Aşk mı?

1. bölüm

Alarmın çalmasıyla gözlerini açdı genç kız. Uyuşuk haraketlerle yatakda biraz debelenirken bir yandanda alarmın susması için dua ediyordu. Ve sanki evren bunun imkansız olduğunu sinyal verirmiş gibi odanı alarmın sesi esir aldı. Genç kız istemsizce gözlerini açdı. Oturur pozisyona gelip kafasını yatağın başlığına dayadı. Dün gece geç saatlere kadar çalışmışdı. Ve şimdi yetişmesi gereken dersi vardı. Yatakdan çıkıp banyoya uyuşuk haraketlerle gitdi. İşlerini hall edip yeniden odaya gardiropunun başına keçdi. Beyaz ince askılı,diz kapaklarınız biraz üstünde olan elbisesini üzerine geçirdi. Hafif bi makyajdan sonra telefonunu,ceketini ve çantasını alıp evden çıkdı.
Kulaklıklarını kulağına takıp yokuş aşağı yürümeye başladı. Çok küçük yaşlarda taşınmışdılar bu mahalleye. Bir sokağı daha geçtiğinde içini bir heycan kapladı. 'Acaba göre bilecek miyim?' düşüncesi daha fazla titremesine sebep oluyordu. Ailesinin vefatından sonra ona tek iyi gelen şey aşağı mahlenin takım kaptanı Ali olmuşdu. Ali ağabeyi Ardanın dostuydu.
"Zeynep?" omzunda bir yük hiss edince bunun Ali olduğunu anladı. Ali kolunu omzuna atmışdı.
"Günaydın Ali abi" dedi Zeynep gülümseyerek. Nolurdu sanki hep böğle kalsalar? Olmazdı..
"Günaydın güzelim. Okula mı?" dedi Ali kolunun altındaki güzelliğe bakarak. Küçükken de güzeldi Zeynep. Zeynep Arda için herşey demek idi. Arda ölünce kardeşini kardeşine tapşırdı. Ali çok iyi hatırlıyordu.
"-ali?- dedi genç adam zorlukla.
- yorma kendini Arda -dedi adam da. Canı yanıyordu
-Zeynep.. O...benim.. Ali Zeynep benim... Her şeyim... Her şeyim sana emanet... Ona...uygun bir yalan söğle.. Bizde..
-sus Arda yorma kendini.
-söz ver Ali
-söz kardeşim.."

-Ali abi?- duyduğu kadife sesle düşüncelerinden ayrıldı Ali. Zeynebin alnından öptü. Ardaya olan sözünü tutyordu. Tutacakdıda
-hadi fıstık akşama seni ben alacağım unutmak yok
-erkeklerle konuşmak yok, erkek sineğini yanıma bile yaklaşdırmayacağım. Telefonumu sürekli açık tutacağım. Okul çıkışı yasak yerlerden başka sana haber vermek şartı ile bir yerlere gide bilirim.- dedi Zeynep bilmişcesine
-bak sen şu bücüre -dedi Ali zeynebi daha da kendine çekip saçından öperek.
Zeynebin içi karıncalanıyordu. Bu yanlışdı belkide ama kendine hakim olamıyordu. Aşk dedikleri şey onun da kapısını mı çalmış mıydı? Emin değildi.
Hayat yeniden devam ediyordu Zeynep için. Evet belkide hiç bir şey ailesinin yaratdığı boşluğu dolduramayacakdı. Ama zeynep kendisine bir aile oluşturacakdı. Annesi gibi iyi bir anne olacakdı çocuklarına. Okuyup Mimar olacaktı. Tasarımlarıyla, fikirleriyle dünya çapında bir mimar olacaktı. Mimar Zeynep Yurtsever..