Far from the coast

2.

2 Δεκεμβρίου 1990 

Μια το ξημέρωμα.Στέκομαι μόνη μου στην ίδια έρημη ακτή.Ο αέρας είχε κοπάσει,και η θάλασσα δεν θύμιζε καθόλου την χθεσινή της μανία.Ο ούρανος αυτήν την φορά ήταν πεντάκαθαρος,ούτε ένα μικρό σύννεφο να καλύπτει τα αστέρια του.Το ολόγιομο φεγγάρι εριχνέ το λευκό του φως πάνω στην βαθύ μπλε της θάλασσας φωτίζοντάς την.Εγω;Τι έκανα εκείνη την ώρα μόνη μου;

Τίποτα,απλά κοίταγα τα αστέρια.Δεν μπορούσα να κοιμήθω, και απλά αποφάσισα να πάω μια βόλτα.Η ακτή αυτή ήταν δίπλα μου.Τόσες αναμνήσεις,τοσά αισθήματα,τοσα χαμόγελα,τόσα δάκρυα.Όλα εδώ.Όμορφα,η νύχτα σε όλο της το μεγαλείο.Έχετε ακούσει ποτέ για την νυχτόφιλία;Νομίζω ότι υποφέρω απο εκείνην.Λάτρης του σκοτάδιου,τυφλώνει την όραση και ανοίγει την δίοδο για τις αλλες,ανώτερες αισθήσεις. 

Και ξάφνου εκεί,βαθιά χωμένη στις σκέψεις του μυαλού,κάτι διακόπτει.Η όραση πάντα βρίσκεται σε εγρήγορση.Η τεράστια αντίθεση του λευκού,πάνω στο μπλε της θάλασσας τράβηξε την προσοχή.Το διάχυτο φως της πανσελήνου,έκανε ένα άσπρο φόρεμα να ξεχωρίζει.Ένιωσα τους χτύπους της καρδιάς μου να ανεβαίνουν.Τόσο γελοίο,απλά επειδή είδα ένα άσπρο φόρεμα;Κι' όμως,δεν ήταν το φόρεμα που με φόβιζε,αλλά η όψη μιας κοπέλας μέσα σε εκείνο. Κατάχλομη,αλλά συνάμα, πανέμορφη όμως με μάτια κλειστά.Ήταν νεκρή...σίγουρα ήταν νέκρη, το χλωμό της δέρμα και τα κλειστά της μάτια.Το σώμα της επέπλεε στην θάλασσα,χωρίς καμία απολύτως κίνηση.Ήταν σίγουρα νεκρή...

Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου,και ο τρόμος κυριαρχούσε των συναισθημάτων μου.Απεγνωσμένη, δεν είχα ιδέα τι επρέπε να κάνω.Σηκώθηκα άπο τα βότσαλα όπου καθόμουν, προσπαθώντας να σκέφτω.Έπρεπε να την πλησιάσω;Μα, είναι επικίνδυνα  κοντά στην ακτή, δεν ξέρεις τι θα συμβεί.Πρέπει να μάθω όμως,ποιό είναι το πτωμα,ποιά ψυχή μας κοιτάει απο εκεί ψηλά...;

Πήρα τελικά την πιο δειλή απόφαση,έφυγα έτσι απλά, γύρισα σπίτι.Ήταν όπως είπαμε μόλις λίγα λεπτά μακρυά.Καθ'όλη την διάρκεια της  επιστρόφης, η εικόνα της κόπελας δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να στροβιλίζεται στις σκέψεις μου.Έτσι είναι όμως η φυσική ροή των πραγμάτων, κάποτε όλα έχουν ένα τέλος.Άν όχι,τότε έχουμε εμείς το δικό μας,που κάνουν και όλα τα άλλα σε αυτή την μικρή μας ζωή, κάποια στιγμή να τελείωνουν.

Γύρισα σπίτι, αθόρυβα ξεκλείδωσα την πόρτα, και μπήκα μεσα, προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση να μην ξυπνήσω τους γόνεις μου και παραλληλά σκεφτώντας μια δικαιολόγια σε περίπτωση που συνέβαινε αύτο.Ξέρεται κάτι απο τα κλασσικά,πήγαινα στην τουαλέτα,πείνασα, δίψασα,που μακάρι δηλαδή να γινόνταν μόνο αυτό.Ανέβηκα την μικρή ξύλινη σκάλα που οδήγουσε στο δωμάτιό μου,και χώθηκα κάτω απο τα σκεπάσματα του κρεβατιού.Ήμουν κουρασμένη φαίνεται, και πριν ακόμα το κατάλαβω έιχα αποκοίμηθει.

Το ξημέρωμα δεν άργησε να έρθει,και ξήμερωνε αλλή μια ''συνηθισμένη'' μισητή σε όλους- ή μάλλον με κατ'εξαιρέσεις όλους- δευτέρα.Παράδειγμα εγώ, δεν έβλεπα που είναι το κακό στις Δευτέρες. Μ'άρεσει η ζωή μου,κατα κάποιο τρόπο, οπότε μαρέσουν και οι δευτέρες μου.Σε εσένα αγαπητέ μου και αγαπήτη μου,μου που μισείς τις Δευτέρες, το πρόβλημα δεν είναι αυτές, παρά η ζωη σου, και θα σου πρότεινα να την αλλαξεις λίαν συντόμως.Σηκώθηκα απο το κρέβατι μου ,εδώ κακά τα ψέμματα, σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο το πρωινό ξύπνημα, επείτα απο έναν σύντομο ύπνο,θέλεις κιάλλο,το ζητάει ο οργανισμός σου,ακόμα και πέντε -γκουχ γκουχ- λεπτα,και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.Τα μαλλιά μου ακατάστατα,πιάσμενα σε μια χαλαρή κοτσίδα, που έτσι θα παρέμενε για το υπόλοιπο της ημέρας.Το μόνο που έκανα ήταν να νίψω το πρόσωπο μου με κρύο νερό,και να κατεύω στην κούζινα.

Η δυνατή μυρωδιά του κάφε ευωδίαζε τον χώρο.Ήταν ο συνηθισμένος πρωινός καφές που επινε η μητέρα μου.Εγώ απλά έτρωγα δυο φρυγανιές και έπινα και εγώ ενα μικρό φλιτζάνι καφέ.Κλασσικό ελληνικό πρωίνο.''Καλημέρα μαμά'',είπα με ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο.''Καλημέρα αγάπη μου''.''Κανά νέο;''Τίποτα το ιδιαίτερο,παρά ενα δυσάρεστο..''Δηλαδή;''

''Σήμερα το πρωί βρέθηκε ένα πτώμα ένος κορίτσιου,στην ακτή.Δεν την έχουν ταυτοποιήσει όμως ακόμα.''

Πράγματι,το έγραφε και στις εφημερίδες.Φωτογραφίες της παντού...ήταν εκείνη,η ίδια που είδα χθες  το βράδυ.