let me go!

word het gevaarlijk?

we reden achter de vrachtwagen aan. we keken nog een keer naar ons oude huis, en we reden weg. net toen ik omkeek zag ik die zwarte auto staan. ik vond het raar want op het kenteken stond ook een nummer 6. en net toen we wegreden startte de zwarte auto achter ons en ging ons volgen. de hele weg reed hij achter ons aan of het een stalker was. maar ik geloofde het niet. ik dacht aan die man die ik toen op skype heb leren kennen. na een paar uur reizen was de tank leeg, dus we sloegen af. de man in de zwarte auto sloeg ook af, om te tanken. ik keek naar de auto en ik zag de man. ik kreeg rillingen over mijn lijf heen. wat wil hij van ons? hebben we iets verkeerd gedaan? er gingen nog honderden vragen door me heen. de hele weg naar ons nieuwe huis volgde hij ons. ik bleef achterom kijken, ik was bang echt bang. wat hebben we verkeerd gedaan? niks toch? of wel dan? maar wat dan? steeds meer vragen komen in me op. eenmaal bij het nieuwe huis is er ook een parkeerplaats in de buurt, waar de zwarte auto ook parkeerde. het huis is groter dan ik dacht. maar waar ik woonde weet ik nog niet. ik zie nu allerlei dozen het huis ingesleept worden. ik liep door het huis heen. naar de 2e verdieping, naar de kamers. alle kamers zijn groter dan onze vorige kamers. ik mocht zelf een kamer uitkiezen. maar niet degene die mijn ouders al hadden uitgekozen. ik koos een van de kleinste kamers in het huis. ik had niet veel ruimte nodig. alleen voor een bed,kledingkast en een bureau. we sliepen in de auto vannacht,want alle dozen waren wel in het huis maar niet uitgepakt. de volgende ochtend ging ik een ronde lopen. er was een visvijver,een park en een bos. ik had alles zo'n beetje gezien en het was ondertussen ronde de eind van de middag geworden. ik kwam thuis en ik zag dat mijn ouders hadden bijna alle dozen open gemaakt en alleen de bedden stonden er, om te kunnen slapen. rond 11 uur plofte ik op mijn bed, binnen 1 minuut lag ik te slapen.

de volgende dag rond 9 uur zag ik dat alle dozen uit mijn kamer weg waren hoe kan dat? vroeg ik mezelf af. want ze ligt nu te slapen. ik liep naar beneden om wat te gaan eten. ik had het eten op de bank opgegeten. ik deed de tv aan en keek een beetje om me heen. ik kon zo de parkeerplaats op kijken en ik zag die zwarte auto weer staan. zal het iemand zijn die we kennen? ik liep weer naar boven om me aan te kleden. na een half uur was ik naar beneden gelopen. ik ging naar buiten om alles nog een beetje te verkennen. ik ging zitten op een bankje bij de visvijver. er was een man aan het vissen. ik vroeg hem of hij nog wat had gevangen. hij keek om, ik hield mijn adem in. het was hem. hij van de zwarte auto, hij van skype! hij zei beleefd tegen me:ik heb nog niks gevangen, ik zit hier maar net. hij keek me met grote ogen aan. het was gewoon eng. ik wenste hem succes en ik liep weg. even later begon ik te rennen. ik keek nog even achterom. hij zat er niet meer. hij was verdwenen. ik rende naar het bos, zo snel als ik kon. ergens midden in het bos stopte ik met rennen. ik keek om me heen, het was stil... heel stil... ik zag niemand en het was ook nog donker. en ik zag ook niemand meer op het visvijvertje.

ineens voelde ik een hand op mijn schouder. ik schrok ervan. ik voelde een harde ruk aan mijn schouder. maar ik kon weg komen ik rende zo hard als ik kon, naar huis. ik kwam uitgeput de deur binnen. mijn moeder was ondertussen ook wakker geworden. ze vroeg aan me waarom ik zo hijgde. ik zei dat ik heel hard had gerent omdat ik dat wou. en ze geloofde het ook nog! ik plofte op de bank en keek door de ramen naar de parkeerplaats. de zwarte auto staat er niet. zou hij naar het bos zijn gereden? of wat als hij dat was aan mijn schouder? of gewoon iemand die iets aan me wou vragen? ik deed de tv aan en ging comfortabel op de bank liggen. ik was zo moe van het rennen dat ik mijn ogen dichtdeed. na een paar keer proberen op mijn ogen open te houden, maar het lukte niet. ik was even weg van alle stress. voor dat ik het wist hoorde ik mijn moeder roepen. ''eten!!'' ik schrok wakker en keek haar boos aan. ze zij dat ik maar niet had moeten slapen. ik liep slaperig naar de tafel. eet wat, en liep weer naar de bank. om weer verder te slapen. voor dat ik het wist hoorde ik mijn moeder zeggen tegen me:''wakker worden! je moet naar bed!'' ik schrok wakker. nu al? FUU ik had afgesproken met mijn vrienden op skype!! helemaal vergeten! maar ja, ik leg het morgen wel uit wat er is gebeurd.

de volgende dag, het eerst wat ik deed is achter mijn computer mijn vrienden uitleggen wat er is gebeurd. mijn vrienden vonden het raar en lachte me uit. net alsof ik het verzonnen had. het is waar! riep ik nog hard tegen ze aan. maar ze geloofde me niet. tijdens het gesprek kwam er iemand bij de groep. hij zei niks,helemaal niks. ik vond het maar eng. toen ik naar mijn contacten keek zag ik dat de man van eerder in de groep zat. ik schrok me dood en ik zei dat ik zo weer terug kwam. ik hing op en ik liep naar het raam. ik zag geen zwarte auto staan. ik weet niet wat ik moet doen.