Don't touch me panget

Prologue

Disclaimer: This is a work of fiction. Names, character, business, place, events, and incidents are either a product of the author's imagination, or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons (living or dead), or actual incidents is purely coincidental.

No part of this work is can be used in any way without permission of author.

_______________________________________________________________________________________

                        Maya Batumbakal

"This is it."

Nakatayo ako sa harap ng isa sa pinakamalaking paaralan dito sa Pilipinas.

"University of Melvon"

That’s what’s written on the school gate. I never thought I’d be able to study in such a beautiful and large school. I’m really lucky to have been given a scholarship because without it, I would’ve had to stop my studies since my mom and I couldn’t afford the tuition fees.

Habang naglalakad  ako sa hallway ng school. Mapapansin mo  ang lahat ng mga mag-aaral dito ay pawang mayayaman. Makikita mo sa kanilang suot, pananalita, at tindig na anak sila ng mga mayayaman. Habang ako, pilit na makikibagay sa mundo nila. Pero kahit na gano'n, wala akong pakialam. Dahil hindi sila ang pinunta ko dito, kundi ang matuto.

I’m a first-year college student now, and the course I chose is BSBA Major in Marketing. It’s always been my dream to start and run my own business someday. I’ve promised myself that I’ll make it happen. I won’t let my mom down—not when we’ve worked so hard for this dream, and she’s given up so much to help me get here.

When I first stood at the gate of the university, I couldn’t help but feel a sense of awe. My department was in the fourth building, right in front of the engineering block. I couldn’t help but wonder—out of all the departments we could be placed next to, why did it have to be engineering?

Malapit na ako sa ikatlong building nang biglang may bumangga sa akin. Sa bilis ng takbo nito, hindi maiiwasan na matumba kami pareho. Pero agad rin akong tumayo dahil napansin ko sa gilid ng mga mata ko ang mga estudyanteng nanlilisik ang mata. Pero hindi ko na sila binigyan pa ng pansin.

"Bulag ka ba? O sadyang hilig mo lang gawing playground itong school?" tanong ko rito habang pinapagpag ang pantalon kong naalikabukan.

"Tsk, whatever," ang walang ganang sagot nito. Kaya agad akong napatingin sa walang modo na lalaking ito.

"Excuse me?" sabay hablot ko sa braso niya nang akmang tatalikod na siya upang umalis sa harapan ko na parang walang nangyari.

"Don't touch me, pangit," sabay hawi niya sa kamay ko na nakahawak sa braso niya.

"Mas pangit ka! Pangit ng ugali mo," tiningnan ko siya nang masama, at gano'n din siya sa akin.

"Are you trying to get my attention? What do you want, fame? Is there a camera here?" luminga linga ito sa palid na wari mo may hinahanap. " Money?" Dahil sa sinabi niya, hindi ko na natiis na sampalin siya.

"Ang kapal ng mukha mo! Sorry ang kailangan ko. Nabangga mo ako, mag-sorry ka. ‘Yun ang kailangan ko, hindi ang atensyon mo at lalo na ang pera mo."

"Well, the word 'sorry' isn't in my vocabulary."

"Anong klaseng tao ka ba? Sorry lang, hindi mo masabi. Nagkamali ka kaya natural lang na mag-sorry ka."

"I don’t want to."

"Apologize!"

I know it’s childish, pero ayaw kong magpatalo sa kaniya.

"Pangit mo," singhal pa niya.