Tatjana, het wolvenmeisje

2 Wat is er gebeurd?

De volgende ochtend keek Tatjana in de spiegel, de woorden van het meisje van gister spookte door haar hoofd, wat was er mis met haar? Waarom waren het altijd andere die het geluk kregen uitgekozen te worden, ze had geen rood haar nee, maar dat kon het toch niet zijn?

  Ze wist het zelf niet maar ze was heel mooi, ze was slank en had een licht getinte huid met donkere bruine ogen en dik donkerbruin haar.

  'Waar kijk je naar?' Astrid kwam naast haar staan. 'O niets' zei ze snel, als je je kwetsbaar en gevoelig opstelde werd je algauw het mikpunt voor pesten, dat was iets dat ze inmiddels wel geleerd had in het weeshuis. Ze had nog nooit gehuild, zelfs niet als baby, vertelde een van de zusters haar een keer. Maar echt gelachen had ze ook nog nooit gedaan, als ze al eens lachte, lachte haar ogen nooit mee.

De enige die wat voor haar betekende was Astrid, haar beste vriendin. Ze wisten bijna alles van elkaar, ze hadden samen in een wiegje gelegen, over hun ouders gefantaseerd en over knappe jongens gefluisterd. Maar Astrid was en bleef anders, dat wist ze, in tegenstelling tot haar was Astrid een open boek. Haar emoties waren altijd en overal van haar gezicht af te lezen. Astrid was bijzonder mooi, ze had blauwe heldere ogen die twinkelde als ze lachte, ze had lang blond haar dat ze in een vlecht op haar rug droeg. Als ze lachte kreeg ze kuiltjes in haar wangen, wat Tatjana heel schattig vond.

  Zuster Everts had wel eens gezegd hoe raar duo ze ons samen vond.

Maar ondanks al onze verschillen, bleven we samen en misschien wel door onze verschillen pasten we bij elkaar.

Tatjana liep weg van de spiegel en ging achter Astrid aan naar de douchruimte. Toen ze klaar waren gingen ze naar een grote kast met allemaal vakjes met daarboven een bordje met de nummertjes, Tatjana liep naar het vakje met daarboven het nummertje 32 en Astrid naar het vakje nummer 40. In het vakje lagen schone kleren en een handdoek. Als er weer een meisje weg ging kwam daar een ander meisje voor in de plaats.

  Toen ze klaar waren gingen ze meteen door naar de eetzaal, vieze pap.

'Tatjana eet jij het maar op ik voel me niet zo lekker.' Tatjana keek op, 'weet je het zeker?' 'Ja eet jij het nou maar op' ze schoof haar kommetje naar Tatjana toe. Tatjana haalde haar schouders op pakte haar eigen lepel en begon de pap gulzig naar binnen te schrokken.

Na het eten splitsten Hannah en Tatjana, Tatjana naar de kelder om aardappels te schillen en Astrid naar het washok op de 1e verdieping.

  Schrijven en lezen leerde ze niet op het weeshuis, dat was overbodige luxe zoals ze dat hier noemde alleen voor mannen of voor hele rijke dames. In het weeshuis had iedereen zijn eigen taken, zoals spinnen, naaien, wassen, koken of buiten op de akkers zaaien en oogsten. De kleinste kinderen natuurlijk niet die speelde de hele dag en af en toe deden ze misschien wel eens een klusje.

Tatjana daalde af naar de kelder, het was een donkere ruimte met koude vochtige muren, het was er muf en stonk naar schimmel. Het was er donker, het enige licht kwam vanuit een klein raam met tralies ervoor. Alles bij elkaar opgeteld geen fijne plek om te komen, het bezorgde Tatjana koude rillingen. Brianna Esserts, Juliana Bordeaux en Johanna Balden zaten al op hun krukjes aardappelen te schillen. Tatjana pakte een kruk en een schilmesje en ging naast Brianna zitten. Ze pakte uit de grote rieten mand voor haar een aardappel en begon het te schillen, het was saai en eentonig werk. Maar ze was er inmiddels wel gewend aan geraakt, ze hoorde galmende voetstappen en even later kwam zuster Dekkers binnen, haar gezicht betrok 'waar is juffrouw Milly?'

