ngiti naman ang isinukli ko habang pinagmamasdan ang kaniyang maamong mukha.

'You don't need to say sorry, ate. I understand... I love you.' sa isip-isip ko.

Nang mailipat si ate sa 'private room at matapos linisan ang bata ay inilapag ko ito sa crib na katabi nang hospital bed ng kaniyang ina. Isang ngiti ang kumawala sa aking mga labi habang pinagmamasdan ang mukha ng ate't pamangkin ko habang sila ay payapang natutulog. They look so much alike... ngunit mas nangingibabaw pa rin ang pagkahawig ng pamangkin ko sa kaniyang ama.

He's like a mini version of his dad.

'Lakas talaga genes ng mga Mondejar.' natawa ako sa sariling naisip.

Hindi na rin ako nagtagal pa sa loob ng room ni ate at lumabas na upang puntahan ang ama ng pamangkin ko. Mula sa harap ng pinto, nasilayan ko si Gesther na nakaupo sa hospital chair sa hallway hindi kalayuan sa kuwarto ng kaniyang mag-ina.

From staring at the floor, he turned his gaze to me. Napasinghap at mapait akong napangiti ng magtama ang aming mga mata.

After all this time, he can still manage to take my breath away with his stares... effortlessly.

I sighed heavily to build strength before approaching him.

Masakit... at sobrang bigat sa pakiramdam habang ako ay papalapit sa kaniya. Para akong naglalakad sa isang daan na puno ng mga bubog habang may pasang napakabigat na bagay sa aking balikat.

I feel weak... and hurt.

While slowly approaching, I smiled at him... ngunit hindi ako gaanong lumapit sa kaniya. I think I was three or five meters away from him.

God knows how much effort I tried to make a sincere smile but then I knew I failed... alam kong pilit na ngiti ang sumilay sa mga labi ko.

“Congratulations, Mr. Mondejar! You are now a father to a baby boy!” malawak ang ngiti ko ng banggitin ko ang mga katagang 'yon pero sa loob ko, gusto ko ng umuwi at umiyak na lamang sa loob ng kwarto ko.

Parang lahat ng ginawa kong efforts para makalimutan siya at ang nararamdaman ko sa kaniya ay nawalan ng silbi... all the pains and sadness came back.

But then I thought... nawala ba talaga ang mga 'yon?

I just realized that the pain and sadness he gave me was still there but I was already numb both mentally and physically to the point na hindi ko na 'yon maramdaman pa.

Nabalik ako sa ulirat ng mapansin kong tumutulo na pala ang mga luha ko.

Bagsak ang mga balikat ni Gesther nang siya ay tumayo. Pansin ang malalalim at namamaga niyang mga matang mukhang galing lang sa pag-iyak. Kita rin ang bahagyang pagpayat ng kaniyang katawan yet he is still masculine.

He hurriedly approached me and tried to wipe my tears but I slapped his hands away. I don't think it is appropriate for us to have any physical contact now that he have his own family.

“Don't touch me... please.” tanging nasabi ko.

He tried to reach and touch me again pero umatras na ako... and from there, I saw how his eyes full with regret and longing shattered into pieces bago pumatak ang kanyang masaganang mga luha.