Serendipity (Oneshots of Miefer)

Behind her smile

-

-

-

-

-

Mika

From: Bengga

Ganda! Wer na u? Dito na me. Hahahaha.

To: Bengga

Malapit na, mother. Wait mo lang ako. Hehe.

-

-

I'm on my way to a restaurant wearing just my minion shirt, maong short and roshe. (A/N: Kunwari lang yan. Enebe. Hahaha.) My usual get-up. Inaya ako ni Bengga. Chikahan lang kami, namiss niya daw ako eh. Libre naman niya yung foods kaya oks lang. Haha.

Papasok pa lang ako ng makita ko na siya agad sakto lumingon siya kaya kumaway ako sa kanya. Kumaway din siya. Agad akong lumapit at nakipagbeso sa kanya.

"Ganda! Namiss kita. Bakit ang ganda-ganda mo pa rin at lalo ka ata tumangkad! Kaloka ka beh." He laughed and sat.

Naupo na din ako, "Hindi naman! Mas maganda ka pa rin. Charrr. Namiss din kita. Ikaw kasi eh." I laughed.

"Why me?! Ikaw nga itong busy lagi." He rolled his eyes. Binato ko nga ng table napkin. Natawa na lang siya.

"Let's eat muna. Tomguts na ko eh." I pouted.

"Hay nako. Wala talagang makakatalo sa tyan mo, Mika." He chuckled.

I just laughed at him. Tinawag niya yung waiter at nagorder na kami. While waiting for the foods to serve, selfie-selfie muna kaming dalawa. Pansin ko iba mga tingin ni bengga sa akin ngayon. Why kaya?

Nang naserve na ang foods, kanya-kanya na kami pareho. Wahaha. Joke lang. Tahimik lang kami kumakain. Nakakapagtaka lang na ang tahimik ni Bengga ngayon. Knowing him? Napaka-ingay nito. Sobrang daldal. But now, iba siya eh. Nakatitig lang siya sa akin.

"Huy. Okay ka lang? Kwento ka na." I smiled at him.

Binaba niya ang hawak niya ng spoon and fork. "Ikaw ang dapat magkwento sa akin."

"Ha?" I wiped my mouth, "Anong ibig mong sabihin?"

"Mika.." he sighed again, "Masaya ka ba talaga?"

I chuckled at his question, "Of course 'no. Sobrang happy."

Akala ko magbabago na yung expression ng mukha niya pero hindi. Nanatili siyang seryoso na nakatingin sa akin. "Wag sa akin, Mika. Wag ako ang lokohin mo. Kilala mo ko, alam ko kapag nagsisinungaling ang kaharap ko."

"M-mother ano ba y-yang sinasabi m-mo?"

"Tell me the truth, Miks. Are you really happy?"

I sighed, "No." and closed my eyes. "No."

Bengga held my hand, "Sige lang, Mika. Ilabas mo lang. Wala naman masyado tao dito and I think hindi ka rin nila kilala. Isipin mo na lang hindi ka si Mika Reyes na isang volleyball superstar. Isipin mo, ikaw si Mika Reyes na simpleng tao na nasasaktan din. Sabihin mo sa akin lahat ng nararamdaman mo, Mika. Tell me."

I cried hard when he said those things to me. "Ang sakit-sakit, Bengga. Sobrang sakit."

"Sige Mika. Sige lang ilabas mo lahat ng hinanakit mo."

"Ang dami-dami kong katanungan. Ang dami kong gusto itanong sa kanya. Bakit niya ko iniwan? Bakit siya bumitaw? Bakit siya nagsawa agad? Nakakapagod ba ko mahalin? Bengga, ang sakit-sakit kasi wala naman ng makakasagot sa mga tanong ko eh. Mas masakit pala kapag walang sumagot sa mga tanong mo. Mas gugustuhin ko pa na sabihin niya na 'Hindi na kita mahal kasi..' pero hindi. He left me hanging. Iniwan niya ako na nakakapit pa rin sa mga punyeta niyang mga pangako."