  'Geen idee zuster, bij het eten was ze er nog' zei Juliana. Juliana had donker bruin haar en blauwe ogen, ze was mager zoals bijna alle meisjes in het weeshuis. Juliana was een jaar jonger dan Tatjana en bovendien was ze ontzettend knap, Tatjana had nog niet echt een duidelijk beeld van dit meisje gecreëerd het ene moment voelde ze zich boven de rest verheven, zo leek het te minste, als een soort held. Maar s 'nachts had Tatjana haar vaker dan eens zachtjes horen huilen in bed. Niet dat dat vreemd was hoor bijna alle weeskinderen huilde, het kwam dagelijks voor dat kinderen overdag maar vooral ook s' nachts uit het niets in huilen uitbarsten. 

  Sommige meisjes hadden Juliana wel gekend van vroeger maar niemand van de kinderen wist wat er met haar ouders was gebeurt. Ze was een mysterie zoals sommige kinderen haar noemde. Het was twee jaar geleden toen ze zelf naar het weeshuis was gelopen. Ze was alleen gekomen, ze zei dat haar familie dood was, maar ze wilde tegen niemand zeggen waardoor.

'Heeft iemand anders nog wat gezien, iemand?' Ze keek ons vragend aan. Iedereen schudde zijn hoofd, 'nou dan ga ik maar eens kijken of...' Ze wilde net naar boven gaan toen ze werd overstemd door een gil, een hoge angstschreeuw, een gil van een meisje! Tatjana liet van schrik haar schilmesje en aardappel vallen, 'wie was dat?' 'Allemaal kalm blijven ik ga kijken wat er aan de hand is, jullie werken gewoon door begrepen.' Niemand reageerden, maar ze was al weg, iedereen keek elkaar angstig aan, 'wat zou er gebeurt zijn?' Vroeg Brianna met bibberige stem, de rest keek haar zwijgend aan. 'Ik weet het niet, ik hoop dat het niet al te erg is.' Zei Tatjana met een brok in haar keel, 'wie zou het zijn? Het klonk als een jong meisje,' bevestigde Johanna Tatjana gedachtes.

  Tatjana keek even opzij naar Juliana die tijdens deze conversatie nog geen woord had gezegd, Juliana staarde recht voor zich uit. Ze was diep in gedachten verzonken.

'Misschien is er wel brand?' Johanna leek te opgewekt en te opgewonden om de betekenis haar eigen woorden tot zichzelf te laten doordringen. 'Misschien is ze wel vermoord, door een van de zusters?' Tatjana keek haar geschokt aan, 'je denk toch niet echt dat, je bedoeld toch niet dat, nee het zal toch niet?' Haar stem stokte, ze kreeg het ijskoud vanbinnen, er kwam een misselijkmakende smaak in haar mond.

  'Het is maar een idee, maar het zou toch kunnen, ik bedoel maar.' 'Doe niet zo achterlijk, Johanna' Tatjana keek verbaasd op, dit was de eerste keer dat Juliana weer wat gezegd  had na die gil. 'Sorry hoor' zei ze op sarcastische en geïrriteerde toon. Iedereen was stil.

  Tatjana pakte haar aardappel en schilmesje weer op en begon weer te schillen heen en weer, de schillen mochten niet te dik zijn want dat zou zonde zijn. Dat had ze wel geleerd inmiddels, in het weeshuis waren ze daar heel streng in. Ze zeiden dan: 'hoe dunner de schillen hoe beter, anders is het je eigen schuld dat je te weinig eten krijgt.'

Er verstreken uren, ze hadden niets meer tegen elkaar gezegd. Ze hadden in stilte doorgewerkt, het was nog nooit zo stil geweest tijdens het werken. Na uren wachten kwam eindelijk zuster Dekkers hen ophalen. Haar gezicht stond geschokt en bezorgd, 'kom maar naar boven er is iets ergs gebeurt.' Ze draaide zich om en de kinderen volgden verbaasd en geschokt.