CHAPTER I
I’ve been looking at him for almost two weeks pero hindi ko pa na try na lapitan man lang siya. He seems tired and exhausted. If you are going to take a glimpse of him, the first thing that will come up to your mind is: “He is a good looking young lad.” Nakakapang – akit ang kanyang mapupulang labi, matangos na ilong at ang maamo niya mukha. Ngunit sa kabila ng kanyang magagandang katangiang iyon I notice one thing that really captured my interest and eventually my heart, “definitely his eyes”. There something in it na parang gustong kumawala sa kaloob – looban ng kanyang pagkatao. Parang may sinasabi itong mga damdaming hindi kayang isa tinig ng kanyang boses. Damdaming sadyang nagpapahirap sa kanyang kalooban.
For almost two weeks of observing him, he always sat on the grass beneath to an old tree which I think in his place you can see the whole image of the old church in this small town in Bulacan.
I spent hours just looking at him in a small bench near the church. But every time I take a look at him nothing change in his position and in his expression. He always looked to the church with his sad and teary eyes.
“Hey friend, how many weeks na ba tayong pumupunta dito pero ni minsan hindi mo pa nilapitan ang subject mo?”
“Two.”
“Ou nga two weeks na at wala kang ginawa kundi ang titigan sa malayo yang cute na guy na yan.Friend lapitan mo na!”
“Sophie nakakahiya. Ano naman ang sasabihin ko sa kanya, “Hey pwede bang kwentuhan tayo? Pwede ko bang malaman lahat – lahat sa buhay mo?” Hindi pa ako handa…”
“At kelan ka pa magiging handa? Kapag passing na ng result ng case study natin? Look Jean Rose, yung subject na pinili mo eh mahirap pa kaysa sa mga crazy people in Mental Hospital…”
“I know he has a problem, and obviously big problem. Walang lalaking magpupunta sa burol na yan ng 5 – 7 pm ng madalas halos araw – araw nga eh na walang gagawin kundi tanawin yang church na yan at bigla – bigla na lang tutulo ang luha kung walang dinadalang mabigat ng problema…”
“I get your point pero hanggang kelan mo siya tatanawin na lang mula dito.”
“Basta there should be the right time…”
“When nga eh???”
“Sophie ano ba? Siguro crush mo siya at hindi ka mapakali jan…”
“Di ah…”
“Eh bakit namumula ka?”
“Ang gwapo niya kasi…”
“Ewan ko sayo puro ka kaartehan sa katawan…”
Kelan nga ba ako magkakalakas ng loob na lapitan siya at kausapin. Two months lang ang binigay sa amin para sa study na to.
Quarter to seven na pero ayun pa rin siya abala ang kanyang mga matang nakatitig lang sa pintuan ng simbahan. I wish I could know him better. Someday I will.
Three more days passed. Hanggang sa hindi inaasahang pangyayari ang naganap.
