cashier | barsem

six

Sarışın çocuk kırgındı, üzgündü, oldukça bitkin ve yorgundu. Artık hayatını sona erdirmek istiyordu. Bu hem kendisi için hemde ailesi için iyi olacaktı, biliyordu. Babasıyla ettiği kavganın ardından hızla kendini dışarı atmıştı, üzerindeki montun şapkasını kafasına geçirmiş, fermuarı neredeyse ağzına kadar çekmişti, elleri ise montunun ceplerinin içindeydi. Bu ellerinin ısınmasını sağlıyordu. Çocuk düşünceli adımlarla her sabah gittiği marketin önüne gitmişti, marketin giriş kapısının önündeki merdivenlere oturduğunda şarkı açmak için telefonunu cebinden çıkardı. 

Telefonunu açtığında abisinin 'bu gece eve gelme Semih, nerede kalıyorsan kal.' mesajıyla karşılaşmayı beklemiyordu. Aslında doğruyu söylemek gerekirse bekliyordu, minik çocuk parklarda kalmaya alışmıştı. Babasının sıradan bir huyuydu bu, çocuğu evden kovmak ve abisi aracılığıyla parkta kalmasını iletmek. 

Çocuk mesajı okuduğunda gözlerini bir kaç kez kırpıştırdı, gerçeklik algısını neredeyse yitirecekti. Yavaş yavaş aklını kaybediyordu sarışın çocuk. Telefonunu merdivenin üstüne bırakan çocuk sağ elinin tersiyle dolan gözlerini sildi, ağlamak istemiyordu, fakat hepsi nafileydi. 

Ufak çocuk mavi gözlerinden göz yaşlarının tek tek akmasına izin veriyordu, kendisini sıkmak yerine ağlayıp rahatlamayı tercih etmişti. Ağlarken ölen annesi aklına gelen çocuğun ağlaması harlanmıştı, neredeyse bir dakika boyunca ağladı çocuk.

Ailesini asla anlamıyordu, kendi parasını kazanmak, onlara kendini sevdirmek, onları üzmemek için her şeyi yapıyordu. Babasının bir dediğini iki etmiyordu. Ama babası hep o alkolik abisini seçiyordu.

Çünkü Semih'in yüzünden biricik karısı ölmüştü. Semih bir can olarak ortaya geldiğinde bir can kaybettirmişti. Çocuk annesi hakkında hiç bir şey bilmiyordu, tek bildiği annesini öldürdüğü bilgisiydi, babası zaten bunu ona her gece hatırlatıyordu.

 Oturma odalarında televizyon ünitesinin üstünde annesinin gençlik fotoğraflarından birisi vardı, güzeller güzeli, melek gibi bir kadındı. Semih dünyaya geldiği için çok pişmandı, dünyaya gelmişti ve güzel bir ailenin bütün düzenini bozmuştu. Çocuk sayesinde bir baba delirme eşiğine ulaşmıştı, yakışıklı bir çocuk alkol bağımlısı olmuştu, güzel genç bir kız hayattan soğumuştu, bir anne hayata gözlerini yummuştu.

Semih bunlarla teker teker yüzleştiğinde ağlaması daha da harlandı, küçük çocuk ellerini dizlerine yerleştirdi ve kendine vurmaya, hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Adeta gözlerinin önünden 'neden dünyaya geldin semih?' kelimeleri geçiyordu. Çocuk bunları hergün bolca işitiyordu zaten. 

Semih tüm bunları yaşarken onu camından izleyen adamdan habersizdi. Aynı zamanda koşar adımlarla yanına gelen sarışın adamdan.

Büyük olan arkadaşının yazdığını okuduğunda ne yapacağını bilemezce ayaklandı, hızla kapıya doğru koştu ve ayakkabılarını ayağına geçirdi, askılıkta duran montunu üzerine geçirirken aynı anda yürüyordu. Büyük adımları hızlıca markete ulaşmasını sağladı. 

Dizine vura vura ağlayan çocuğu gördüğünde ses çıkarmadan ona yaklaşmaya çalıştı. çocuğa iyice yaklaştığında küçük olanın 'neden dünyaya geldin semih?' şeklinde sayıkladığını işitti. Çocuğa biraz daha yaklaştığında iki eliyle nazikçe çocuğun bileklerini kavradı ve dizlerine vurmasını engelledi. Sarışın çocuk tutulan bilekleriyle korkuyla kafasını kaldırdı, karşısında korkunç babasını beklerken Barış'ı görmek onu rahatlatmıştı. 

"Sakin ol, yanındayım Semih."

Semih destekleyici sesi duyduğunda gözyaşları adeta bardaktan boşanırcasına akmaya başladı, durduramıyordu kendisini. Barış endişeyle küçük olanın yanına oturdu, ona temas etse rahatsız olabilirdi fakat bunu yapmaktan başka şansı yoktu. Bir kolunu nazikçe çocuğun omzuna doğru attı ve bedeni kendisine yaklaştırdı. Semih onu saran kolu hissettiğinde hiç bir şey düşünmeden kafasını adamın göğsüne gömdü, gözyaşlarını birazda adamın göğsüne doğru akıttı. Büyük olan bu durumdan hiç rahatsız değildi, çocuğun kafasında ki şapkayı çıkardı ve altın sarısı, yumuşacık saçları narin bir bebek severcesine okşadı.