Tatjana, het wolvenmeisje

Hoe het begon

De koning zat in zijn kamer, zijn ellebogen steunden op het bureau blad, zijn hoofd rustte op zijn handen hij zuchtte.
  De dokter was net langs geweest, het ging slecht met zijn vrouw, de bevalling van zijn 10e dochter was zwaar verlopen. Ze had veel bloed verloren, wat moest hij beginnen als ze zou overlijden? Hij wilde die dochter helemaal niet, het zou haar schuld zijn als de koningin zou overlijden.
  Er klopte iemand op de deur, hij zuchtte, er werd nog eens geklopt. 'Kan ik binnen komen hoogheid?' Vroeg één van de dienstmeisjes aarzelend. 'Ga weg,' zei hij nors, hij wilde alleen zijn.
  'Uw vrouw wil u spreken hoogheid,' voetstappen liepen weg van de deur, Lodewijk II stond op en schoof de stoel naar achter, hij stond op en liep vermoeid naar de deur. Waarom, waarom moet mij dit weer overkomen dacht hij, de tranen stonden hem nader dan het lachen.

Hij liep de kamer binnen van zijn vrouw, de dokter zat naast haar, hij keek op toen hij Lodewijk hoorde binnenkomen, Lodewijk keek hem afwachtend aan terwijl hij het antwoord eigenlijk al wist, de dokter schudde verontschuldigend zijn hoofd. Lodewijks ogen werden vochtig, de eerste traan stroomde over zijn wang hij deed niet zijn best om het te verbergen. De dokter verliet de kamer en liet hen even alleen met zijn vrouw, Lodewijk liet zich naast Gabriela op het bed zakken.
  Gabriela hield haar dochtertje stevig in haar armen geklemd, 'Gabriela ik... het spijt me' hij barste in heftige snikken uit. 'Het is niet jouw schuld,' ze reikte de baby naar hem uit 'noem haar Tatjana.'
  De baby zweeg, ze was stil niet als normale baby, ze straalde nu al gezag uit, ze keek naar haar vader. Maar Lodewijk had geen oog voor haar zijn wangen waren nat van de tranen, hij keek recht in de grote bruine ogen van zijn vrouw. 'Alsjeblieft neem haar aan en zorg goed voor haar.' Haar hand zocht rond haar hals, ze haalde onder haar nachtjapon een kettinkje vandaan en hing het om de hals van Tatjana. Ze keek de koning smeekend aan, hij keek weg en duwde de baby zachtjes van zich af. 'Het spijt me, ik... ik kan het niet.' In haar ogen was paniek te lezen 'het is je dochter.'

Dat waren haar laatste woorden, ze zweeg, voorgoed, Lodewijk barstte in huilen uit, hij legde zijn hoofd op haar hand, het dekbed werd nat van zijn tranen. Het was zijn dochter niet, 'het was haar schuld, haar schuld.' Hij merkte niet eens dat hij die laatste woorden hardop zei.

Felicia een dienstmeisje kwam binnen, toen ze het tafereel zag sprongen de tranen automatisch in haar ogen, de koningin was dood. Ze liep naar haar toe en pakte het kind uit haar armen, ze wilde het aan de koning geven maar die duwde haar weg, 'ik wil haar niet, neem haar mee.' 
  Ze keek hem wantrouwend aan 'weet u het zeker hoogheid?' Hij keek haar woedend aan, zijn ogen waren dik en rood van het huilen. 'Ja hoogheid ik zal voor haar zorgen' ze verliet snel de kamer.
  De baby was nog steeds stil, muisstil, Felicia maakte zich zorgen. Was dat normaal voor een baby? Ze had zelf nog geen kinderen ze was pas 16 en was nog niet getrouwd. Ze schommelde haar heen en weer tegelijkertijd liep ze naar de kamer die van Tatjana zou worden. Ze liep naar binnen en ging op de schommelstoel zitten. Ze begon een liedje te neuriën die ze nog van vroeger kende.
  De baby staarde haar aan met haar grote bruine ogen puppy ogen die ze duidelijk van haar moeder had geërfd. Felicia's hart smolt bij het zien van die aanblik.

