Ayakta dahi zor duruyordu İsmail gücünün hiç kalmadığını hayat bütün yüklerini ona yüklemiş gibiydi şuan karşısında ki anne ve babasının tabutuna baktı daha dün çok güzel bir sabaha uyanmışlardı şimdi ise sonsuz bir uykuya dalmışlardı.
Hiçbir şey söylemiyordu İsmail sadece gözünü bile kırpmadan tabutlara bakıyor ve göz yaşlarının gözünden hızlıca akıtıyordu
...
Herkes gitmiş İsmail mezarın başında oturmuş bekliyordu yanına eğilen kuzeni onu biraz sarsıp kendine gelmesi için çabaladı "İsmail iyi değilsin hadi eve gidelim bak dünden beri ağlıyorsun,yemekte yemedin" İsmail ağlamaktan kızaran gözler ile baktı abisine "barış abi " barış sakinlesmesi için belini sıvazladı "söyle abim " ardı ardına hıçkırıyordu "artık benim kimsem kalmadı ben şu koca dünyada tek başıma kaldım abi benim her şeyim olan iki insan şuan yerin kat kat altında yatıyor"
Çocuğun gözünde yenilenen yaşları sildi barış "ssst öyle düşünme oğlum ne demek kimsesizim bizler varız teyzen,enişten,ben sadece bizde yokuz daha birçok kişi var sen yalnız değilsin İsmail öyle düşünme " gülümsemeye çalıştı İsmail çok fazla kuzeni vardı elbet ama karşısında ki kuzeni çok farklıydı. İsmail küçükken de barışa çok özenirdi hatta aşık bile denilebilirdi büyüyünce onunla evlenicem ben diye dolaşır barışın babası da İsmaille şakalaşmak için canım damadım derdi.
"Herkese yük olucam bundan sonra " barış başını salladı "saçmalama İsmail hem onlara yük oluyorsan bana gel yeter ki gel her zaman yanında olucam" kumral çocuk sıkıca sarıldı kıvırcıga "teşekkür ederim"
Barış'ta ona gülümseyip sıkıca sarıldı "gerek bile yok şimdi kalk eve gidelim donmuşsun " ilk mezara bakmış sonra onaylamistı kıvırcık ayaklanıp onu da ardından kaldırmış kolunu omzuna atarak ailelerinin yanlarına doğru adımladılar.
Naptim ben ki snsksmkaksd
İlk bölüm böyle kısa olucak diğerleri inşallah uzun olurr güzel mi bilmiyorum ama yazdım gitti vallaha
