Verkocht aan een Vampier

Hoofdstuk 1: Barbie roze of Ken roze?

Het was aan het regenen. Ik zuchtte en duwde de school deuren open. De geur van zweet en oude boeken vulde mijn neus onmiddellijk. Zo snel als ik kon glipte ik naar binnen en duwde mijn kap af. Ik haalde mijn had door mijn natte bruine haren en zuchtte. Wat voor zin had een kap als je haar toch nat werd?

"Stomme regen," mompelde ik en probeerde de nattigheid van mijn jeansvest te wrijven, maar tevergeefs, hij was helemaal doorweekt. Als ik klaar was haakte ik mijn rugzak verder op mijn schouder en werd dan opzij geduwde door een gehaaste vierdejaars. Serieus. Het is de eerste schooldag, waarom al dat gehaast? Ik rolde mijn ogen en scande dan de drukke gang of opzoek naar mijn vrienden. Als ik ze tegen de kluisje zag leunen naast een groep voetballers, wandelde ik er rustig heen.

"Hey jon-," begon ik.

Twee armen trokken me tegen een harde borstkas en knelde me dan tegen hem aan.

"April! Ik heb je zo gemist!" schreeuwde Skip in mijn oor.

Ik lachte en klopte hem op zijn schouder. "Skip, ik heb je gisteren nog gezien."

Hij knuffelde me nog harder, wat bijna onmogelijk leek. "Veel te lang geleden."

"Oké oké, idioot, laat haar los." De exacte replica van Skip trok me uit Skip zijn armen.

Ik gaf de andere tweeling een glimlach. "Hallo Quinn."

Hij gaf me een knik. "Jo."

Skip en Quinn waren een eeneiige tweeling. Ze handen allebei hetzelfde honing blond haar en warme bruine ogen. De tweeling waren een goede meter 80 groot en hadden het lichaam van een zwemmer. De enige manier om ze uit elkaar te houden is het feit dat Skip veel kinderachtiger is dan Quinn, ironisch eigenlijk want Skip is de oudste.

Ik zit helaas al mijn hele leven met hun opgescheept. We wonen als ons hele leven naast elkaar, maar aangezien hun ouders nooit thuis zijn door hun werk, wonen ze praktisch bij mij.

"Pretbederver," mompelde Skip en pruilde terwijl hij zijn tweelingbroer een vuile blik toewierp.

Quin rolde zijn ogen. "Word volwassen."

Skip stak simpelweg zijn tong uit.

Ik lachte en richtte me dat tot mijn enige vriendin. Adrianne. Op het eerste gezicht lijkt Adrianne niet de meest vriendelijk persoon. Maar eens je door haar gothic uiterlijk ziet, is ze het liefste en gevoeligste meisje op de planeet. Ze doet echt geen vlieg kwaad.

Adri is hier drie jaar geleden naartoe verhuist en in het begin praatte ze niet echt met veel mensen. Totdat Skip haar een M&M aanbood toen ze voor een lege snoepautomaat stond. Wij vier waren beste vrienden sindsdien.

"Goedemorgen Adri," groette ik haar met een glimlach.

Ze glimlachte en wreef een lok van haar lange zwarte haar weg die voor haar ogen hing voor ze haar arm door de mijn haakte. "We zijn laatstejaars!"

Ik knikte. "Ik kan niet geloven dat dit ons laatste jaar is."

Adrianne knikte hevig en trok me mee naar ons stam lokaal. De tweeling wandelde achter ons.

"Heb je ons rooster al gezien? We hebben vier uur bio," zei Skip opgewonden en kwam tussen ons in wandelen. "Ik denk dat niet dat we dit jaar nog kikkers gaan ontleden."

Adrianne, die opgelucht uitademde lachte. "Gelukkig. Ik wil niet weer flauwvallen in het midden van de les."

"We gaan waarschijnlijk de harten van dieren ontleden," vervolgende hij.

Haar gezicht werd bleek en ze keek hem met grote ogen aan. "W-wat? Serieus?"

Quinn, die naast mij komen wandelen was gaf zijn broer een mep tegen zijn achterhoofd. "Luister niet naar deze idioot Adri. We gaan niets meer ontleden."