Tatjana, het wolvenmeisje

1. Het weeshuis

Tatjana lag op haar rug op bed ze luisterde naar de ademhaling van de andere kinderen in de slaapzaal. Het was donker, het enige licht dat er was, kwam van de maan die door de gleuven en gaten in de muur scheen. Ze zuchtte ze lag hier al uren maar kon de slaap maar niet vatten.

  Ze ging rechtop zitten en gleed onder de dekens vandaan. Ze moest iets doen als iemand vroeg wat ze deed kon ze altijd zeggen dat ze naar de wc moest.

  Ze stond zachtjes op en rilde, de vloer was ijskoud onder haar blote voeten. Ze legde haar kussen onder de dekens om niet te veel argwaan te wekken als er nog een ander meisje zou wakker worden. Ze legde haar slaapmutsje op het kussen alsof ze onder de dekens lag te slapen. Haar witte nachtjapon viel langs haar lichaam, zachtjes sluipend liep ze de slaapzaal uit.

Ze liep via de keuken naar buiten naar de binnenplaats, achter het gebouw. De kiezelstenen onder haar voeten knarsten, er stonden een paar grote eiken op de binnenplaats en ze klom in één van hen. In een oogwenk zat ze boven op een takje dat zo dun was dat het door haar gewicht helemaal doorboog. Dat vond ze ver genoeg, ze keek uit over de binnenplaats waar ze wel eens met de andere meisjes speelde. In het gebouw achter haar was geen licht te bekennen iedereen sliep, soms zag ze wel eens kleine lichtbolletjes door de gangen zweven, de nachtwaaksters, zoals ze ze noemde.

Het weeshuis Del Rose, aan het hoofd Maria Del Rose was een redelijk groot weeshuis. Het was een meisjesweeshuis, haar jaar telde vijf meisjes. Astrid Meijer, Brianna Esserts, Loena Roberts, Luci Roberts en zijzelf.

  Astrid Meijer was van jongs af aan haar beste vriendin geweest, ze was na Tatjana de eerste die naar het weeshuis kwam, van hun jaar. Astrids ouders waren vroeg gestorven haar vader had haar moeder in de steek gelaten toen Astrid geboren werd, haar moeder had nauwelijks genoeg geld voor eten en kon zeker niet ook nog voor Astrid zorgen. Toen Astrid 5 maanden was bracht ze haar naar het weeshuis met een lange brief. Later vond iemand haar dood op straat helemaal vermagerd en uitgehongerd.

Loena en Luci Roberts waren een eeneiige tweeling, ze waren beste vriendinnen, ze waren ontzettend close en lieten niemand tussen hen komen. Hun moeder was gestorven bij de geboorte en hun vader had de voogd op zich genomen. Maar na een tijdje was hij ziek geworden en gestorven. Hun buurvrouw die de twee kleine peuters huilend naast hun dode vader had gevonden, bracht ze meteen naar het weeshuis.

  Brianna was de nieuwste en was meestal stil, misschien kwam dat wel door wat ze allemaal had meegemaakt bedacht Tatjana. Ze was tien jaar geweest toen ze in het weeshuis terecht kwam, haar ouders waren slachtoffer geweest van een van de Stavaanse burgeroorlog, vier jaar gelden. Ze had haar ouders voor haar ogen zien sterven, ze had geen broer of zussen meer en ook geen andere familie, ze was door de oorlog alles verloren misschien zelf zichzelf dacht Tatjana.

  Tot hun jaar nu vijf meisjes telde maar in tegenstelling tot de andere vier meisjes had Tatjana geen idee van haar verleden, of van haar ouders. Ze was een miserie en niemand wist dus ook haar achternaam. Ze stond in het weeshuis ook wel bekend als 'het meisje zonder achternaam.'

  Ze vond het verschrikkelijk als mensen dat zeiden. 'Hé kijk daar heb je het meisje zonder achternaam' gelukkig was Astrid dan altijd voor haar opgekomen.

Morgen zou er weer een gezin komen die een kind wilde meenemen, maar ze hadden maar weinig kans de meeste mensen wilde een jonger kind of wilde alleen een bediende en deden alsof ze een kind wilde. Het was onvoorstelbaar en verschrikkelijk dat er meisjes van haar leeftijd dat overkwamen maar wel de realiteit. Vanaf hun vijftiende zouden ze uit het weeshuis gestuurd worden en gaan werken, als bedienden of boerin of als je heel veel geluk had als kindermeisje. Ze wilde zo graag kindermeisje worden. Dan bereikte ze pas echt iets in haar leven, het was een levenslange droom van haar waar ze nog steeds naar verlangde.