"ඕයි සිත්තා නැගිටපන්"
කෙල්ලෙක් එක්ක බස් එකේ අත් අල්ලන් මලක් කඩ කඩ හිටපු දර්ශනය හරියාකාරව රසවිඳ විඳ හිටපු මගේ පශ්චාත්භාගය රත් වෙන්න පාරක් ගහල කන ළඟ ඉදන් බෙරිහන් දෙන්නේ වෙන මොකෙක්වත් නෙවෙයි මගේ ප්‍රාණසම අඹයාළුවා වෙච්ච දහම්..
අපරාදේ කියන්න බෑ මුගේ නම දහම් විශ්මිත උනාට මූ කරන්නෙම අසික්කිත විශ්මිත වැඩ..මොනව උනත් හිත හොඳ එකා නිසා ඌ ඉන්නේ මගේ හදවතේ..
හෝව් හෝව් දහමා ගැන කියවන් ගියාට මං කව්ද කියල ඔයාලට කියන්න බැරි උනානේ.මං තමයි *සිතෙව් තෙව්ජන වික්‍රමනායක*. ආනන්ද වික්‍රමනායක ඉස්කෝලෙ මහත්තයගෙයි චිත්‍රා ආරියවංශ ඉස්කෝලේ නෝනාගෙයි එකම පුතා..එකම පුතා කිව්වට කොලු ටයිප් එකට ඉන්න නංගි කෙනෙකුත් මට ඉන්නවා.. මං ඉන්නේ අනුරාධපුර පැත්තේ ලස්සන ගමක.ඒලෙවල් කරලා රිසාල්ට් එනකල් ඉංග්‍රීසි කෝස් එකක් කරන්න ගත්තේ අම්මගෙයි අප්පච්චිගේ බල කිරිල්ලට උනාට කෝස් එකට ගියපු තුන්වෙනි දවසේ ඉදන් මං වෙනද නැති උනන්දුවකින් කෝස් එකට යන්න ගත්තා..හේතුව මං ඔයාලට පස්සේ කියන්නම්.කොහොමින් කොහොමහරි උදේ පාන්දර දහම් ඇවිල්ලා බෙරිහන් දෙන්නේ සුපුරුදු පරිදි සෙනසුරාදා දවසේ කෝස් එකට යන්න ලෑස්ති වෙන්න කියල..
වෙනදා නැති උනන්දුවකින් යනවා කිව්වට මොකද උදේ පාන්දර නැගිටින එක නම් අයි ඩෝන්ට් ලයික් ඉට්..
"අහකට වෙලා හිටපන්..විනාඩි පහක් දියන් මං වොශ් එකක් දාන් එන්නම්.."
මගේ ඇඟ අස්සේ දැවටි දැවටි හිටපු දහම් ව තල්ලු කරල ටවල් එකත් අරන් මං බාතෲම් එකට රිංග ගත්තා..මුගේ වැඩේම මගේ ඇඟ අස්සේ රිංගන එකමයි.වෙලාවකට හිතෙනවා මූ කොල්ලොන්ට ආසද කියලත්. ඒත් මූ දකින දකින කෙල්ලට පැණි හලනවනේ. කොයි එකටත් පරිස්සම් වෙලා ඉන්න එක හොඳයි.අවදානමට පෙර සූදානම හොඳයි කියනවනේ.. ටක් ගාලා වොශ් එකක් දාගෙන මං කාමරේට එනකොට දහමා මිසින්..අපේ අම්මගේ හොඳ පුතා වගේ ඇති ගොට්ට අල්ල අල්ල. කළු ට්‍රවුසර් එක ඇඳලා අත් දිග සුදු ශර්ට් එක යට කරපු මම කණ්ණාඩිය ඉස්සරහට ගියේ කපුටු කූඩුව වගේ තියෙන කොණ්ඩේ පීරගන්න.. කොණ්ඩෙත් පීරලා ජෙල් ටිකකුත් ගාලා පිළිවෙළකට හදපු මම කණ්ණාඩියෙන් පේන මගේ රූපේ දිහා ඔහේ බලන් හිටියා. අම්මගෙන් ආව කිරි සුදු පාට හමයි,අප්පච්චිගෙන් ලැබිච්ච ලස්සන කළු ඇස් දෙකයි නිසා මගේ අමුතු ම මෙව්වා එකක් තියෙනවා. මං මාව ම ලස්සනයි කියාගන්නවා නෙවෙයි ඒත් ඇත්තටම මං ලස්සනයි..
කළු සපත්තු දෙකත් දාගෙන සයිඩ් බෑග් එකත් කරේ දාගෙන මම ගියේ කෑම කාමරේට..යනකොටම මං කලින් කිව්වත් වගේ දහමා ඉන්නවා අම්මත් එක්ක කියව කියව..අද සෙනසුරාදා නිසා අම්මයි අප්පච්චි දෙන්නම ගෙදර..
