LUCY

LUYC-15-

%50,%60,%70 kısa süre de beynimin lokları hızla açılıyor hücrelerim azaldıkça algım artıyordu.
Profesörler bi köşe de beni izliyordu ne olacağını görmek için kısa bi vaktimiz kalmıştı.sandalye ve ben gözümü kırpmam ile geçmişe ve geleceğe gidip geliyordum kimse beni göremiyordu bedenim hala labratuvardaydı fakat beynim beni istediğim yere ve zamana götürebiliyordu.
Ilk insan,güneş patlaması,kıyamet,1980,250
Rakamları birbirinden alakasız zamanlara gidiyordum.beynimin bu kadar güçlü olduğunu bilmiyordum.%80lik seviyeye gelmiştim bile.
New york'ta şimdi ki zamandaydım.elimi sanki bi telefon da fotoğraflara bakıyormuş gibi kaydırıyordum böylelikle zaman ileri ve geri akıyordu inanılmazdı.odaya geri döndüm profesörler köşeden beni izlemeye devam ediyorlardı bunu aktarmak istiyordum.oda da bulunan bilgisayarı arıyordum tabi oturduğum yerden beynim ile oluşturduğum siyah kollar yardımı ile bu önceden söylense komik gelirdi fakat evren de imkansız diye birşey yoktur ve ben buna örneğim.
Profesörler ve Samuel konuşuyordu:
+o ne yapıyor?
Samuel:bilgilerini aktarmak icin bilgisayar arıyor.

Doğru bilgisayar arıyordum fakat bilgimi aktarmak için
Daha da gelişmiş bi bilgisayara ihtiyacım vardı odayı biranda tüm eşyalar çıkacak halde başka bi âna götürdüm heryer bembeyazdı profesörler de arkam da beni izleyerek konuşuyorlardı:
+peki ya şimdi ne yapıyor?
-kendi imkanları ile bilgisayar yapıyor.daha gelişmiş bi bilgisayar.

Samuel haklıydı bilgisayarı yapıyordum anlamsız gözlerle bana bakan profesörler yaptığımın ileri de çok işe yarayacağını biliyorlardı.bir anda labarutuvara geri döndük ben sandalye de oturuyordum ve beynimin %95'i açıktı %5 kalmıştı.sabırsızlıkla izliyordular.bense algımı ölçüyordum.içeriye Bay Jang'ın adamı girdi ve silahını bana uzatarak ateş etmeye hazırlandı pierre
Vurulmuştu fakat hafif bi yaraydı ama yinede yanıma gelirken zorlandı.pierre tam içeri girdiğin de Bay Jang'ın adamı ateş etti.