Thomas een van de butlers kwam binnen, 'orders van de koning, de baby moet weg, je moet haar naar een weeshuis brengen.' Felicia keek geschrokken op 'maar... maar, dat kan hij niet doen, het is zijn dochter.' Tomas schudde mismoedig zijn hoofd 'je hebt vierentwintig uur, het spijt me.' Fluisterde hij erachteraan, hij verliet de kamer, 'dan zullen we maar je spullen gaan pakken.' Er blonken tranen in haar grote bruine ogen, tranen van machteloosheid.

De koning liep kwaad de gang door en bleef maar herhalen, haar schuld, het is haar schuld. Hij begon langzaamaan gek te worden. De bedienden sprongen haastig opzij toen hij boos langs kwam lopen. Aan het einde van de gang liep hij bijna tegen een van zijn dochters op, 'Susila, wat doe jij hier? Je hoort allang in bed te liggen.'
  Susila was nu vijf jaar, ze was na Esmeralda, Hillegonda en Harmanna de jongste. Esmeralda was 4, Hillegonda was 2 en Harmanna was 1.
  'Ik kon niet slapen papa, ik wil naar mama toe en de baby zien.' Ze keek hem smekend aan met haar puppy ogen. 'Mama is dood Susila, kom dan breng ik je terug naar bed.' Toen hij haar wilde optillen begon ze te spartelen en te schoppen, 'mama is niet dood!'
  Ze gilde en schreeuwde, de deuren van de andere meisjeskamers gingen open, nieuwsgierige oogjes keken vanuit het donker naar het tafereel.

Tamara was zestien en de oudste, ze stapte in haar witte nachtjapon haar donkere kamer uit en stapte de gang in, 'is de koningin echt overleden?' Haar ogen werden vochtig maar ze begon niet te huilen toen haar vader afwezig knikte.
  'Sofia, wil jij Susila even naar bed brengen, en jullie' ze wees naar haar zusjes die behalve Hillegonda en Harmanna allemaal nieuwsgierig waren komen kijken 'allemaal weer terug naar bed.' Sofia één van de kamermeisjes liep snel naar Susila en probeerde haar te kalmeren, 'rustig Susila, het komt allemaal weer goed ik zal je nog een boekje voorlezen goed?' Susila kalmeerde een beetje en liet toe dat Sofia haar optilde. De deur ging open en ze verdwenen in de kamer net als de andere zusjes.
  Hij bleef alleen met Tamara achter. Er waren geen lampen in de gang, het was pikkedonker, Tamara vloog vlug haar kamer in en kwam terug met een kaars die ze aanstak, het kleine vlammetje zorgde voor flakkerde zwarte schimmen op de muren.
  'Kom vader je kunt niet de hele nacht op de grond blijven liggen,' ze lachte flauwtjes. Ze stak haar hand uit die hij vermoeid vastpakte.
  Hij volgde haar de gang door, trap af nog een gang door weer een trap. Hij volde zijn dochter braaf, eindelijk stopte ze, voor een deur, tot zijn verbazing zag hij dat het zijn slaapkamer was. Ze gingen naar binnen, Tamara wees op het bed en hij ging liggen, het was een groot hemel bed met zijde zachte lakens, Tamara pakte de deken en legde die over hem heen.
  'Vader je hebt rust nodig ga maar slapen, ik neem het wel even van je over.' Zei ze op bezorgde maar strenge toon.
  Ze keek hem nog even aan en verliet de kamer toen. Achter haar hoorde ze zijn gesnurk.

Felicia verliet het kasteel en stapte een koets in, in haar armen hield Tatjana vast die rustig sliep. Tegen de koetsier zei ze 'naar het weeshuis "het gouden hart."
  De koets kwam in beweging en ze vertrokken, na een tijdje doemde er een groot gebouw voor hen op. De koets kwam langzaam tot stilstand, 'we zijn er.'
  Ze stapte uit en liep naar het gebouw toe, ze legde het kleine bundeltje op de stoep neer en gaf het nog een kusje 'het ga je goed Tatjana.' Ze legde een briefje neer met haar naam erop en draaide zich om, ze liep terug naar de koets onderweg veegde ze de tranen uit haar gezicht.
  'Vaarwel Tatjana,' fluisterde ze toen het gebouw weer uit haar gezichtsveld verdween.

Mijn eerste hoofdstukje, laat weten wat jullie ervan vinden. Ik hoop dat jullie het leuk vinden.
X Isra