Let's get lost

Proloog

Flashback:

Ik zit in de koude wachtkamer van het meest kille ziekenhuis in Engeland. Ik stop mijn handen in mijn zakken en begin te ijsberen..

Wat als ik 5 minuten eerder binnen was gekomen? Wat als ik mijn mobiel niét was vergeten? Was papa dan nog niet dood geweest? Of had hij dan nu niet in een coma gelegen, waar hij waarschijnlijk niet meer wakker van zou worden? Wat als ik 112 eerder had gebeld? Wat was er dan gebeurd?

Er rolt een traan over mijn wang. Stop met huilen, Belle. Zeg ik tegen mezelf. Ik moet me niet aanstellen. Alles komt goed met papa. Echt waar, stel ik mezelf gerust.
 

Wat moet ik nu doen? Ik heb mama al gebeld, maar ze neemt niet op. Ze wilt er waarschijnlijk helemaal niks mee te maken hebben. Sinds de scheiding wilt ze niks meer met papa te maken hebben..

Ik probeer rustig te worden, maar het lukt me niet. 'Gaat het wel goed met je?' Hoor ik een jongensstem in de wachtkamer zeggen. De jongensstem wordt een echte jongen.. Hij heeft een bordeaux rood shirt aan, met 3 knoopjes aan de boven kant. Zijn haar zit schattig gekamt, en hij is rond mijn leeftijd. Op zijn schoot ligt een Harry Potter boek. Wat schattig. 'Hey, ik ben Rein..' Hij steekt zijn hand uit. Ik schud zijn hand voorzichtig. 'Belle.' Zeg ik dan. Ik ga naast hem zitten en veeg de volgende traan van mijn gezicht af. 'Wat brengt jou hier?' Ziet hij nou echt verdomme niet dat ik er NIET over wil praten! 'Oh, wat brengt mensen die in de wachtkamer van een ziekenhuis zitten naar het ziekenhuis toe? Dat.' Hij twijfelt even.. 'Dát kunnen heel veel verschillende dingen zijn, met heel veel verschillende redenen hoor!' Zegt hij dan. Ik weet niet of het grappig bedoeld is, want het gevoel grappig is lang geleden voor mij. 'Wat is jouw reden dan?' Vraag ik. 'Ik wacht..' Zegt hij. 'Nee, echt joh?! Had ik nooit gedacht dat mensen wachten in een wachtkamer?!' Jeetje, sinds wanneer ben ik zo lullig. 'Ik wacht op mijn moeder, het is zo'n onderzoek, we zagen iets wat iets weg had van een tekenbeet op haar been.. Dus nu controleren ze haar.' Zegt Rein. 'Goh, heftig! Zulke kleine beestjes.. Kunnen zo'n groo..' 'Ja.' Onderbreekt Rein me. Het is me nog niet zo opgevallen wat voor mooie ogen hij eigenlijk heeft.. Ze zijn bruin, diep bruin. Niet die poep kleur die ik heb. 'Ik denk dat we er allebei niet over willen praten..' Mompelt Rein dan. 'Nee.' Zeg ik. Dan is er een moment van doodse stilte, wat wordt onderbroken door de verpleegkundige die opeens bij de deur opening staat. 'Belle? Ik moest je roepen. Je mag je vader zien.' Zegt ze met een lieve stem. 'Kom maar met me mee.' 'Succes!' Zegt Rein. En opeens herken ik hem ergens van. 'Dankje..' Mompel ik. Hij zit in die boyband, waar mijn nichtje Maya zo fan van is. Ehm, hoe heet dat nou.. Iets met Main.. Hè, waarom ben ik zo slecht met namen..

Ik loop mee met de verpleegkundige en we zijn snel bij Kamer 328. Ik zie mijn vader liggen. Hij zit aan allemaal zuurstof apparaten, en infusen.

'Hey pap.' Zeg ik zachtjes. En ik pak zijn hand vast. 'Je moet wel geschrokken zijn hè?' Fluister ik. Ik weet dat hij me wel kan horen, maar alleen niet kan antwoorden. Zo gaat dat met coma's. 'Ik schrok me ook..' Ik wilde "dood" zeggen. Maar in zit geval lijkt me dat geen grappige woord speling. '.. Een hoedje.'

Dan begin ik spontaan weer te huilen. 'Papa, alsjeblieft! Word wakker! Ik heb helemaal niemand meer.. Papa, ik ho-ou-ou van -j-e-e.' Snotter ik, en ik ga naast hem liggen in het ziekenhuis bed.

Opeens herinner ik me wat papa altijd tegen mij zei: "Belle, je bent een sterke vrouw, net als je moeder. Als ik weg ben, of op een of andere manier weg ga, red jij het alleen! Ik weet dat je dat kan! Je bent heel erg zelfstandig, Belle." Ik veeg mijn traan weg. Ik kan dit inderdaad. Natuurlijk zal ik willen dat papa terug komt, maar dat kan niet. ik kan dit alleen. En dat moet ik bewijzen, voor papa. 'Papa, ik hou van je! Heel veel. Vergeet dat niet, okay?' Ik geef hem een kus op zijn wang en loop dan de ziekenhuis Kamer 328 uit. Terug naar de wachtkamer..