Boss (Harry Styles)

17

Alli's P.O.V.

"Goede morgen Meneer Styles." Zei ik als ik door de deur van zijn kantoor wandelde met zijn koffie. Sinds die dag op het vliegtuig is hij nooit meer dezelfde geweest. Hij is, letterlijk, aan het weg rennen van mij. Hij wilde niet dat ik hem vergezelde naar zijn vergaderingen. Hij zegt zelfs bijna niets meer tegen mij. Al het werk dat ik moet doen schrijft hij op een briefje en hij zegt niet meer dan 2 of 3 woorden per dag.

De enige woorden die hij zei waren 'koffie', 'buiten' en 'dank je'. Hij was op zijn minst zo beleefd om dank je te zeggen.

Hij zwaaide zijn hand naar mij om mij te zeggen dat ik weg moet. Meen je dat nu, het negeren wordt nog eens mijn dood. Ik draaide mij om en wandelde uit zijn kantoor. Eens ik de deur had dicht gedaan, liet ik een zucht ontsnappen dat ik niet wist dat ik in me hield. Ik ging op mijn groene pluizige stoel zitten en deed mij ogen dicht. Zo veel gedachten gingen door mijn hoofd heen, dat mij verward maakten. Ik kan niet geloven dat ik dit ga doen, maar ik ga nu weglopen van mijn werk. Ja meisje, je hebt mij goed gehoord. Ik nam mijn jas en deed mijn computer uit. Het was 3 uur in de namiddag en normaal moest ik nog 3 uur werken. Och wel. Als ik mijn kantoor uit stapte zag ik Harry buiten zijn kantoor, naar werknemers te roepen. Zijn ogen zagen de mijne maar ik keek snel weg en ging terug mijn kantoor binnen. Ik gooide mijn jas weg en deed mijn computer terug aan. Het moment dat ik de aan-knop indrukte ging mijn kantoor deur open, met een boze Harry in de deur opening. Mijn adem stopte in mijn keel als ik zijn boze maar ook zachte blik zag. Ik durfde niet in zijn ogen te kijken. Ik was echt bang. Hij kwam mijn kantoor binnen en gooide de deur dicht.

Ik hoorde zijn stappen dichter komen, maar ze stopten niet aan de tafel. Hij wandelde langs de tafel heen tot hij achter me stond. Een rilling ging door me heen als ik voelde hoe kwaad Harry was.

"I-i.." ik kan mijn zin niet eens afmaken als Harry's stem door mijn kantoor galmde.

"Waar was je van plan heen te gaan" ik kon hem niet antwoorden, dus bleef ik maar kijken naar mijn nagels dat op dit moment veel interessanter waren.

"WAAR GING JE NAAR TOE" schreeuwde hij, terwijl ik een sprongetje maakte van het verschot. Ik keek hem aan en zag dat zijn ogen zwart waren doordat hij zo kwaad was.

Oké, ik heb hier genoeg van.

"Waarom geef je er eigenlijk om? Luister Meneer Styles en je luisterd maar beter goed. Ik heb niet meer dan 3 woorden van je gehoord deze afgelopen dagen. En al je gepraat over 'je bent van mij' maakt me gek. Ik kan nooit behoren tot iemand die zo egoïstisch, narcistisch en maniak is als mijn baas. Voor het geval dat je deze paar dagen zo verward was, laat het mij dan uitleggen. Ik ben je werknemer en jij bent mijn baas. WE ZIJN NIETS MEER, NIETS MINDER. We zijn niet te samen, we zijn zelfs amper vrienden. Dus je kan niet roepen op mij, als het jou fout al is." Ik stond op en riep dat naar hem. de tranen probeerden mijn ogen te verlaten. Hij kwam dichter bij me en probeerde mij vast te nemen. Mijn hand had zijn eigen gedachten en plots hoorde ik een luide klap en had ik een pijnlijke hand.

Ik ...

Ik heb juist ...

Ik heb juist Harry Styles geslagen.

ik zette het op een rennen als ik realiseerde wat ik juist had gedaan. Ik liep mijn kantoor uit, en liep de gang door. Ik nam zelfs de lift niet, de trappen waren sneller. Ik rende de koude London lucht in en liep daarna de straat uit. Ik kon me alleen maar in beelden hou erg ik er nu wel niet uitzag. Na een tijdje stond ik voor mijn appartementsdeur. Fantastisch ... ik ben mijn jas vergeten in mijn kantoor, waar, natuurlijk, mijn sleutels in zitten. Door gewoon te denken aan terug te keren werd ik al kwaad. En ik ging hier ook niet blijven zitten. Zijn appartement is juist naast de mijne ...

Zuchtend draaide ik me om, om tegen een harde borstkas te lopen. Zijn rook zijn parfum en ik moest niet eens omhoog kijken om te weten wie het was.

Ik weigerde om naar zijn gezicht te kijken terwijl ik langs hem probeerde te wandelen. Hij liet mij niet door. Natuurlijk.

Ik probeerde opnieuw om langs hem te stappen om opnieuw het pad geblokkeerd te worden.

"Kan je uit mijn verdomde weg gaan" zei ik boos.

"Ma-..."

"Vergeet gewoon mijn naam, mijn ontslag papieren liggen morgen op je bureau." Ik liet hem gewoon niet uitpraten.

Hij nam voorzichtig mijn boven arm vast en sleepte mij mee naar zijn appartement. Hij deed de deur open en sleepte mij mee binnen, om de deur daarna te sluiten. Hij liet mij arm niet los als hij me naar de rode zetel sleepte. Voor ik ook maar iets kon zegen liet hij mijn arm los om mij daarna in een knuffel vast te nemen... Om te zeggen dat ik verrast was. Hij nam me op en zette me op de achterkant van de zetel om tussen mijn benen te gaan staan. Hij duwde zijn hoofd in mijn nek.

"Het spijt me zo veel, zo veel ..." mompelde hij tegen mijn nek. Om daarna een kusje te voelen op mijn nek.

Mijn handen gingen omhoog en ging rond zijn nek heen, om hem terug te knuffelen.

Hij nam zijn hoofd van mijn nek op en keek me recht in de ogen. Zijn ogen zagen er zo droevig uit, ik had hem nog nooit zo gezien. Het brak mijn hart en als het boosheid dat ik voelde vloeide weg. Ik kon gewoon niet boos op hem blijven. Het was bijna pijnlijk om boos op hem te zijn.

"Het is oké Harry, maar ga je alsjeblieft een eerlijk zijn met mij." Zei ik als ik mijn handen in zijn bruine lokken wreef. "Waarom deed je zo tegen mij, de hele tijd sinds we terug waren?"

Hij zuchte en zei: "Ik kon er gewoon niet tegen om te weten dat je de mijne niet bent, ik kon er niet tegen dat ik je niet in mijn armen koon houden." Bekende hij, om zijn lichaam daardoor te doen relaxen.

Er was een lange stilte ... en er was één vraag dat mijn hele wereld door elkaar schudde: "Malory, wil je mijn vriendin zijn?"

........................

Het volgende deel is hier. Enjoy