Kasalukuyan akong nasa ospital. Binisita ko lang yung pinsan kong nanganak. Ang cuuuute ng pamangkin ko. Nung bumukas ang pinto ng elevator, lumabas na kaagad ako. May date pa ako, hehehe. Mainggit kayo. Joke lang, hahaha.
"Elyse!" Lumingon naman ako sa tumawag ng pangalan ko at nakita ko si Tita Vanessa na papalapit sa'kin.
"Hello po, Tita." Bati ko sa kanya. Mom s'ya ng friend kong si Jason. "Ano pong ginagawa nyo dito?"
"Naospital kasi si Jason, hija. Di mo ba nabalitaan sa mga kaibigan n'yo?" Hala, ano kayang nangyari sa kanya? At bakit parang walang nabanggit sa'kin sina Aaron?
"Hindi po e. Kelan pa po s'ya nandito? Ano pong nangyari sakanya?" Nagaalala kong tanong.
"Ganun ba. Last week pa syang nandito." Sabi n'ya habang naglalakad kami papunta sa room ni Jason. Isang linggo na pala sya dito, di ko man lang nalaman. Kung sabagay, matagal na rin nung huli kaming magusap nina Aaron. Dumating kami sa room nya, ang laki. Parang isang apartment. May isang kwarto, kusina, bathroom at sala. "Puntahan mo na s'ya sa kwarto, tiyak na matutuwa yun pag nakita ka n'ya."
At ganun nga, pumasok na ako. Nadatnan ko syang nakahiga sa kama habang nanonood ng Naruto.
"Huy." Di kasi n'ya ako napansing pumasok, concentrate na concentrate sya sa pinapanood e.
"Elyse, nandito ka pala." Triny n'yang umupo, pero sinabi ko nalang na wag na. Inoff n'ya yung TV, at ako naman, lumapit sa kanya. Umupo ako katabi ng kama n'ya.
"Anong nangyari sa'yo?" Tanong ko sa kanya, di na kasi ako sinagot kanina ni Tita e.
"I have a heart disease." Did I hear it right? Heart disease? Kelan pa?
"Since when?" Paano nagkaheart disease ito, e nagbabasketball s'ya? "And how? I mean, you play football and badminton."
"I don't know since when, noon pa kasi kumikirot na dibdib ko, yung bandang puso. I've told Mom about it last month, kaya nagpacheck up ako at ang sabi ng cardiologist, may heart disease daw ako. Bawal daw akong mastress at bawal rin ang mabibigat na emosyon." Hearing those words were stabbing my heart, mabuting kaibigan si Jason, masayahin, mahilig magbiro, mapagmahal. Teka, alam na ba ng mga kabarkada n'ya. Matanong nga.
"Jason, do the boys know?"
"They know that I have this disease, but I don't think they know that I'm here." Kaya pala walang nabanggit sa'kin yung apat na yun, di rin pala nila alam. Pero bakit di nila alam?
"Bakit di nila alam? Didn't you tell them?"
"No." Maikling sagot n'ya sabay iwas ng tingin.
"Why not?"
"I don't want them to see me like this. I don't want them to think that I am weak, that my heart is weak."
"But they need to know. Besides, they're your best friends since pre-school, I think they're not gonna think that you're weak, I think they're gonna help you instead." Totoo naman e, since pre-school parehas na kaming anim ng pinagaralan, hanggang sa pag graduate sng High School. Tapos same rin ata college na papasukan namin, di nga lang same course.
"You think so?" Parang gumaan naman pakiramdam n'ya sa mga sinabi ko.
"I know so." Tapos binigyan ko s'ya ng sweetest smile ko.
"Thank you at nandito ka. Thank you at ine-encourage mo ako." Ang drama ng lalaking to. Hahaha.
"You're welcome, that's what are friends for."
