The Art Of Winning

TAOW 8

Comforting

After that day, I got sick. Real bad.

“I'm good, Farrell.” I told Farrell the first thing in the morning.

Bahagya akong nakahiga habang ang likod ay nakasandal sa hearboard. Kaninang madaling araw pa siya narito ng ibalita sa kanya ni Rheyn na may sakit ako.

I wasn't aware that me and Rheyn slept together in my room last night. Nagising na lang ako nang maramdaman ang dampi ng kamay niya sa noo ko at ang mabigat na nararamdaman. My headache is so bad that I want to puke when I wake up.

At hindi lang simpleng sakit ng ulo dahil ramdam ko ang lamig at init ng katawan ko. Tiya Isabel was also in my room. Pinunasan niya ang katawan ko at ipinagluto ako ng lugaw.

“You're in a bad condition, Rylle. Sobrang init mo.” He worriedly said besides Tiya Isabel.

“Ano ba kasi ang pinaggagagawa niyo kahapon at biglang nagkasakit si Rylle? Halatang nasobrahan ang katawan ng batang ito. Ang putla pa.” ani Tiya Isabel at muli akong sinubuan.

“We only rode a few rides and played at the playhouse.” He replied.

“At nagkasakit na siya? Wala ka na bang ibang ginawa, hijo bago kayo umalis?”

My lips quiver. I glanced at Farrell for the meantime and met his deep set of brown eyes. Naka upo siya malapit sa bintana kung saan natatamaan ng sinag ng araw ang kanyang mga mata para makita ko ang kulay.

“I had a ballet dance class.”

“He practiced for about 8 hours straight.” Si Farrell na parang nagsusumbong.

I glared at him a bit. Pero boring at parang galit niya lang akong tiningnan at itinukod ang kanyang magkabilang siko sa kanyang mga hita. I looked at him unbelievably and took the spoon with the soup.

“Walong oras? Kaya naman pala sobrang pagod at putla ng katawan mo. Juskong bata ka. Hindi magandang gawain ang ganyan.” she said with a hint of gentle.

Nag iwas ako ng tingin. I gulped the soup hard.

“Normal naman na po iyon sa akin. I just really need to practice hard for my upcoming competition.” pormal kong sagot at hindi pa rin sila tinitingnan.

“Ganoon ba? Pero hindi maganda ang ganyang kasanayan. Marami ka pa naman sigurong oras diba?”

Tuluyan na akong lumingon sa kanya at umiling.

“3 months lang po.”

3 months isn't enough. I need to work hard. Hindi ako pwedeng magpahinga lalo na't bakasyon pa naman. Antonio will be mad if he knows. He hates it. He hates seeing me doing nothing.

“3 months? Aba't maraming oras na rin iyon, ah? Marami ka pang oras kaya pagpahingain mo muna ang katawan mo, ang sarili mo.”

I slowly nodded even though that idea isn't agreeable with me. Alam ko namang nag aalala siya pero sanay na ako sa ganitong eksena. Manhid na rin ata ang katawan ko dahil sa paulit ulit na nangyayari.

Nagtama ang mata namin ni Farrell na para bang binabasa niya ang utak ko. I only averted my gaze and took the spoon of soup in Tiya Isabela’s hand, only for it to fell because of my weak body.

“Sorry po!”

Mabilis na tumayo si Farrell at pinulot ang kutsara. Nagkalat ang lugaw sa sahig dahil sa nangyari. I worriedly looked at Tiya Isabel, checking if I had spilled some hot porridge on her.

Mabuti naman at mabilis siyang nakaiwas.

“Teka lang at kukuha ako ng mop.” mabilis niyang tayo na agad na pinigilan ni Farrell.