Η Εξαφάνιση 💙

Κεφάλαιο 2

Την επόμενη μέρα η Στέλλα καθόταν στο γραφείο της περιμένοντας τον Χάρη να έρθει. Είχε ήδη αργήσει μία ώρα και η Στέλλα απλά σκέφτηκε ότι ίσως του είχε τύχει κάτι. Η ώρα όμως περνούσε και ο Χάρης δεν απαντούσε το κινητό του. Ένα κακό συναίσθημα απλώθηκε μέσα της και σηκώθηκε να ρωτήσει τον Σπύρο αν ξέρει κάτι.

«Όχι δεν ξέρω. Ο μόνος άνθρωπος που χώνευε αρκετά για να του μιλήσει είσαι εσύ από ότι είδαμε τον τελευταίο καιρό» της είπε και γύρισε πίσω στη δουλειά του.

Η Στέλλα κάθισε πίσω στο γραφείο της, με την ανησυχία της να ανεβαίνει όλο και περισσότερο. Έβγαλε το κινητό της, να τον ξανά πάρει και όταν δεν απάντησε άφησε ένα μύνημα στον τηλεφωνητή. «Χάρη... μπορείς να μου στείλεις ένα μήνυμα για να ξέρω ότι είσαι καλά; Ξέρω ότι μπορεί να υπερβάλλω αυτή τη στιγμή αλλά...δε νιώθω καλά για αυτό. Εντάξει ψυχή μου;» ψιθύρισε στο ηχείο του κινητού της, ώστε να μην την ακούσει κανείς. Λίγο μετά αφού το έστειλε το κινητό της χτύπησε και το βλέμμα της γύρισε βιαστικά στην οθόνη στην ελπίδα ότι ήταν ο Χάρης. Το νούμερο όμως ήταν άγνωστο και η Στέλλα δίστασε να το σηκώσει. «Παρακαλώ;» είπε. «Γειά σας. Η Στέλλα Καραθάνου;» ρώτησε η φωνή. «Ναι η ίδια. Εσείς;» ρώτησε και αυτή. «Η Δάφνη είμαι. Ο Χάρης μου είπε ότι αν ποτέ χρειαστώ βοήθεια να πάρω εσένα. Δεν ήρθε χθες το βράδυ... μήπως ξέρεις που είναι;»

Το πρόσωπο της χλώμιασε και προσπάθησε να ελέγξει τον πανικό της και την φωνή μέσα της που της έλεγε να τρέξει να τον ψάξει. «Δάφνη... χθες τον είδα τελευταία φορά, πήγαινε σπίτι. Ούτε στην δουλειά ήρθε σήμερα.» είπε προσπαθώντας να το παίξει ήρεμη. «Δεν απαντάει στο κινητό του» είπε η Δάφνη και μπορούσες να ακούσεις την ανησυχία και στην δική της φωνή. Η Στέλλα πείρε μία βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. «Θα...θα κάνω μια έρευνα, από τον δρόμο που πέρνει όταν πάει σπίτι. Και θα έρθω από εκεί αν γίνεται;» της είπε η Στέλλα. «Εντάξει...θα σε περιμένω» της είπε η Δάφνη και το έκλεισε.

Με γρήγορες κινήσεις έβαλε το μπουφάν της και έτρεξε να φύγει. Πέρασε μπροστά από το γραφείο του Σπύρου ο οποίος την ρώτησε που πάει και τι να πει στον Ραγκούση. Δεν του απάντησε απλά βγήκε από το τμήμα και μπήκε μέσα στο αμάξι της.

~

Η διαδρομή της φάνηκε αιώνια ψάχνοντας για κάτι που θα την οδηγούσε σε εκείνον και στο τέλος πάρκαρε εκεί που είχε παρκάρει την μία φορά που τον έφερε σπίτι, δύο νύχτες αφού τα βρήκαν. Βγήκε από το αμάξι της μόνο για να παρατηρήσει το δικό του κάτι μέτρα πιο εκεί να στέκεται παρατημένο. Έτρεξε προς τα εκεί και όταν έφτασε μπροστά στο αμάξι ένιωσε όλη της την δύναμη να φεύγει και κάθισε στο πεζοδρόμιο τρέμοντας.