let me go!

overleef ik het wel?

ik probeerde naar de deur te lopen. want als het goed is ligt er iets. ik weet alleen niet wat. de geur vulde de kamer. ik kroop naar de deur toe om het te pakken. ik voelde een harde stalen ring om mijn been heen. ''dus dat was dat gedoe om mijn been!'' ik rammelde van de honger, maar net toen ik naar de deur wilde lopen, stopte die stalen ring mijn been. daar struikelde ik over. ik viel hard op de grond. ik hoorde iemand de trap op lopen. ik bleef zo stil als ik kon liggen op de grond. de deur ging open ik hoorde iets schuiven, en de deur ging dicht. ik probeerde weer te bewegen. ik voelde nog of het bord er stond, maar ik kon niks voelen. het was weggehaald. ik begon te huilen. niet omdat ik alleen ben en vast zit, maar omdat ik zo honger had. en ik mijn ouders en vrienden mis. ''hoe zullen die zich voelen?'' snikte ik. maar of ik ooit nog terug kom... dat weet ik niet. mijn ouders hebben niet zo veel geld. ik probeerde nog te lopen, maar door die val had ik veel pijn in mijn been. dus ik bleef maar zitten waar ik zat. ik zat op een harde vloer. ik had er last van mijn rug gekregen van al dat zitten. ik probeerde naar het bed te kruipen maar mijn enkel deed pijn. ik voelde aan mijn enkel en ik voelde iets,een nat iets. het zou bloed moeten zijn. wat anders?

ik heb de hele dag bijna liggen verhongeren. de deur ging open. ik hoorde voetstappen. ik hield mijn adem in. ik zag ineens een flits en een soort gezoem. een foto? ik hoopte het niet want misschien willen ze me verkopen of erger! ik voelde grommel aan mijn been. ik voelde een doek over mijn ogen gedaan worden. ik werd ruig overeind getrokken. gaan we naar een andere plek? verder weg of dichterbij? een tijd lang lag ik in de kofferbak van een auto,hobbelend en een pijnvolle reis. na een lange rit hebben gemaakt en nog een heel eind te gaan was ik ondertussen in slaap gevallen. 

eenmaal daar aangekomen, op die vreemde plek, schrok ik wakker van een deur die dichtsloeg. zit ik hier nog steeds? vroeg ik me af. ik dacht omdat ik net wakker was dat dit een nachtmerrie was. ik hoorde de kofferbak opengaan ik zag nog steeds zwart want die blinddoek zit nog om mijn ogen heen. ik voelde een ijskoude hand over mijn arm glijden. en daarna over mijn wang. ik schrok me dood! ik probeerde te bewegen om weg te komen. maar de man pakte mijn armen vast. ik probeerde me los te rukken maar de man rolde me op mijn buik. doe hij dat deed weet ik ook niet maar hij riep met een hoge stem: ''get the rope now!''  daar schrok ik heel erg van. wat gaat er nu weer gebeuren? de man pakte mijn armen om ze op mijn rug vast te binden. ik was nog helemaal moe van het tegenstribbelen van die man die aan mijn hoofd zat. en ik had natuurlijk niks gegeten en daardoor had ik niet veel energie meer over. toen mijn handen op mijn rug gebonden waren werd ik uit de kofferbak getild. ik kon proberen los te komen maar het had weinig nut, ik kon niet opstaan. ik werd op een stoel gezet. ik liet mijn hoofd zakken en ik kreeg veel vragen in mijn hoofd. waar ben ik? hoe ver weg ben ik van mijn familie? kom ik hier nog wel levend uit? en nog veel meer vragen gingen in me op totdat ik een warme geur rook. iets van soep ofzo. ik wou het aannemen omdat ik nog niet had gegeten het is ondertussen al avond. maar mijn armen zaten nog steeds vastgebonden. en die blinddoek werkte ook niet erg mee. ik hoorde een van de mannen tegen me fluisteren: ''do you want some soup? you love soup right?'' ik durfde nog steeds niks te zeggen dus ik knikte maar. met een ruk werd de blinddoek van mijn ogen gedaan. het licht was zo fel dat ik alleen maar wit zag voor meer dan 5 minuten. ook al was het blijkbaar erg donker. ik zag de man met een masker op. met een bakje met soep in zijn handen. hij pakte een lepel en vulde de lepel met een beetje soep. ik dacht bij mezelf, zou ik dat wel doen? zit er niks in? geen gif of iets anders? ik had wel hele erge honger. ik had zo veel honger dat ik wel moest eten. ik deed mijn mond open en de lepel werd in mijn mond geduwd. het smaakte een beetje raar. maar ik besloot het toch door te slikken. en nog een hap. en zo door totdat het bakje leeg is. mijn handen begonnen pijn te doen van het touw dat nog om mijn armen zat. nadat ik nog een kwartier op die harde houten stoel heb gezeten, liep er een man naar me toe en deed weer een blinddoek om. ik wouw tegenstribbelen maar ik had de kracht niet om dat te doen.

ik werd van de stoel afgetild. dit keer met een wat zachtere hand. dat vond ik beter dan dat ik van die stoel word afgerukt. ik hoorde iemand aan mijn mobiel zitten. dat herkende ik aan het geluid. ondertussen werd ik in een kamer gezet, op een bed. mijn handen deden echt heel veel pijn. ze zaten nog steeds op mijn rug gebonden. een van die mannen deed een hand op mijn mond, er werd een mes tegen mijn keel aangehouden. ik schrok me kapot. ik voelde mijn telefoon tegen mijn oor gedrukt. en ik geloofde niet wie ik hoorde. mijn moeder! maar ik kon niet praten,want er zat een hand tegen mijn mond. ik hoorde mijn moeder huilen. zal het om mij zijn? ik kon geen gevoel naar buiten halen. het enige wat ik kon was staren en luisteren. anders wed dat mes ''in'' mijn keel geduwd.