Schijn bedriegt

Hoofdstuk 10.1

Het was al een paar dagen sinds het gesprek tussen mij en Olivia. Ik had geprobeerd echt heel goed haar advies te volgen en wonder boven wonder was het me redelijk goed gelukt. Ik maakte me zo min mogelijk druk en de momentjes dat de gedachten weer door mijn hoofd spookten, drukte ik het zo snel mogelijk weg. Het werkte effectief genoeg naar mijn mening.

We hadden niet bijzonder veel gedaan de afgelopen dagen. Daarmee bedoelde ik dat we niet weer spullen hadden gejat uit supermarkten. Zach en Olivia hadden wel doorgehad dat ik er niet echt blij mee was hoe het was gelopen toen we eten wilden halen en daarom hadden we het gekocht in plaats van illegaal mee te nemen. Olivia had ons wel duidelijk laten weten dat ze er niet heel blij mee was dat we het geld uitgaven aan dingen die blijkbaar niet onder noodzakelijke gevallen vielen.  Maar gelukkig kon ik een stuk gemakkelijker genieten van dingen zoals koekjes en drinken nu ik wist dat het op een eerlijke manier verkregen was.

Voor de rest waren we nog anderhalve dag bij het meer in de buurt gebleven. Alleen voor het eten waren we even heen en weer gegaan, maar het beviel ons zo goed in de buurt van een meer waar we konden ontspannen, dat we unaniem besloten hadden nog even te blijven. We zwommen in het meer, rustten uit in het gras en verkenden de omgeving als we er zin in hadden. Het was er heerlijk rustig, in de twee dagen dat we daar hadden rondgehangen waren er amper auto’s langs gekomen. Misschien hadden we er toch wel goed aan gedaan om met het plan van Zach en Cameron in te stemmen. Nu voelde het echt als vrijheid.

Maar uiteindelijk vertrokken we toch weer. We moesten niet ons doel uit het oog zien te verliezen. De enige echte reden dat we waren weggegaan uit New Orleans was omdat de thuissituatie zo slecht was dat we ons leven op een andere plek opnieuw wilden opbouwen. En we waren nog niet eens in de buurt van Los Angeles. Daarom besloten we maar weer al onze spullen in te pakken en te gaan reizen. We wisselden netjes af wie reed en maakten nergens ruzie over. Het leek allemaal te klikken. En Cameron en Zach waren inderdaad zo onschuldig als ze leken. Ze deden ons helemaal niets. Ze lachten met ons en hadden plezier met ons. We leken een hechte vriendengroep ondanks dat we elkaar nog maar net kenden. Het voelde vertrouwd.

Inmiddels waren we alweer een nieuwe staat in gereden, wat betekende dat we een stapje dichterbij onze eindbestemming waren. Ik vroeg me wel eens af hoe het zou lopen als we arriveerden in Los Angeles. Zouden we dan afscheid van ze nemen waarna onze wegen zouden scheiden? Of zouden we nog een lange tijd met elkaar doorbrengen. Het leek logisch dat we uiteindelijk ieder onze eigen kant op zou gaan, maar aan de andere kant hadden we zoveel tijd met elkaar doorgebracht dat het bijna onwerkelijk zou zijn om elkaar nooit meer te zien als we in Los Angeles waren. Dat waren enkele gedachten die nog wel eens door mijn hoofd spookten, maar die ik nooit zou uitspreken. We zouden het wel zien hoe het zou lopen. Wie weet hielden we er een hele goede vriendschap aan over. En wie weet zou het zelfs wel iets worden tussen Olivia en Zach, die met de dag dichter naar elkaar toe leken te groeien. Ik was zelf nog een beetje afwachtend als het om Cameron ging. Diep van binnen was ik nog op mijn hoede en hield elke zet die hij maakte nauwkeurig in de gaten, maar het leek nooit naar de dingen te leiden die ik had opgevangen uit het gesprek tussen Cameron en Zach die avond. Hij had me overtuigd. Cameron was niet zo. Anders had hij allang toegeslagen, leek mij.

“Proost!” riepen we in koor. Het getik van glas klonk luid en ik begon te lachen toen er wat vloeistof over de rand van mijn glas goot en op de grond terecht kwam.

De ruimte waarin we ons bevonden werd gevuld met luide dansmuziek. Gekleurde lichten zorgden ervoor dat er echt een gezellige sfeer hing. Er waren tientallen mensen in de ruimte, je moest voorzichtig zijn dat er niemand tegen je aan stootte waardoor je de inhoud van je glas over iemand of jezelf heen zou gooien. Maar ondanks dat, was het hier geweldig. De muziek zorgde ervoor dat we allemaal vrolijk werden, even als de drank.

Alle vier tegelijk namen we een grote teug uit onze glazen en ik begon spontaan weer te grijnzen. Mijn blik kruiste met die van Cameron, die over de rand van zijn glas naar mij keek. Het leek wel alsof ik pretlichtjes in zijn ogen zag. Volgens mij had hij het net zo naar zijn zin als wij het hadden.

“Ga je mee dansen?” hoorde ik Zach aan Olivia vragen. Ze knikte heftig, duwde haar glas in mijn handen waardoor ik bijna mijn eigen glas liet vallen en sleurde Zach mee naar de dansvloer. Ik hoorde haar een kreet slaan van plezier. Als iemand blij was dat we hier nu waren, dan was Olivia het wel.

Het was nu meer dan een week geleden dat we bij het meer waren geweest. De tijd leek zo ongelofelijk snel voorbij te gaan. De stad waar we ons nu in bevonden was groot, met veel hoge gebouwen en enorm veel uitgaansgelegenheden. Ik wist de naam van de stad niet eens, maar dat maakte me niet zoveel uit. Het was al een wonder geweest dat Cameron en Zach het goed hadden gevonden dat we ons tussen zoveel mensen begaven. Ik was namelijk niet vergeten wat ze hadden voorgesteld. Zoveel mogelijk kleine dorpjes, zo min mogelijk mensen. Genieten van de natuur, van de roadtrip. Maar zelfs Cameron en Zach konden de overtuigingskracht van Olivia niet weerstaan. Ze had zolang gesmeekt tot ze er gek van waren geworden en ze hadden ingestemd met het bezoeken van een stad om uit te gaan. Olivia had toen maar gelijk besloten dat áls we naar een stad gingen, we het ook goed gingen doen. En zo waren we terecht gekomen in een club in het hartje van het uitgaanscentrum. Volgens wat mensen die we buiten de club waren tegen gekomen was dit dé ‘place to be’. Ze hadden gelijk.