Bizim hikayemizin başı olmadı sadece sonu gözümün önünden gitmiyor.
Sevdiğin ve sevmediğini ölçemiyorum.
Şefkat ve acıma duygusu olduğunu söylemiştin bana karşı olan hislerini tanımlarken.
O sırada ben de senin parçalayıcı, aşağılayıcı ve kalpsiz yüzünü görmüştüm.
Keşke dedim.
Bu halini sevdiğin kadın da görebilseydi.
Benim seni deli gibi sevdiğim halimden bin beter sen de sev birini.
Ama görsün o da bu kalpsiz, alçak yüzünü.
Bunlar çok düşünülmüş ve yakınlarımca onaylanmış tanımlar.
Çünkü seni kime anlatsam sadece bana üzülüyorlar.
Ve ben kim bunu belirtse ben de çok yük olmuşumdur onun yüreğine diyorum.
Yine sana hak veriyorum.
Ama düşünüyorum şimdi.
Hiç yüreğinde oldum mu ilk aşkım?
Hiç sen de beni sevdin mi son sevdam?
Ben daha birine sevdalanamam.
Sevgi.
Aşk.
Tutku.
Geçici hisler hepsi...
Ama sevdalanmak...
En çok yakan da bu.
Hiç mi sevdalanmadın kimseye ?
Ne kadar saçma bir soru dimi sorduğum?
Sevdalanmış olsan ben mi olurdum yanında durduğun?
Yine yük oldum yüreğine özür dilerim...
Belki alınmışsındır diye dedim.
Ama dinleyeceğini sanmıyorum.
Telefon numaranı da sildim.
Telefon numaramı da değiştiricem.
Babama söylemeliyim artık faturalı hatta ihtiyacım yok.
Artık bu evde olmaya da ihtiyacım yok.
Sırt çantası yeter belki de ?
Sonuçta belki dönmeyeceğim bir serüvene atılacağım ve koşmam gerektiğinde bir sırt çantası daha az enerjimi alıverir.
Böyle konuşunca bir an mutlu oluyorum.
Huzur...
Sessizliktedir.
Yağmur yağması lazım tam bu sırada.
Nedeni ise gözümden süzülen yaşları onurlandırması lazım göklerin.
Vefasızın biri için de ağladın ya seninki gibi yürek görülmedi helal demeli bulutlar.
Belki de aklım başıma gelsin diye ansızın sert esmeli rüzgar.
O zaman da geri döner o rüzgârlı çamlıkta fısıldadığın güzel sözcükler diye korkuyorum inan ki.
Ben geçmişimden korkuyorum. Senden korkuyorum...
