SEPAW BOY

CHAPTER 1: Ang Pagkakasalubong

Ang araw ay nagsimula nang maaga sa San Jose High School. Ang buong paaralan ay puno ng mga estudyante na nagmamadaling magtungo sa kanilang mga klase, abala sa mga gawain at mga kausap. Habang ang buong mundo ng mga kabataan ay umiikot sa kanilang mga sariling buhay, may isang batang lalaki na tila nakatukod lang sa kanyang cellphone, ang kanyang mga mata hindi umiimik.
Siya ay si Carl, ang SEPAW player ng paaralan.
Si Carl ay isa sa mga pinakasikat na estudyante sa San Jose High. Ang kanyang mga kaklase, mga guro, at kahit ang mga hindi niya kilalang tao ay pawang nakakakilala sa kanya hindi lang dahil sa galing niya sa SEPAW kundi dahil sa kanyang charm at personalidad. Madalas siyang surrounded ng mga kaibigan at admirers, at tinitingala ng marami. Ang buhay niya ay puno ng ingay at palakpak mula sa mga tagahanga.
Ngunit sa kabila ng kanyang popularity, si Carl, ay naglalakad ngayon na nakatuon lang sa kanyang cellphone. Abala siya sa pagbabasa ng mga mensahe ng kanyang mga kaibigan tungkol sa kanilang laro noong nakaraang linggo. Nais niyang makapagfocus sa susunod nilang laro, kaya't hindi niya alintana ang mundo sa paligid. Hindi niya rin napansin na may isang tao na papalapit mula sa kabilang direksyon.

[The Incident]

BANG!

Isang malakas na tunog ng pagkabanggaan. Sa isang iglap, natangay ang cellphone ni Carl at tumilapon sa sahig, samantalang ang mga gamit ni Jay ay nagkalat sa buong hallway.
Natumba silang dalawa at nagka-aberya, ngunit mabilis silang nakatayo.
Si Jay, na hindi kasing sikat ni Carl, ay hindi mapigilang magtakang may biglang nangyaring hindi inaasahan. Si Jay ay tahimik na bata, hindi mahilig sa mga ingay at hindi masyadong nakikisalamuha. Hindi siya katulad ni Carl na laging abala sa mga kaibigan. Minsan, si Jay ay mas pinipili ang mag-isa. Kaya nang magbanggaan sila, hindi siya sigurado kung paano ito aayusin. Lalo na at siya pa ang nakabasag ng tahimik na mundo ni Carl.

Carl: (nagmamadaling binangon ang cellphone, habang humahabol ng mga salita) "Ay! Sorry, sorry! Hindi kita nakita!"

Jay: (nag-aayos ng mga gamit at nagmamadaling tumulong sa pagpulot) "Okay lang. Hindi ko rin naman nakita kaagad."

Carl: (naguguluhan, abala sa pagkuha ng cellphone) "Naku, sorry talaga. Hindi ko akalain na mababangga kita."

Jay: (tinutulungan si Carl, pero medyo nagulat pa rin sa sitwasyon) "Wala, wala. Nagmamadali lang siguro tayo pareho."
Habang pinupulot nila ang mga gamit, napansin ni Carl ang mga mata ni Jay matalim, seryoso, at parang hindi siya interesado sa mga nangyayari. Hindi gaya ng ibang mga kaklase, si Jay ay hindi natutuksong makipag-usap o magpatawa. Tinutok ni Carl ang mga mata sa kanya at naramdaman niya ang isang kakaibang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag.

Carl, Bakit parang may hindi maipaliwanag na nararamdaman ako? Hindi ko siya kilala, pero may something sa mga mata niya...

Jay, Siya yata yung SEPAW player na sikat sa buong school. Ano kayang nararamdaman niya? Hindi ko kayang mag-focus ngayon... pero may ibang pakiramdam ako kapag kasama siya.

Carl: (habang nagtutulungan silang ayusin ang mga gamit, nagtagpo ang kanilang mga kamay sa hindi inaasahang pagkakataon. Agad nilang naramdaman ang isang maliit na kuryente na dumaloy mula sa kamay patungo sa katawan.)

Jay: (nag-aatubili, mabilis na iniiwas ang kamay at humakbang ng isang gilid, hindi alam kung anong nararamdaman.)
Romantic Tension]

Carl: (minsan ng ngumingiti, ngunit may halong kaba sa kanyang tinig) "Sige na, mag-ingat ka na lang sa susunod, ha? Hindi ko na ulit guguluhin ang araw mo."

Jay: (maingat na tinitingnan si Carl, at hindi nakatiis ng hindi magbigay ng maliit na ngiti, pero mabilis siyang tumalikod at naglakad palayo.) "Oo, okay lang. Mag-ingat ka na lang din."

Carl (thinking): Bakit ako kinabahan? Hindi ko naisip na ganito ang pakiramdam ko sa isang simpleng banggaan. Parang may nagbukas na bagong mundo sa akin.

Jay (thinking): Ano ba 'to? Bakit ganito ako? Hindi ko naman siya kilala, pero parang may something na hindi ko kayang ipaliwanag..

Habang si Carl ay naglalakad papunta sa kanyang klase, ang kanyang mga mata ay hindi na kayang tumuon sa mga mensahe sa cellphone. Sa halip, iniisip niya ang kakaibang pakiramdam nang magtagpo ang mga mata nila ni Jay, at ang hindi maipaliwanag na kilig na naramdaman niya sa simpleng aksidente.
Si Jay, habang papalayo at tumatambay sa may lockers, ay hindi na makatingin ng diretso kay Carl. Ang puso niya ay kumakabog at hindi siya sigurado kung bakit. Hindi siya sanay sa ganitong mga damdamin, pero hindi siya kayang pigilan. Para bang may kakaibang koneksyon na nagsimula nang magbukas sa kanila, at pareho nilang hindi maintindihan kung anong ibig sabihin ng nararamdaman nila.