Sen hiç rast geldin mi kırık kalemimin aşk kırıntıcıklarına. Umutla besleyip ve nefretle zehirlediğim kalbimi baksan da görebilir misin ki ? Vazgeçiyorum mürekkeple yazmaktan , nefrete batırıyorum kalemimi artık. Bitmiş bir hikayenin kötü sonu oldun sen. Bense umudu tükenmiş, kalbi nefrete bürünmüş bir adam oldum. Kelimelere kulak asmayan ben bittim. Sense hayatına mutlu masallarla devam ettin. Ne zaman nefretimden sıyrılıp mutluluğa yelken açarım ki ben. Vazgeçtim hayattan alın sizin olsun çok sevdiğiniz yaşam. Ben artık köşeme çekilip ölümle baş başa verip unutmak istiyorum hayatımı. Yaşamak isterken delicesine yorulup bırakıyorum hayatımı ölümün soğuk kollarına.
Vazgeçtim artık her şey den, bırakın ölürken rahat olayım bari, bırakın ki tabutumda huzurlu yatayım. Kırık kalemden çıkan son sözler bunlar. Kırık kalbimden çıktığı gibi. Vazgeçiyorum artık hem senden hem kendimden.
