gözlerimi araladım. keskin beyaz bir ışık tekrar kapatmama sebep oldu. ne olduğunu nerde olduğumu anlamam hayli zamanımı almıştı.bu garip koku. bana sadece babamı anımsatıyor burnumun sızlamasına ve gözlerimden durdurmamın imkansız olduğu yaşların dökülmesine sebep oluyordu.
babamı 3 yıl önce kaybettim. geçirdiği iş kazasından sonra aylarca hastanede yattı. hergün başında gözlerini açsın diye bekledim. ne babam bir daha gözlerini açtı ne de ben eskisi gibi gözlerimi mutlu yumdum geceye.
bir çocuğun babasız kalması zordur elbet ama bir genç kızın babasız kalması tarife sığmayacak bir burukluktur. ona en ihtiyaç duyduğun yaşlarında sırtını dayayabileceğin ,ne olursa olsun senin kahramanın olacak arkanda duracak bir babaya sahip değilsen sadece kendi yumruklarını sıkabilirsin. canın yandığında gidip ona sığınamazsın. canın sadece yanar.
gözlerimi yavaşça tekrar açtım.
tepemdeki florasanın tek ucu cıkmış aşağı sallanmıştı. başımı yana çevirdim odada kimse yok gibi görünüyordu.başucumdaki kavanozda ki çiçekler kurumuş yaprakları yatağın ucuna kadar dökülmüştü. bi an olanlar geldi aklıma. nart geldi.o nasıldı, nerdeydi,ben ne zamandır burdaydım.
beynimin karıncalandığını hissettim çok garip bir sızı iniyordu aşağı doğru. hemen doğrulmak istedim. yapamıyordum. bacaklarımı oynatamıyordum. bağırdım . anneme seslendim. kapı açılmadı.kimse gelmedi. bacaklarıma vurdum defalarca tamamen hissizdi. doğruldum.odanın az ilerisinde tekerlekli bir sandalye vardı .kolumdaki intraketi söküp attım. bacaklarımı yavaşça aşağı salladım.parmaklarım morarmıştı. kollarımdan destek alıp kalkmaya yaltenmemle kendimi yerde bulmam bir oldu.çığlık atarak ağlamak istiyordum. defalarca kez bağırdım .korkmaya başladım.bu kötü bir kabus olmalıydı.
sesim kesilmeye başladığında vazgeçtim artık. o sırada birinin koridorda koştuğunu duydum ses uzaklaşıyordu tekrar bağırdım . bi an durduğunu duydum adımlar bana doğru hızlanıyordu.
kapı aralandı.
....
