CHAPTER III
“Sorry…”
He looked at me na para bang yung tingin na iyon ay nangungusap at nagsasabing di niya sadya ang lahat. Na nangyari iyon dala ng pagkakataon. I knew na sa mga tingin na iyon ay para bang gumagawa siya ng puwang sa aking puso’t isipan na maaari niyang kalagyan.
I just don’t know the thing that I want to do in that time, dahil na rin siguro wala akong maisip na gawin ay binaling ko nalang ang aking tingin sa iba. Binaba ko ang tingin ko at aking napansin ang kanang paa kong ballot ng bandage, ramdam ko ang kirot nito ngunit hindi ko maramdaman ang kaliwa kong binti. Nagulat ako. I threw a confused look to my mother and she started sobbing. Naiyak din ako. Humagulgul.
“Maaaaaaa…!!! Bakit????! Maa….!!! Hindi ko maramdaman ang kaliwa kong binti Ma…!!! Haaaaaaaaaaaaaaa……….”
Nagwala ako sa aking higaan…
“Maaaa….!!! Hu…hu…hu….!!! Bakit hindi ko siya maramdaman???!”
Yumuko ang Mommy ko. Nanginginig na din ang balikat niya sa sobrang pag – iyak. Marahil bilang isang ina alam niya ang sakit at ramdam niya ang nararamdaman ko. Wala akong nakuhang sagot sa kanya kaya tinignan ko si Sophie.
“Sophie… Waaa – laaa naa bbbb-aaa aaakong kkall-------i---wanggg bbiibbbiiinti?”
Tinignan niya ako ng may awa sa kanyang mga mata. Alam ko na ang sagot pero hindi ko kayang tanggapin hanggat hindi ko naririnig ito mula sa kanila.
“Sagutin mo ako Sophie please…!”
“Jean Rose… Oo, wala na… Naipit ito sa ilalim ng likurang gulong ng kotse. Nadurog ang buto kaya minabuti ng mga doctor na putulin na lang…”
Kalmado niya itong ipinaliwanag sa akin pero ramdam ko ang simpatya niya sa sitwasyon kong iyon.
“Hinnnndi...!!! Hindi totoo ang sinasasbi mo…!!! Ayokko…!!! Maaaa…..!!! Please, tell me the truth Ma…!!! Ayoko Ma…!!! Sabihin mo normal pa akong makakalakad Ma!!!”
Iniangat ni Mommy ang ulo niya at tumingin sa akin. Matagal din iyon. Nanginginig ang kanyang mga labi pero pinilit niya makapag – salita ng maayos.
“Yes baby… It’s true… Hindi na kayang ireconstruct pa ng mga doctor ang nadurog na mga buto ng kaliwang binti mo… Kaysa mawala ka samin anak ng Daddy mo kaya pumayag na rin kaming ipaputol ito... Mahal na mahal ka ni Mommy baby you knew that… I can’t afford to lose a child… Hindi ko kaya…!”
“Maaaaaaaaaaaaaaaaaaa…… Maaaaaaaaaaaaaaaa………….. Bakkkkkit!!!? Anoooong kasalanan ko sa Diyos???!!! Bakit ganitooo?!!!”
“Wala baby… Wala… Shhhhhhh… Tahan na…”
Tumingin ako sa lalaking kanina pa nagmamasid sa gilid ng aking higaan. He seems so tired at mukhang wala pang tulog nakokonsensya ata sa ginawa niya. I feel so annoyed this time. Ayoko siya makita. Kung hindi dahil sa kanya wala sana ako dito. Maayos pa sana akong nakakalakad. Tinignan ko siya ng masama. Na tipong pwede siyang patayin nito. Lumapit siya ng nakayuko at hindi makatingin sa akin na deretso.
“I’m sorry. Hindi ko sinasadya ang lahat…”
“Sorry?! Do you really think that your sorry makes me feel better, huh?! Kaya ba niyang ibalik ang binti ko?!” Galit kong tugon sa kanya.
“Look, I hit you dahil iniwasan ko yung batang biglang tumawid. Maaari siyang mamatay kung nagkataon. Ayokong pumatay ng tao…” Kalmado niyang pagpapaliwanag.
“At ako ang pinili mong sagasaan ganoon ba?! Ayaw mong pumatay?! Bakit ngayon sa tingin mo ba hindi mo ako pinatay?! Sumagot ka…!!!”
He looked at me na parang nalito at nagtatanong. Hindi didn’t even tried to utter a word.
“Hindi ka makapagsalita?! Huh!!! Yes, You killed my life!!! You killed me!!! You killed my dreams!!! Shhhhhhh….huhhhhhh….huhhhhhh….huhhhhhhhhh…. Murrrrrderrr…!!!! How can I continue my studies??? How can I become a flight stewardess if I only have one foot??? Tell me now if you are not a murder by choosing to hit me that time!”
I want to punch him in his face. I want him to feel the things that I felt in that time. I want him to be in my position, in my situation. But I can’t. All I can do is to cry. Seems like I have gallons of water in my eyes. It never dried.
“Get out… Get… out… Did you hear me???! I said, get ouuuuuut!!!”
“Iho, umuwi ka muna sa inyo. I knew you are tired. Bumalik ka na lang sa ibang araw.”
“Ma…? He doesn’t need to…”
Lumabas na nga siya ng room ko. I don’t know what should be the reason of God of giving me this problem. I don’t understand him. Wala akong maintindihan ngayon. Everything awhile ago was such a beautiful dream that I almost wanted to sleep forever but when I woke up reality was such a horrible nightmare.
Another two more days past and still nasa hospital pa din ako. Hindi naman nagsawa ang parents ko sa pagpapakita ng concern and love nila sa akin. Since then ganoon na talaga sila. Kaya ganito rin siguro ako kaawa sa sarili ko dahil all this time baby pa rin ang turing nila sa akin. Nagiging masaya naman din ako kahit papaano dahil sa mga dumadalaw kong friends, classmates, relatives and even professors. Pero ‘pag wala na sila naaalala ko nanaman ang kalagayan ko. Hindi rin tumigil sa pagdalaw yung lalaking nakasagasa sa akin. Pero hanggang labas lang siya. Ayaw ko siyang makita sa ngayon. Kung dati halos hindi ako makatulog sa pag – iisip ng paraan para makausap siya. Ngayon naman abot langit ang galit ko sa kanya at halos ayaw ko nang makita pa siya for the rest of my life.
The next day, dumalaw ulit siya at nakiusap sa akin.
