මීදුම් පටල අතරින් උදාහිරු හෙමිහිමීට සඳ දෙවිඳුවගේ දෙවොල් බිමට එබිකම් කරන්න පටන් ගන්න වෙලාව වෙනකොට පුංචි ඔමේගා ව තමන්ගෙ දුර්වල සිරුරට තුරුල් කරගෙන ඇල්ෆා ජන්කුක් තද නින්දට වැටිලා හිටියා.
ඒ වුණත් තවමත් දැල්වෙන පහන් කූඩුවල ආලෝකයෙන් තමන්ගේ ඇල්ෆාගේ කඩවසම් සිරුරට වෙලා තියෙන විනාශය දිහා බලන්න පුංචි ඔමේගා අවදිවෙලා හිටියා.
පුංචි ඔමේගා ගේ හීට් එක මේ වෙනකොට අඩු වෙලා ගිහින් තිබුණ නිසා එයාට පුළුවන් වුණා හරි සිහියක් ඇතුව මොනාද උනේ කියලා හිතලා බලන්න.
ඒ වුනාට ඇල්ෆාට වෙලා තියෙන තුවාලයක් තුවාලයක් ගානේ රිදී නිසා නිල් වෙලා ගිහින් තියෙන හැටි දැක්කහම පුංචි ඔමේගාට එයා කල්පනා කරන්න ගත්ත දේත් අමතක වෙලා ගියා.
ඈත මහා සාගරේ ගැඹුරු නිල් පාට ට ම ගැලපෙන පුංචි ඔමේගාගේ ලස්සන ඇස් දෙකට කඳුළු පිරෙන කොට එයාට හිතුණා දකින තමන්ට මේ තුවාල මේ තරම් වේදනාවක් නම්, ඇත්තටම ජන්කුක්ට කොච්චර නම් මේ වේදනාව දැනෙනව ඇතිද කියලා. එයාට මොනාද උනේ කියලා ඇල්ෆගෙන් අහලා දැනගන්න ඕනි උනත්, ඇල්ෆාට මහන්සිය නිසාම සනීපෙට නින්ද ගිය ඒ සැනසිලිදායක මොහොත කඩාකප්පල් කරන්න ජිමින් ට ඕන උනේ නෑ.
තමන්ට නොකිව්වා වුණාට එයා හිටපු තැනදි ජන්කුක් ට අසීමාන්තික වද බන්ධන වලට මුහුණ දෙන්න සිද්ධ උන බවට මේ තුවාල කැලැල් වලින් සාක්‍ෂි පෙන්නනවා.
ඔයා ගොඩක් දුක් විඳලා තියෙනවා ඇල්ෆා. ඇයි මට ඔයාව මීට කලින් හොයාගන්න බැරි උනේ...
ඔයා නම් ඇත්තටම මාව මලක් වගේ බලා ගත්තා තමයි...
ඒත් ඔයාගේ මෝඩ ඔමේගාට ඔයාව හොයාගන්න තරම්වත් මොළයක් තිබ්බේ නැහැනේ...
මම මේ තරම් මෝඩ කෙනෙක් නොවුන නම් ඔයා මීට කලින් පරිස්සමට ගෙදර එනවා.
සමහර විට අනිත් ඇල්ෆලා කියන ඒවා හරි ඇති. මම ඇත්තටම රැජිනක් වෙන්න මෝඩ වැඩියි...
රැජිණක් වෙන එක පැත්තකින් තියමු...
ඒත්.... මට ඔයාව හොයාගන්න බැරි වුණ එක... ඒක සමාව දෙන්න පුළුවන් වැ‍රැද්දක් නෙවෙයි...
පුංචි ඔමේගා ඇල්ෆා ට ඇහෙන්නෙ නැති වෙන්න තමන්ටම බැණ ගන්නවා.
එයා හිතන්නෙ තමන් මෝඩ නිසා තමයි තමන්ට ඇල්ෆා ජන්කුක් ට මේ තරම් දෙයක් වෙනකනුත් හොයාගන්න බැරි වුණේ කියලා.
ඒත් ඉතින් නිකමට හිතන්න.... තමන්ගෙ ඇඟ උඩ ගුලි වෙලා ඉන්න පුංචි පුලුන් බෝලේ හෙමීට ගැස්සෙනකොට, එයාගෙ ගැඹුරු ලස්සනම ලස්සන නිල් ඇස් වලින් කඩන් වැටෙන උණුසුම් කඳුලු බිංදු වලට ඇල්ෆාගෙ පපුව තෙමෙනකොට, එතකොට ඇල්ෆා නිදාගෙන කියල හිතාගෙන ඉන්න පුංචි ඔමේගා ගෙ පුංචි දෙඩවිල්ල ඇල්ෆට ඇහෙන්නෙ නැද්ද...?
