Hayâllerimiz vardı... Küçücük kalbimizin içine sığdırmaya çalıştığımız onlarca hayâl,
belkiiii dee...
umut!
Alıntı değil.
Doğum günüme 3 ay vardı. İşte herşey o zaman başladı. Gün daha yeni doğuyordu,gözlerimi hastanenin sessiz odalarından birinde açtım.Yanımda elimden tutan kardeşim vardı.Anlaşılan onun hiçbirşeyden haberi yoktu...
Dışarıdan ağlama sesleri geliyordu ama neden ki?
Beyaz önlüklü biri içeri girdi.Bazı değişik kelimeler söyledi ama ben anlamsızca suratına baktım.
Bana dönerek kendimi nasıl hissettiğimi sordu. Çok yorgundum, olayları anlayamayacak kadar çok...
Eve döndük.Herkes bana dönerek birşey isteyip istemediğimi soruyordu. Fakat nedendi bu kadar ilgi?? Annem ortalıkta yoktu.
İçeri, mutfağa gittim. Evet! annem
oradaydı.Sessizce yanına yanaştım.
-Anne ben iyiyim,gerçekten! dedim.
-Yavrum, dedi.
Sarıldı boynuma.
