Het Nachtwoud

Dit is eigenlijk zo'n beetje mijn enige grote...'best wel oké' werkje. Ik hoop dat jullie het goed vinden...:3

                        Proloog                                                  

Ik kijk in Devon's ogen. Waarom ben ik een vampier? IK verlang, hunker naar wat ik niet kan krijgen.

Hij raakte mijn gezicht aan.’ Wat ben je mooi’ fluisterde hij.  Ik sluit zachtjes  mijn ogen, ik kan geen woord meer uitbrengen. Zijn aanraking maakt me sprakeloos. We zijn nu hier, ik en Devon samen  in het woud bij het meer staan we  in de maneschijn. Alleen ik en hem. Straks verlies ik misschien nog  de controle over mijn dorst. Dat kan ik niet maken. En nu ik over mijn dorst nadenk en naar zijn ranke hals kijk… O nee. ‘Ik moet weg Devon, ik kan hier niet langer blijven.’ Ik doe mijn ogen terug open, zeg gedag en ren door het woud.  ‘Eviana wacht’ roept Devon me nog na. Ik blijf maar rennen. Rennen op topsnelheid, voor mensenogen zou ik een waas zijn of zelfs onzichtbaar zijn.  Met een schok sta ik stil op de open plek . Wat heb ik toch gedaan? Ik laat de jongen van wie ik hou alleen staan. Ik snik zachtjes, en plots zie ik een schim bij de boom voor me. ‘Er is geen tijd om terug te gaan hij is al weg Eviana.’ Zegt een lage stem. De schim komt uit de duisternis in het maanlicht staan . ‘Hallo, Eviana’ zegt hij met een duistere grijns op zijn gezicht. Geschokt gefluister komt uit mijn mond; ‘Jij’.

                                       Hoofdstuk 1  .    

Brandende pijn in mijn keel. Bijna niet meer te houden zoveel pijn doet het. Ik moet me voeden. Nu moet ik me voeden. Dorst, ik moet mijn dorst lessen. Ik steek mijn neus in de lucht en snuffel. Mensengeur gevonden in het noorden van het nachtwoud. Ik laat mijn instinct de overmacht nemen. Ik nader het mens. Ik ruik het aroma van zijn bloed. Het water liep me in de mond. Het is een kalende man, rond de veertig schat ik. Ik loop op hem af. Hij hoort mijn voetstappen en draait zich om. ‘Dag liefje, moet jij niet al lang in je bed liggen? Je lijkt me nog ietsje te jong om hier s ’nachts rond te lopen. Er zouden foute mensen gebruik van je kunnen maken schatje.’ Zei de man. ‘Ik kan goed voor mezelf zorgen ouwe zak’ beet ik hem toe. ‘Ho maar schatje doe is rustig’ lachte de man. Ik pak zijn hoofd vast en maak zijn hals blooten ontboote mijn tanden en siste naar hem.Ik zag de angst in zijn ogen toen hij door had wat ik was. ‘Vam-vam-vamp’ stotterde de man. ‘Vampier’ siste ik hem toe. Vol angst keek hij naar mijn felgroene ogen. ‘ Alstu-alstublieft, ik heb kinderen!’ fluisterde hij. ‘Het spijt me maar het kan niet anders.’ Fluister ik met schuldgevoel.Hij slaakte een kreet en ik beet. Het bloed gaf me voldoening. Een goed gevoel. Het gaf me energie. Ik keek naar zijn weerloze ,lege, dode lichaam. Ik wend mijn blik af van zijn dode leeg gebloede lichaam en loop naar huis. ‘Ha Eviana daar ben je’ zei moeder. ‘Je hebt je zeker net gevoed?’ vraagt ze. ‘Ja moeder dat heb ik inderdaad’ antwoorde ik braafjes. Onze ogen worden automatisch feller als we ons net hebben gevoed.  Net toen ik naar mijn kamer wou gaan zei moeder; ‘ O ja Evi liefje er komt een nieuwe familie in het huis wonen, de familie Senut’. ‘Oké moeder maar mag ik nu alstublieft naar mijn kamer gaan?’ vroeg ik smekend. ‘Tuurlijk liefje’ zei moeder. Ik ga naar mijn kamer. Ik loop door mijn paarse deur met mijn in zilver geschilderde naam erop.  Stap ik over mijn donkerhouten vloer naar mijn zwarte bed. Ik laat me er languit opvallen. Senut? Senut wat een rare naam. Ookal is die van mij nu ook niet zo normaal. Maar Darker ( mijn achternaam) is  wel cliché maar niet zo raar als Senut toch? Hopelijk waren het niet zo’n grapjassen en lawaaimakers als de Srep’s . Micheal en Leo Srep zijn echt niet geestig ook al denken ze dat ze dat wel zijn. Ze zijn de grootste lawaaimakers van heel het Vamphuis. Ja het ‘Vamphuis’, een onderkomen voor vampiers. Nu niet voor alle vampiers maar wel voor de vampiers uit Sunset, onze gemeente. De (nu) zes vampier families die hier wonen zijn allemaal op hun eigen manier speciaal en raar. De Nalie’s typische chichi’s Nathalie en Jessica zijn echt de meest onvoorspelbare Barbie’s- bitches die je je kunt voorstellen. Dan heb je de Srep’s  de tweeling Micheal en Leo zijn onuitstaanbaar met hun flauwe grappen. En de Cancuun’s hun dochter Pikachu (vraag me niet hoe die ouders er op komen om  een kind PIKACHU te noemen maar ja wie ben ik?) is nu ja normaal gewoontjes eigenlijk ze weet veel, houd van dansen en muziek dus we zijn zo ongeveer vriendinnen ookal hebben we niet dezelfde muzieksmaak. En tot overmaat van ramp heeft ze het liedje ‘Pika Girl’ van dj 3rsl ontdekt en zingt ze het de hele tijd. Zucht. Je hebt ook nog Becca Sol een schattig meisje vol sproeten dat zo ongeveer ook een vriendin is maar ik heb Pikachu dan toch wel liever eerlijk gezegd. Dan heb je de Darkers (ik dus met mijn moeder) . En dan de mysterieuze Senut’s die morgen arriveren. Hoe zullen ze zijn? Herrieschoppers? Rustig? Asociaal? Allemaal vragen waar ik morgen pas een antwoord op krijg. Ik geeuwde. Bedtijd besloot ik. Ik knipte het licht uit en  sluit mijn ogen en probeer in slaap te vallen.