Daar sta ik dan. Op het podium. Ik had nooit gedacht dat ik zo ver kon komen. Maar het is zo. Ik moet dit doen. Voor Joris. Langzaam begin ik te zingen. "Guess it's true, I'm not good at a one night stand. But I still need love cause I'm just a 'girl'. These nights never seem to go to plan. I don't want you to leave, wil you hold my hand. " Nu komt het moeilijkste gedeelte. Joris schiet door mijn hoofd.
*flashback*
Daar ligt Joris. Hij zit vast aan allemaal snoertjes en is helemaal bleek. Bij het aanzicht begin ik meteen te snikken. Ik grijp zijn hand. Ijskoud. Geschrokken haal ik mijn hand weg en werp een snelle blik op de hartmonitor. Ik slaak een zucht van verlichting waneer ik zie dat hij nog leeft. Een beetje aarzelend pak ik zijn hand weer vast en fluister "Stay with me..."
*end of flashback*
"O, won't you, stay with me. Cause you're all I need. This 'is' love, it's clear to see. But darling, stay with me." Ik merk dat ik het laatste zachter gezongen is en mijn gedachten afdwalen.
*flashback*
"Oké, klas. Ik wil dat jullie allemaal jullie boek openen op bladzijde... " Verder komt ze niet. Ze staart geobsedeerd naar het raam. Langzaam volg ik haar blik. Een grote vrachtwagen heeft een kind aangereden. Een jongen van een jaar of 8. Joris. Nee. Ik druk de rare gedachte snel weg en kijk hoe de broeders het kind in de ambulance laden.
*end of flashback*
Why am I so emotional? Een traan glipt onder mijn bril door.
No, it's not a good look, gain some self control. And deep down I know this never works. But you could lay with me so it doesnt hurt.
*flashback*
We wandelen. Met tientallen in het zwartgeklede mensen, wandelen we. Weg van het graf. Niemand weet waarheen. En zo laten we het.
*end of flashback*
O, won't you, stay with me. Cause you're all I need. This 'is' love, it's clear to see. But darling, stay with me.
Ik zing het refrein drie keer. Uit volle borst. Het was zijn droom om mij te zien zingen in de landelijke talentenjacht. Dat weet ik. En ik weet zeker dat hij nu kijkt. Waar hij ook is. Hij zou willen dat ik gelukkig zou worden. Misschien een vriendje zou krijgen, naar college gaan. Ja, dat zou hij willen. Langzaam loop ik het podium af. Backstage is nog helemaal niemand. Ze zijn vast nog aan het omkleden ofzo. Ik ga zitten op een comfortabele stoel en langzaam begin ik te huilen. Zo zacht dat niemand op het podium het hoort. Na een paar minuten hoor ik voetstappen en ik probeer mezelf te vermannen. Het volgende lied zal wel afgelopen zijn. Langzaam zie ik het siliouet van een jongen met mooi kastanjebruin haar. Ik schat hem een paar jaar ouder dan mij. Als hij me ziet lijkt hij even te schrikken. "O, sorry umh, ik dacht niet dat hier al iemand anders zou zijn, je weet wel... In een grote bezemkast." Even kijk ik om me heen en ik zie dat ik niet backstage ben, maar inderdaad in het magazijn. Ik besluit normaal te doen, alsof dit mijn plan was. "O, ik dacht ook niet dat iemand anders hier zal komen, maar nu zitten we met elkaar opgescheept." Ik lach even als ik het zeg. Hij doet een stap naar voren en haalt zijn hand schattig door zijn warrige haar. Nu pas merk ik zijn prachtige groene ogen op. Ze zijn zeker speciaal. "Hi, ik ben Bart." Hij steekt zijn hand uit. "Lily." Zeg ik terwijl ik hem aanpak. Ergens in mijn hart heb ik het idee dat deze vriendschap tot iets moois kan leiden. Het is alsof Joris het mij toefluistert. Ik weet waar hij is. Niet in de Hemel, of in de Hel. Nee, hij zit in mijn hart.
