THE RED STRING THEORY ( BOOK 1)

C26

Nyckolette POV

I feel so devastated dahil walang akong mapagsabihan ng gusto kong sabihin.

Wala akong contact kay Jarren dahil hindi ako nakapagtext sa kaniya.

Sa Facebook sana kaso nag deactivate kami pareho umpisa ng tumira kami sa iisang bahay. Hindi ko na alam ang gagawin ko, parang gusto ko ng umuwi pero hindi ko maiwan ang kapatid ko.

Sa bawat araw ay lalong lumalala si Mommy especially ng malaman namin na hindi magkapareho ang dugo namin dahil sa tunay kong ama ang nakuha kong dugo.

Wala kaming ginawa kundi maghanap ng donor pero hindi pa din iyon sapat.

I meet my grandmother at hindi maayos ang pakikitungo sa akin kaya mas pinili ko nalang na sa condo ng kapatid ko tumira kaysa sa mansion nila.

"Ate kailangan mo muna umuwi sa Pilipinas. Baka nag-aalala na sila sayo." nandito kami sa labas ng kwarto sa hospital ng kapatid ko - nag-uusap.

"Kailangan muna natin makahanap ng blood donor bago ako umuwi. Saka ko na sasabihin sa kanila kapag nakauwi na ako." sagot ko sa kaniya.

Wala naman itong nagawa dahil sa hulinay decision ko pa rin ang masusunod.

Namimiss ko na si Jarren at hindi ko alam paano sya kontakin.

*

Lumipas ang mga araw at may nahanap na din kaming blood donor.

Nagplano na akong umuwi ng ipinatawag ako ng lola ko kaya pinuntahan ko nalang sya.

Kung tutuusin ay wala naman akong pakialam sa kaniya dahil sila ang dahilan ng pagkawala ng ama ko pero bilang respeto ay gagawin ko.

Pagdating ko ay nadatnan ko syang nakaupo sa kaniyang upuan na lagi nyang pwesto. Nakatayo lang ako at walang emosyon na tinignan sya. Hinihintay ko ang kaniyang sasabihin dahil ayukong maunang magsalita.

"I'm glad that you're came." sabi nito sa istriktong boses.

Natahim lang ako na hinihintay ang kasunod nyang sasabihin.

"I want you to live here kung gusto ko kasama ang ina mo. Diba gusto mong alagaan sya? Then live here." nag-alinlangan ako sa sinabi nya.

I don't know what to say dahil nagulat nalang ako sa naging decision nya.

Mahal ko ang ina ko pero hindi ko iiwan ang buhay ko sa Pilipinas dahil lang sa kaniya.

Umiiyak akong umiling.

"Hindi ko po kayang iwanan ang buhay ko sa Pilipinas. Pasensya na po pero dadalaw nalang po ako sa kaniya." magalang kong sagot.

Nakita ko naman ang pagbago ng reaction nya. Kita ko ang inis sa mukha nya dahil sa sinagot ko sa kaniya.

"You're such a disgrace. Kung ayaw mo na gawin ang gusto ko then wala kang karapatan na gawin ang gusto mo." sigaw nya sa sakin.

Napapikit naman ako sa sigaw nya. Wala na akong magagawa. Napaiyak nalang ako.

"I'm giving you the time. Kapag hindi mo tinanggap ang gusto ko, I'll consider you out of this family." napatawa ako ng mapakla sa sinabi nya.