Zhan's pov
අපිට මේ අවුරුදු 9 පුරාවටම අපිට කියලා හිටිය සීයා අද නොඑන ගමනක් යන්න හදන්නේ...
මට යාන්තන් අවුරුදු 5ක් ලබද්දී අම්මා වෙන මනුස්සයෙක් එක්ක යන්න ගියේ හැමදාම බීලා ගෙදර එන තාත්තා ගෙන් බේරෙන්න . එතෙනදී මමයි අක්කයි සෑහෙන්න අසරණ උනා . හැමදාම තාත්තා බීලා ඇවිත් මටයි අක්කාටයි හොදොටම ගහනවා . අපේ කියලා කවුරුත් නෑදෑයෝ හිටියෙ නැති වෙද්දී සීයායි ආච්චි අපිව හදාගත්තා . ඒත් තාත්තාගෙන් විසුමක් නැති උන අපි දෙන්නට අන්තිමේට අපේ ආච්චිට යන්න දෙන්න උනේ දවසක් තාත්තා ඇවිත් පොල්ලකින් මට ගහන්න යද්දී . එතකොට මට දහතුනයි. ඒ වැදුණු පාරට තාමත් මට සමහර වෙලාවට පොඩි පොඩි දේවල් අමතක වෙනවා . එතෙන්දි මට වදින්න ගිය පාරක් ආච්චි මාව බේරෙන්න ගිහින් එයාට වැදුනා. එතනම මගේ ආච්චි හුස්ම පොද යවනකොට තාත්තා ගෙදරින් පැනලා ගියේ අද වෙනකනුත් එයා හොයාගන්න නැති වෙද්දි . සීයා තමයි මේ වෙනකන් අපිව බලාගත්තේ. ඒ නිසාම අපි සීයාට ගොඩක් බැඳුණා . වයසත් එක්ක සීයා හොදටම අසනීප වෙද්දී අක්කාගේ යාළුවෙක්ගෙ මාර්ගෙන් හොස්පිට්ල් එකට සීයාව admit කරා . අදට මාස 8ක් වෙනවා . දැනට මාස3 කට කලින් ආමාරු උන හින්දා සීයාව icu දැම්මා . ඒත් අද....
වෙන කෙනෙක් වෙනුවෙන් මන් මගේ තවත් දුක් විදින සීයාට යන්න දෙනවා.
මන් ආදරෙයි සීයේ.....
" අක්කේ.... අපි මේක කරන්න ඕනෙනේ.. අපි සීයාට යන්න දෙමූ.. හරිද "
" zhan ඔයාගේ ඔලුව කොහෙහරි වැඳුනද. කොහොමද දෙයියනේ ඔහොම කියන්නෙ ... ආ...
හහ් ... ඔව්නෙ පොඩි කාලේ ඔලුව පෑලුනෙ නේද ඒකනෙ තමුසෙට සීයා ගැන මතක නැත්තේ. ඉන්න මන් මතක් කරන්නම්. ."
" අක්කේ..... ඔය ඇති හරි . ඔය හොදටම ඇති. ඒ මනුස්සයෙක්ට දැන් යන්න දෙන්න . තවත් දුක් විදින්න දෙන්නද තමුසෙට ඕනේ ආ... මේ අහගන්න අක්කේ.. මට සමහර දේවල් අමතක වෙනවා තමයි හැබැයි මට සීයා කියපු කරපු දේවල් හොඳට මතකයි. එයාම කිව්වා දවසක් , එයාට හොස්පිට්ල් යන්න උනොත් දුක් විදින්න දෙන්නෙ නැතුව එයාට ආච්චි ගාවට යන්න දෙන්න කියලා . මට නෙමෙ ඔයාටයි අමතක "
