SEPAW BOY

CHAPTER 2: Ang Unang Hakbang

Chapter 2: Ang Unang Hakbang
Ang hapon sa San Jose High School ay puno ng kalat at ingay ng mga estudyante na nagmamadaling gumalaw, naghahanda para sa klase. Si Carl ay umupo sa kanyang upuan, ang mga mata ay nakatutok sa cellphone, abala sa pagbabasa ng mga mensahe ng kanyang mga kaibigan tungkol sa kanilang upcoming basketball game. Ngunit hindi maiwasang dumaan ang kanyang tingin kay Jay, na nakaupo sa likod ng silid, tahimik na nag-aaral.

Si Carl ay hindi sanay sa ganitong klase ng katahimikan. Habang ang karamihan sa kanilang klase ay abala sa pakikipagkwentuhan, si Jay ay tapat na nag-aaral, hawak ang mga libro at walang pakialam sa ingay ng paligid. Hindi siya katulad ng mga iba, na mas gusto ang magtawanan at magpatawa. Si Jay, sa kanyang tahimik na aura, ay may kakaibang magnetism, isang bagay na hindi kayang ipaliwanag ni Carl.

Nagkaroon siya ng nararamdamang kakaibang kurya, kaya’t mabilis niyang tinanggal ang mata sa cellphone at naglakad papunta kay Jay. Hindi sanay si Carl sa ganitong uri ng paglapit—mga tahimik na tao, tulad ni Jay, ay madalas niyang iiwasan. Pero ngayon, hindi niya kayang pigilan ang sarili.

Carl: (Medyo nag-aalangan, lumapit kay Jay) "Uy, Jay, ikaw ba 'yung nag-aaral ng history kanina?"

Jay: (Medyo nagulat, hindi inaasahan ang paglapit ni Carl, pero hindi siya nag-react ng masama) "Ah, oo... Bakit?"

Carl: (Habang inayos ang mga libro niya sa mesa, may kaunting awkwardness sa boses) "Wala lang, gusto ko sanang itanong kung paano ka natututo ng mabilis. Parang ang saya mo mag-aral..."

Jay: (Nag-aalangan, ngunit medyo interesado na rin, nagbigay ng isang maliit na ngiti) "Well, siguro kailangan lang ng focus. Pero, hindi ko rin alam. Depende lang sa mood."
Ang mga sagot ni Jay ay may kaunting pag-iwas, ngunit si Carl ay hindi nagpatinag. May isang pagnanasa na maramdaman ang tunay na ugali ni Jay, isang misteryo na nais niyang tuklasin. Hindi siya sanay sa ganitong klase ng pakikipag-usap, ngunit may kasiyahan siyang naramdaman.