𝙐𝙣 𝙢𝙤𝙣𝙙𝙚 𝙨𝙖𝙣𝙨 𝙣𝙤𝙪𝙨 || CodeLyokoPL||

"𝘼𝙙𝙪𝙡𝙩𝙨"

___________________________________________

Dorośli zawsze byli dziwni
Nie dlatego że jest taka moda
aby tak ich nazywać.
Zawsze sądziłem że jak jest się
jednym z nich to masz możliwości.
Pomyliłem się.
Dorośli są nudni.
Może stracili resztke radości?
Może jakiś dorosły stracił kogoś ważnego?
Może jakiś dorosły miał zły dzień
który przełożył się na marność jego życia?
Może jakiś dorosły poprostu takowej radości nie posiadał?
A może ja też nie chce być dorosły?
Bycie dzieckiem jest takie...
łatwe.
Nie ma obowiązków.
Prócz nauki.
Nie ma zmartwień.
Prócz presji rodziców.
Nie ma konfliktów.
Prócz tych kto ma racje.
Rodzice czy dzieci?

Nikt.
Wszyscy się mylą.
Każdy ma odmienne zdanie.
Ja swojego nie mam.
Nigdy nie zabiegałem by mnie słyszano.
Może oprócz...
pewnego włocha?
Gdy wchodził do pokoju odrazu..
jakby słońce rozświetliło cień.
I tak jakoś żyć się chciało.
Kochałem ten uśmiech, bardzo..

A teraz...
jestem już jakby dorosły.
Mimo że nadal dzieckiem.
Niby bezbronny, czuje się w środku.
Tam w głowie.
Jakbym przeżył już pół wieku...
I wciąż kocham moje chodzące słoneczko...
___________________________________________

—"Co o tym sądzisz?—
—"Jak na pierwszy raz? Idealnie."—
—"Ciesze się że ci się podoba, Odd."—
—"Wszystko co robisz mi się podoba, Ulrich.."—

Obydwoje pomału opuścili fabrykę, nie zważając na fakt, że było już późno. Gwiazdy i księżyć przyświecały dwójce chłopców drogę do Kadic.
Na twarzy Ulrich'a pojawił się nie widoczny od dłuższego czasu... szczery uśmiech.
Objął lewą ręką blondyna w talii i chwilę się jeszcze droczyli aż wkońcu po wyszykowaniu się. Poszli spać w wygodnym uścisku na jednym z łóżek.
Kiwi położył się między nich i machał radośnie ogonem

___________________________________________

LICZBA SŁÓW: 260.
malusio ale szykuje się rozdział "Youre exception"!!!! i mam nadzieje że dobije TAM 1500 słów. Chyba mnie szlag trafi...