umbrella, shield me from the rain

hoofdstuk 1

'Auw!!' Hoor ik mijn moeder scheeuwen. Hel barst weer los, denk ik bij mezelf. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het half elf is. Eigenlijk zou ik nu moeten gaan slapen, want ik moet er morgen weer vroeg uit, maar dat gaat voorlopig toch niet lukken. Ik sla de dekens van me af en stap uit bed. Ik trek snel een sweater en een joggingsbroek aan en grijp mijn telefoon. Ik sluip stilletjes de trap af zodat mijn ouders me niet horen, ookal is de kans dat mijn voetstappen hun geschreeuw overtreft heel klein. Ik pak mijn sleutel van het haakje en open de deur zo zacht mogelijk. Als ik buiten sta realiseer ik me dat geluk een keer aan mijn kant staat, dus niet. Het regent pijpenstelen. Ik zou terug kunnen gaan voor een paraplu maar ik wil geen blauwe plekken risceren. Ik stap de regen in en voel gelijk dat mijn kleding niet lang weerstand zal bieden teggen deze stortbui. Ik loop door over straat. Er is in geen kilometers een hond of mens te zien. Wie is er nou ook zo gek om in deze regen naar buiten te gaan. Nou ja misschien heb ik geluk en wordt ik verkouden. Hoef ik morgen tenminste niet al verschikkelijke hoofden te zien op school.

Ik heb al minimaal een uur gelopen maar het is nog steeds niet opgehouden met regenen. Sterker nog, het is alleen maar erger geworden. Ik ben tot op het bot doorweekt. Mijn telefoon is inmiddels zo nat dat hij niet meer werkt. Ik heb het extreem koud maar ik ga niet terug naar huis. Ik moet zeker weten dat mijn ouders slapen, tenminste mijn vader. Als hij merkt dat ik snachts het het huis uit sluip ga ik eraan. Bovendien, als ik naar huis zou willen lopen, zou het me niet lukken. De weg vinden in deze regen is onmogelijk.

Ik loop onder een straatlantaarn door en zie in de verte een schim lopen. Ik zie geen persoon maar de vergekleurde paraplu zie je van mijlenver aankomen, zelfs met deze regen. Als ik dichterbij kom zie ik dat het een meisje is van ongeveer mijn leeftijd. Als ze langs me loopt vallen er eventjes geen druppels op mijn linker schouder. Ze loopt een paar passen door maar stopt dan. Even blijft ze stil staan maar dan draait ze zich om en haalt ze mij met een snelle pas in. Als ze mij voorbij is gaat ze voor mij stil staan waardoor ik ook moet stoppen. Ze geeft mij haar paraplu maar ik neem hem niet aan. 'Nee dankje' zeg ik met een schore stem. 'Ik ben bijna thuis ik heb de paraplu niet echt meer nodig, neem hem maar!' Zegt het meisje lief, terwijl ze me aankijkt. Ik schud mijn hoofd en wil al doorlopen, maar het meisje grijpt mijn pols. Ik probeer niet te laten zien dat het pijn doed, ookal knijpt ze niet heel hard. Ze kijkt me aan en vraagt 'waarom loop je hier in de regen zonder paraplu?' 'Ik moest even weg van huis' en traan welt op in mijn ogen, maar het zal haar vast niet opvallen in deze regen. 'Wil je anders even met mij mee naar huis? Dan kan je even opwarmen en je mag wel droge kleren van mij lenen!' Nog nooit is iemand zo aardig voor me geweest. Dit kan haast niet anders dan dat het een valstrik is. Toch knik ik, al is het zo klein dat je het bijna niet kan zien. De kou heeft mijn hersenen over genomen en dwingt me om naar de warmte van haar huis toe te gaan. Ze legt haar hand op mijn schouder en we lopen in de richting waar het meisje eerst heen liep. 'Ik heet laily trouwens, en jij?' 'Arielle'. We lopen stilletjes verder en ik haal opgelucht adem als Laily zegt dat we er zijn. Ik kan de warmte al bijna voelen. Laily zoekt haar zakken door maar zegt dan verslagen 'ik heb mijn sleutels binnen laten liggen, hopen dat Bryan nog wakker is' ik kijk haar vragend aan. 'Bryan?' 'Mijn broer, tweelingbroer eigenlijk' ze drukt op de bel en na wat voelt als jaren gaat de deur open. In de deuropening staat een verveeld kijkende jongen. 'Ben je nu alweer je sleutel vergeten? Ik lijm hem nog een keer aan je hand vast.' Hij slaakt een zucht en loopt dan weg zonder om te kijken. 'Dat is dus Bryan' Laily kijkt me aan. 'Broers' zegt ze. Ze doed alsof het verschikkelijk is, ik snap het niet, ik zou er alles aan doen om mijn broer weer te zien.

'Kom binnen' zegt ze. We lopen naar binnen. 'Ga maar voor de kachel zitten, ik haal wat kleren voor je' ik knik en loop naar de kachel maar ik ga niet zitten want ik wil geen stoel nat maken met mijn doorweekte kleren. Ik voel de warmte van de kachel afstralen als ik een kuch achter me hoor. Ik draai me om en zie Bryan staan. Hij loopt naar me toe en steekt zijn hand uit. 'He, ik ben Bryan, ik ben me net vergeten voor te stellen.' Zegt hij met een knipoog. Ik kijk hem vreemd aan en zeg dan 'ik ben Arielle' Ik draai me net om naar het vuur als Laily binnenkomt. 'Hier zijn droge kleren, als je even meeloopt laat ik je de badkamer zien.' Bryan rolt zijn ogen, 'ik wou net naar boven gaan, ik zal je de weg wel wijzen' Laily en Bryan kijken elkaar een moment aan. Als blikken konden doden zat ik nu met 2 lijken. 'Oke' zegt Laily. Bryan gebaart dat ik mee moet lopen en ik sta op. Boven wijst hij mij de badkamer aan. Ik loop naar binnen en even kijkt hij me aan, maar dan draait hij zich om en loopt weg.

Als ik even later naar beneden loop ruikt het heerlijk. Ik stap de keuken binnen en zie dat Laily snert aan het maken is. Ik ga aan tafel zitten, Laily haalt de pan van het vuur en zet hem op tafel. Ze pakt 2 borden en 2 lepels en zet die ook op tafel. Ze schept de borden vol en geeft er een aan mij. Ik wacht tot zij ook zit en begin dan te eten. 'Maar vertel, waarom moest je er even tussen uit?' Verbreekt Laily de stilte. Ik kijk haar aan. 'Ik had ruzie en kon daardoor niet slapen' lieg ik. Op dit moment kan ik haar niet vertrouwen, en ik weet ook niet of ik dat ooit kan. Ik ken haar net dus nu vertrouw ik haar niet met mijn geheim. Het is een groot geheim, iets wat ik nooit aan iemand heb vertelt, tegen de tijd dat ik ze lang genoeg ken dat ik ze mogelijk zou kunnen vertrouwen hebben ze mij al lang laten zitten. Als ze uberhaupt al tegen me gepraat hebben.

Dat was het eerste hoofdstuk!! Laat in de comments weten wat je ervan vindt! Xx me