Broken Soul. (Sequel to: Love is a lie.. Right?)

4.

WOW OH MY GOD PLOT TWIST DANNIQUE LEEFT NOG!!1!1

Here you go you little pumpkins: a new update! Enjoy ^-^

_______________________________________________________

Ik loop de trap af, terwijl ik ondersteund word door Thomas. Blijkbaar hoorde mijn moeder het geluid, want een paar seconden later staat ze al te wachten tot we beneden zijn.

'Hoe voel je je, schat?' Vraagt ze als ik tegenover haar sta.

Ik haal mijn schouders op.

'Moe.'

Een kleine, droevige glimlach verschijnt op mijn moeders gezicht. Nu pas zie ik ook dat ze wallen onder haar ogen heeft.

'Je hebt anders dik twee dagen geslapen,' zegt ze, in een poging om de boel wat op te fleuren.

'Twee dagen?!' Roep ik verbaasd.

Met opengesperde ogen kijk ik Thomas aan, ook hij knikt.

'Je hebt een harde klap gekregen. Gelukkig is het niets ernstigs.' Zegt hij.

Mijn moeder knikt ook en pakt mijn onderarm vast. Ik zie haar ogen naar mijn sneeën kijken en even denk ik een vlaag van walging te zien, wat me laat slikken. Ze kijkt snel weer weg en trekt me voorzichtig naar een stoel.

'Met een lege maag kun je geen test doen,' zegt ze, terwijl ze me neerzet alsof ik van glas ben. Het doet me pijn om te weten dat ze nu zo bezorgd is om me. Dat is toch niet nodig? Ik ben Lina maar. '- Dus wat wil je eten?' Vraagt ze.

'Bedoel je die psychologische test?' Vraag ik, een beetje angstig.

Mijn moeder knikt en loopt naar het aanrecht.

'Ja, wat wil je eten?'

Geschrokken kijk ik haar aan.

'Is die vandaag al?!'

Mijn moeder zucht en wrijft in haar ogen. 'Ja Lina. En voor de derde keer: wat wil je eten?'

Met grote ogen kijk ik voor me uit. Ik heb niet gemerkt dat Thomas naast me is komen zitten, en mijn hand heeft vastgepakt.

'Lina?' De ergernis in mijn moeders stem is nu duidelijk te horen.

'Ik hoef niks..' Mompel ik. Met mijn nagels kras ik over het houten tafelblad. Ik zie kleine krasjes verschijnen en meteen schiet mijn blik naar mijn pols, die ook is bedekt met krasjes en sneeën.

Ik voel iemand een kneepje in mijn hand geven en kijk met een verwarde blik op: Thomas kijkt me bezorgd aan en schudt zijn hoofd. Blijkbaar heeft hij gezien hoe ik naar mijn pols keek.

De neiging om de sneeën open te gaan krabben is groot, heel groot. Maar ik zal me proberen in te houden, voor Thomas.

Ik geef hem een kleine glimlach om te laten weten dat ik oke ben, wat ik overduidelijk niet ben.

Ik hoor mijn moeder zuchten en draai mijn hoofd om te zien dat ze bezig is met boterhammen snijden. Voor ik het weet staat er een bord voor mijn neus met twee boterhammen erop: eentje met jam en hagelslag, en eentje met ham en kaas. Mijn favorieten.

'En zeg nou niet dat je geen honger hebt, want je gaat dit gewoon opeten.' Mijn moeder kijkt me streng aan, maar toch zie ik de vermoeidheid in haar ogen.

De vermoeidheid waar jíj de oorzaak voor bent!

Ik bijt op mijn tong en probeer het stemmetje te negeren.

Langzaam begin ik mijn boterhammen op te eten, om mijn moeder een plezier te doen.

Ik voel Thomas' ogen in mijn slaap boren en ik kijk op: hij kijkt nog steeds bezorgd, maar er is ook iets anders bijgekomen waar ik de naam niet aan kan geven. Hij heeft mijn hand losgelaten zodat ik fatsoenlijk kan eten, maar ik zie aan hem dat de drang om mijn hand weer te pakken groot is.