Ting ... Ting
မကိုင်မချင်းမြည်နေတဲ့ဖုန်းသံကြောင့် ထယ်ရယ် အိပ်ချင်မူးတူးထထိုင်လိုက်ရသည်။
မနက်စောစော အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ တစ်ဖက်လူကိုမေတ္တာပို့ရင်း ဖုန်းကိုနားနားကပ်လိုက်တော့ ခပ်စူးစူးထွက်လာတဲ့ ညီဝမ်းကွဲကောင်ရဲ့အသံ။
"အစ်ကို မင်း ဘယ်မှာလဲ။ မရောက်သေးဘူးလားဟ။ လေယာဥ်ချိန်မမီတော့ဘဲ နေလိမ့်မယ်"
"လေယာဥ် အင်း .. ဘယ်က လေယာဥ်လဲ"
"ရား! ဂင်မ်ထယ်ရယ်! ရူးသွားပြီလား .. ဒီနေ့ ငါတို့တစ်မိသားစုလုံး Puerto Rico သွားကြမှာလေ!"
࣪ ˖⋆｡𖦹 °.🐚⋆❀˖°
ဝရုန်းသုန်းကား ရေမိုးချိုး၊ အဝတ်အစားလဲပြီး နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်အလိုကတည်းက ကြိုထည့်ထားသည့် Luggage ကိုဆွဲကာ တက္ကစီတစ်စီးအမြန်ငှားပြီး လေဆိပ်ကို ဒရောသောပါးပြေးရသည်။
ညက ရေးလက်စစာမူတစ်ပုဒ်ကို လက်စသတ်ပြီး နောက်ကျမှ အိပ်ယာဝင်ကာ ဒီနေ့မနက် ဝမ်းကွဲညီအငယ်ဆုံး၏ မင်္ဂလာပွဲအတွက် လေဆိပ်ဆင်းရမည့်အကြောင်းကို မေ့သွားခြင်း။
"တကယ့်ကောင်ကွာ .. ဆိုးလ်မှာ လာဆောင်လည်းရနေတဲ့ကိစ္စကို။ ဝေးဝေးလံလံ .. ဘုရားသိကြားမ'လို့ ဒီနေ့ ကားလမ်းမပိတ်ပါစေနဲ့"
ပုံကြီးချဲ့လွန်းသည့်ညီဖြစ်သူကိုဝေဖန်ရင်း လမ်းမှာ ကားမပိတ်ဖို့ တတ်သလောက်မှတ်သလောက် ဆုတောင်းရသည်။
မရောက်မချင်း ဖုန်းတဂွမ်ဂွမ်ဆက်နေသည့် ဝမ်းကွဲကောင်ကြောင့် လေဆိပ်ရောက်တော့လည်း တက္ကစီခ ကမန်းကတန်းရှင်းပြီး ပြေးရပြန်သည်။
ဒုတ်!
"အ!"
နဂိုကတည်းက ပျာယာခတ်တတ်သည့်အကျင့်အရ လောလော လောလောနှင့်ပြေးသောအခါ အရှေ့ကသွားနေသည့်လူကို ဝင်တိုက်မိတော့သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ် .. အဆင်ပြေရဲ့လား"
ဝင်တိုက်မိသည့်အရှိန်ကြောင့် တစ်ဖက်လူ၏ လက်ထဲရှိ ကော်ဖီခွက်က သူရင်ဘတ်နှင့်သူပြန်ဆောင့်မိပြီး အင်္ကျီပေါ်ကို အကွက်လိုက် ရွှဲနစ်သွား၍ ထယ်ရယ် ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။
