KAYİP KİZ

KARMAŞIK

Kafam çok dağinikti ; tamamen allak bullak olmuştum ama o kadar çaresizdimki çaresizlik iliklerime kadar işlemişti adeta, duygularim allak bullakti, olanlari bir türlü aklim almiyordu ne zaman bu hale gelmistik acaba?, kim bizi bu duruma sürüklemişti? Bazen bu sorulari sormadan edemiyorudum kendime, ne bileyim bazende olanlari anlamaya çalişirken kendimi kaybediyordum düşüncelerimin arasinda. İçimden bir ses beni dürtüklüyodu ; kendine gel , olanlarin farkina var ve toparlan! Ben nelerin üstesinden gelmemiştimki elbetteki toparlanmayi bilirdim ama ne bileyim işte bazen öyle güçsüz ,öyle aciz hissediyordumki...Sanki bir umutsuzluk kapisi açilmiştive bana doğru çok larlak bir ışık tutuluyordu o kapidan, ewet umutsuzdum ,mutsuzdum hatta bazende duygusuzdum ewet bazen uyuşuyordu ruhum tüm hissettiğim bu karanlik duygulara rağmen ama hissettiklerim böyleydi işte ne yapabilirdim ki? O kapi biraz daha aralansa belki gecebilirdim o kapidan çünkü karanlik iliklerime kadar işlemişti ve ben bu karanliğin içinde en ufak bir ışık parçasi bile görsem ona doğru gitmeye hazirdim...