Αίσθημα Εγκατάλειψης.

1.

Σκόρπιες σημειώσεις στο γραφείο
και όρεξη καμιά
ο ποιητής αναστενάζει

τι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης.

Ένας τοίχος υψώνεται μπροστά του
ένας τοίχος από χαρτάκια
κολλημένα με μικρά μαγνητάκια
για να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη

Κι όμως η τάξη μοιάζει αταξία
χάος, αναρχία
κι αυτό το γκρίζο νέφος που οργιάζει

το κεφάλι μου πάει να σπάσει.

Άραγε γιατί οι άνθρωποι ισχυρίζονται
Πώς αγαπούν τον ήλιο
Ενώ ψάχνουν σκιά για να κρυφτούν?

Γιατί λένε πως λατρεύουν τη βροχή
Αν και κρατούν τα παράθυρα σφαλιστά
Για να μη βραχούν?

Ειλικρινά δεν... Δεν ξέρω.

Οι άνθρωποι που σκέφτονται πολύ, είναι καταδικασμένοι
Καταδικασμένοι να νιώθουν συναισθήματα που το όνομα τους δε μπορείς να προσδιορίσεις
Να φαντάζονται το αφάνταστο
Να αφουκράζονται τη σιωπή

Να ζουν στιγμές ξανά και ξανά
Να νομίζουν ίσως κάτι το έχουν ξανανιώσει ή ξαναδεί ακριβώς
Στο ίδιο μέρος μια άλλη στιγμή

Αυτό δε λέγεται Deja Vu;

Αυτοί οι άνθρωποι λέγονται καλλιτέχνες
Τους δίνουν όμως κι άλλα ονόματα
περίεργα, όμορφα
Όπως ανήσυχες ψυχές
Ή οργισμένα νιάτα

Οι καλλιτέχνες δεν κοιμούνται τα βράδια.
Δεν τους αφήνει το μυαλό.
Όλο σκέφτονται, φαντάζονται. Αφουκράζονται. Δημιουργούν.

Τι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης...